Het was in de Rembrandttoren altijd prijs. Pistolen werden uitgewisseld alsof het een lieve lust was. Soms zelfs alsof het een aard had. Op 11 maart 2002 wilde een 59-jarige man die sterk op Jan Decleir leek graag naar de hoeren. Stom toeval leidde ertoe dat hij de Rembrandttoren binnenwandelde.
Een beveiliger/portier vroeg de man: “Hep u u pasje bij?”
(Tja, Amsterdam, kwa toren.)
“Ik toon dat altijd tijdens het lopen,” zei de 59-jarige man die sterk op Jan Decleir leek.
Bevredigd met het antwoord ging de beveiliger/portier snel terug naar zijn broodtrommel, want op een van de boterhammen zat caramelpasta.
De 59-jarige man die sterk op Jan Decleir leek ging de lift in en drukte op een knop.
Toen de liftdeuren weer opengingen stond hij ineens oog in oog met ene Shirley.
“Eh, kan ik hier Wendy en/of Cindy vinden?” vroeg hij haar.
Shirley moest lachen.
“U moet natuurlijk in Club Shake Your Dick zijn!” zei ze. “ Die vergissing wordt wel vaker gemaakt. Wacht, pak even mijn pistool vast en dan print ik voor u even de routebeschrijving uit.”
Op dat moment had de beveiliger/portier net zijn boterham met caramelpasta op en keek hij op een van de beveiligingsschermen.
“Wat is dat nou?” riep hij en hij stond op. “Een aanvaller in het gebouw!”
De beveiliger/portier keek op zijn horloge.
“Hm, nog drie kwartier en mijn wacht zit erop,” dacht hij. En hij besloot verder te gaan met zijn brief naar de directie. De beeldkwaliteit van de beveiligingsschermen liet namelijk te wensen over en zo kon hij niet werken!