Lee Rex

Kortelings zag ik bewegende beelden van een tyrannosaurus – volgens mij was het een reconstructie – en dat beest kon blijkbaar niet op z’n rug krabben. De stumperd! Als hij, zeg maar, jeuk had in de buurt van zijn wervelkolom, dan kon hij er niet eens met zijn nagels over krassen.
Op zich zou mijn favoriete in Shropshire geboren komiek Stewart Lee zijn hand er niet voor omdraaien om hier een fijne grap over te maken, maar wellicht zou hij deze hij deze toch te flauw voor formulering vinden, dat men hier eerst zijn arm voor om moest draaien. De humor van Lee is vooral interessant omdat hij uitgebreid gebruikmaakt van deconstructie en callback. (Een callback is een running gag die slechts een keer herhaald wordt.) Maar daarover later meer. Belangrijker vind ik het om te preciseren dat bij de overgang van de wereldheerschappij der dinosauriërs naar die van de mensen meer dan alleen de kleur van onze schubben veranderd is.
In de evolutie gaat alles langzaam, dus ik stel me zo voor dat genoemde transitie ook geleidelijk is gegaan. Gaandeweg zijn de leden van de twee groepen een voor een omgeruild – er wisselde dus steeds een dinootje met een piepeltje – totdat ze weer de oorspronkelijke waren. Na afloop bleek dat de onderdrukkende cultuur van het collectief van wereldheersers niet gewijzigd was; eerst bestond die clique uit enkel dinosaurussen en gradueel veranderde de samenstelling ervan dus in die van alleen maar mensen. Bij de andere groep trad een dito verschijnsel op, alleen in een soort gespiegelde vorm.
Er zijn natuurlijk ook andere vormingsgeschiedenissen denkbaar, maar dit lijkt me toch wel de meest voor de hand liggende. En al met al is het uiteraard het meest van betekenis dat tegenwoordig de mens de baas is van al wat leeft op aarde. Mijn hond, een ooit vijf keer achter elkaar door een zondebok gebeten epagneul picard, onderwerpt zich hier zonder problemen aan en hij laat zich het dan ook rustig welgevallen als ik mijn dominantie kenbaar maak door hem minstens dagelijks stevig tussen zijn schouderbladen te krabbelen – en samen lachen wij dan om de tamelijk recente ontdekking dat dinosaurussen niet eens met tien vingers konden typen, laat staan met twee woorden spreken; elke nieuwe kennis geeft ons immers de mogelijkheid om nog rationeler te zijn.

— — —
welkomthuispagina.nl