Een belasting

lincolnIk was laatst in Maison Liza Minnelli (voorheen Bar Milli Vanilli). En man, wat zijn ze daar gespannen, zeg! Ik bestelde gewoon een simpele rode wijn en een bourbon en vroeg de ober of hij er ook iets te eten bij kon aanraden. Normale vraag, lijkt me. Nou de ober begon meteen te stotteren alsof hij in geen drie weken geen porno had gezien. Gelukkig, toch nog, kwam een collega de trieste ober snel te hulp.
“Kan ik u van dienst zijn?” vroeg de collega.
“Nou ja, ehm, ik bestelde net bij die maat van jou iets van de kaart en ik vroeg heel simpel, hem feitelijk complimenterende met zijn expertise, wat voor soort voedsel ik er eventueel bij zou kunnen nuttigen. Dit is toch ook een tent waar je kan eten?”
“Ok, wat zou u willen eten dan?”
“Ach, je weet wat Nietzsche zei.”
“Da’s prima dan. Iets extra’s erbij?”
“Doe maar wat rooie saus…of wacht, nee. Doe maar wat Lincoln zei.”
“Wat Lincoln zei hebben we niet.”
“Wat Lincoln zei hebben jullie niet? Wat is dit voor een ruktent? Hebben jullie op z’n minst voor mij dan een zakje waar ik mijn peuken in kan doen? Ik rook namelijk beroepsmatig en sowieso kun je ook als burger de accijns van je niet gerookte tabak terugvragen bij de overheid.”
“Dat wist ik niet.”
“Wist je niet dat je in een ruktent werkte?”
“Nee, dat je de belasting van je peuken kon terugvorderen.”
“Het is ook niet voor niets dat je in een ruktent werkt, toch? Weet je wat? Doe mij nog maar van hetzelfde: simpele rode wijn en een bourbon. En laat dat eten maar zitten. Nou ja, glaasje geperste zuurkool dan erbij.”
“Ik ben zo bij u.”
“Ik hoop zo dat u niet meer bij mij bent…”

Verbeterd en aangepast: Planktonvriendelijk (http://wp.me/p27bxo-UL)