Als LEGO na online-gamen was uitgevonden, hadden veel hobbypedagogen hun dagen gevuld met het mekkeren over het asociale gedrag van kinderen die het hele weekend in hun eentje bezig waren met het combineren en verbinden van kleine, gekleurde, plastic blokjes naast papa’s rookstoel. Het vak van werktuigbouwkundige zou worden verguisd, en een caravanontwerper als Max Würdig had nooit de heldenstatus kunnen bereiken die hij nu heeft. Würdig is, uiteraard, de constructeur van het caravanmodel Würdig 301, in de volksmond het Dübener Ei genoemd. Het verhaal gaat dat Würdig zijn kampeerwagen ontwierp, nadat hij tijdens een vakantie met zijn vriendin, ergens in 1935, niet welkom was in de herberg. Veel minder bekend is het verhaal dat Würdig nogal kippig was en die bewuste vakantie een slagerij aanzag voor een herberg. Maar goed, alles gebeurt voor een reden, zeg maar. En met zijn aerodynamische design voorzag Würdig de wereld van de rolbare tweepersoonskamer voor mensen die weinig eisen aan hun omgeving stellen van een revolutie. Wat het Dübener Ei anders maakte dan bestaande caravans was dat je in het Ei kon staan. (Würdig stond graag tijdens het slapen.) Vanaf de grond was het Ei namelijk minstens veertig centimeter hoger dan Tom Cruise met hakken aan.
De werkplaats van Würdig stond in Bad Düben, deelstaat Saksen, wat het eerste deel van de troetelnaam Dübener Ei verklaart. Het tweede deel, Ei, is volgens insiders een verwijzing naar de vorm van de Würdig 301. (De afmeting, drie meter tachtig in lengte, maakt de connectie met een ei wat surreëel, maar daar kunnen mensen zich blijkbaar makkelijk overheen zetten, en alleen psychologen kunnen dit fenomeen van een onzinnige toelichting voorzien.) Het is overigens prima mogelijk dat de caravan niet alleen qua vorm aan een ei deed denken, maar ook qua smaak. In de literatuur is alleen niet terug te vinden of ooit iemand het ding geproefd heeft. Feit blijft dat de Würdig 301 binnen de verzameling van kampeerders een populair bezit was. Dat tijdens de keuze de verantwoordelijkheid van het kiezen geaccepteerd moet worden is iets wat voor potentiële kopers van het Dübener Ei dan ook nooit een belemmerende gedachte is geweest. En niet voor niets, natuurlijk. De verplaatsbare, eenassige bivakkeerruimte was van alle gemakken voorzien (als je bereid was de scope daarvan tot een minimum te beperken). Er was binnen een gaskookplaat, een kledingkast en een tafel met tweedelige stoelen. Die stoelen waren uitklapbaar tot een tweepersoonsbed. En als je de stoelen helemaal weghaalde, was er zelfs ruimte voor een bescheiden xtc-laboratorium. Makelaars hebben het ding altijd geprezen omdat het op loopafstand van de supermarkt was en bovendien heel goed met het openbaar vervoer bereikbaar was.
De massaproductie van het Ei kwam pas op gang toen Bad Düben inmiddels in de DDR lag. En toen bekend werd dat de lichtste caravan ter wereld onder de communistische vlag werd gefabriceerd, ging men in het Westen alle caravans ineens, heel competitief, wit schilderen. Frans Bauer weet daar amper iets van, maar kan er wel over meepraten. Volgens hem zeggen mobilehomes van Würdig meer dan duizend woorden. (De papegaai van Frans zegt overigens maar vijf woorden, te weten ‘vraag’, ‘maar’, ‘aan’, ‘de’ en ‘Würdig’.)