Marx kon niet rappen


We kennen genoeg om de strijd der klassen niet te ontkennen
Zij die mogen hebben nou eenmaal voorrang op zij die kunnen
Natuurlijk was ook God hier ooit een erkentelijk argument
Bepaalde stelsels bepaalden eeuwenlang het aardse gunnen
Tot een zekere dag – geld kreeg de hoofdrol en werd producent
Tja, flapdrollerij en gedonderstraal vieren hoogtij sindsdien
Het toppunt op het optimum van roestvrije kunstmatigheid
Kyrieleis, daar kan men toch echt niets serieus meer in zien?

Dit moet je dus doen: kei- en stront- en snoeihard werken voor een loon
Dat dan met een druk op de rechtermuisknop hopla weer weg is
Ademen, eten en rimram kosten allemaal geld gewoon
Daarvan leer je dat geluk eigenlijk negatieve pech is
Een kladderadatsch moet godverdomme toch niet zo moeilijk zijn?
Met mooi weer aan onze kant plus een blunderende overheid!
Maar, ach en wee, gemakzucht zingt zo’n wonderschone slaapliedjes
Dat een tiende negen tiende daarmee steeds maar weer zo verblijdt

Doekje bedoeld voor het bloeden: onze sociaal-democraatsjie
Dat wansysteem zonder rekenschap en zonder consequenties
Men blijft gewoon wat men heeft, en wat vastligt verslaat wat verlicht
Het gaat niet om aanleg; wel om contracten, vol met pretenties
Deze overcomplexe, bureaucratische herverdeling
Hand in hand met controle op vrijheid en dingen opdringen
Wankelt voort tot godverdomme juist bij het volkslied blijkt ineens
Dat het gros van de trouwe luitjes absoluut niet kan zingen

De haarkloverij over bezit en eigendom snijdt geen hout
Potverdriedubbeltjes, ziekelijk is het, het gemuggenzift
De mens handelt uit jaloezie of het nou feit is of zijn recht
Andermans gezondheid, gezin of talenten – allemaal kift
Het probleem is dat geluk gewoon niet publiek te maken is
Al met al tussen gelijk krijgen en gelijk zijn ligt het doel
In een wakkere wereld die is ingericht als inrichting
Staat een eigen werkbank praktischer dan een eigen schommelstoel

Wat wil de mens? – Een eigen huis, eigen tuin, schutting eromheen
In broederschap wil men hooguit de kosten van dat hek delen
De natuur overschaduwt jammerlijk de grote gedachte
Verzacht met biologisch brood en ergonomische spelen
Hoe het zou moeten is vaak hetzelfde als waarom het nooit lukt
Hier komt om de hoek kijken een van de denkers paradoxen:
Die nadenken en die niet nadenken vinden niet hetzelfde
Net als bij de klassenstrijd valt daar niet tegenop te boksen