Op een gezellige dag trok de parfumeur aan zijn jas en ging een luchtje scheppen. Dat deed hij wel vaker. De parfumeur vond dat leuk en hij viel er niemand mee lastig; al vond hij dat laatste niet per se leuk.
We moeten weten dat onze parfumeur geen slappe piemel was. Niet alleen had hij in zijn jeugd zowel osteoporose als Alzheimer overwonnen, maar ook had hij in die tijd zeker vijfendertig keer bijna kanker gehad. Het enige wat hij aan zijn ziekelijke kindertijd overgehouden had was dat hij niet tegen ruimtes kon die 3 x 2 x 2,5 m³ waren; daarom had hij ook altijd een meetlat bij zich.
Tegenwoordig werkte hij minstens 120 uur per week, verzamelde hij posthistorische kunst, was hij verzot op lezen – hij hield alle binnenlandse literatuur bij – en was hij tevens een groot familieman.
Daarin verschilde hij van zijn buurman.
De buurman hield ook wel van kunst. Maar meer om de investering. Zo had hij onlangs een werk van Harry Mulisch gekocht. Een paar jaar geleden had hij zelfs iets van Peter Klashorst gekocht, maar dat was nog in de tijd dat hij dacht dat kopen ‘met poep besmeuren’ betekende.
Het is dat de parfumeur en zijn buurman elkaar al jaren stalkten, anders was hij nooit met hem omgegaan, en andersom. Onze parfumeur had het namelijk niet zo op buren, et vice versa.
Het moet gezegd dat het feit dat de buurman een vrouw was, een meisje zelfs, een heel mooi meisje zelfs, een heel mooi meisje met twee tieten zelfs, erg meespeelde in de affiniteit die de parfumeur voelde. Ondanks zijn leeftijd – waar maar liefst twee van dergelijke meisjes in pasten – was hij zijn goede smaak niet verleerd!
Buurman en parfumeur hadden het nooit over veel als ze met elkaar praatten. Zo bespraken ze slechts 0,000137% van alle holocaustgevallen en van de Amerikaanse staatsschuld namen ze alleen dat deel samen door waar ze zelf een kipmenu van konden kopen bij Cafetaria Piet & Riet, voorheen Snackbar Onder de Linden.
Ook vandaag kwam buurman de parfumeur gezelschap houden tijdens het buiten ademen. Vervelend, want het regende. Pas toen het drie kwartier later stopte met regenen lukte het de parfumeur om onopgemerkt onder het afdak te gaan staan. De vader van buurman was namelijk overleden aan een afdakvergiftiging en de parfumeur wilde niet dat buurman een verkeerde link zou leggen en het schuilgedrag als beledigend zou opvatten.
Het geluk was aan de parfumeurs kant, want buurman knoopte zijn broek dicht en maakte aanstalten om afscheid te nemen. Ze wisselden telefoonnummers en wat Engelse termen uit en gingen ieder huns weegs. De mensen uit het dorp probeerden er schande van te spreken, maar ze hadden toch nog te veel moeite met de sch-klank.
(wordt niet vervolgd)