Freddie de junkie zombie

“Mijn god, wat zie je er weer uit!” zeiden zijn medezombies tegen Freddie. “Zo ga je vannacht echt niet met ons op pad.”

“Ach,” zuchtte Freddie. “Wat zeuren jullie weer? Even een snuifje en ik sta zo weer mijn zombietje.”

Er klonk geroezemoes in het verlaten pakhuis dat Freddie en zijn kornuiten hun thuis noemden.

“Nee!” opperde de opperzombie. “Nee, Freddie, het is genoeg geweest. Door jou krijgen we een slechte naam. Iedereen hier doet zijn best. Maar jij? Wat doe jij? De hele dag maar een beetje blowen en zuipen en spuitjes zetten! Vind je dat normaal?”

“Tja,” mompelde Freddie. “Wat moet ik dan? Ik voel me eerlijk gezegd niet zo lekker in mijn vel. Eh, ik ben eigenlijk meer een ochtendzombie…”

“Geen gemaar!” ging de opperzombie verder.

“Ik zei geen maar,” onderbrak Freddie de opperzombie.

“Eh,” vervolgde de opperzombie zijn betoogje, “geen ge-tja dan! Freddie, luister. Er zijn hier zombies die het wel leuk vinden en die het zombie-zijn ook heel serieus nemen. En ik spreek namens alle zombies hier als ik zeg dat als je nu niet gaat douchen en belooft af te kicken je nooit meer met ons mee mag.”

“Cool!” zei Freddie, terwijl hij in de tv-gids snuffelde. “Over vijf minuten ‘The Sound Of Music’ op de buis! Da’s prima met een potje bier en een bakje pindanootjes…”

Freddie zette de tv aan, ging op de bank liggen en zwaaide zijn vriendjes uit, die al nee schuddend en geluiden van minachting makende in een tamelijk lange rij langs Freddie heen naar buiten schuifelden.

Verbeterd en aangepast: Het nieuwe slapen, een sprookje (http://wp.me/p27bxo-OE)