Tag: reetleer

Geplaatst op

Tales of the crisis

Het is eng, maar waar. Ik was gisteren de zolder op aan het ruimen. Op zich niks mis mee. Zolders zijn er om opgeruimd te worden. Ik kende een zwerver in Utrecht die speciaal was gaan zwerven omdat hij dan tenminste geen zolder meer op hoefde te ruimen.

Enfin, ik was gisteren dus de zolder op aan het ruimen en natuurlijk kwam ik allerlei dingen tegen. Blijkbaar had ik vroeger een abonnement op een krant en blijkbaar hield ik vroeger van porno. Maar dat is nog niet alles. Blijkbaar legde ik vroeger ook dingen ‘in spraak’ vast. Ik vond namelijk een soortement van dicteerapparaatje.

Ik luisterde het ding af.

“Zes juni 1996…het wordt koud in de kamer…ik zie…ik zie…ik zie ijs op de sloten…ik zie Hawai t-shirts…het is 2008 zie ik…ik zie bankiers die gaan schaatsen…maar wacht…ze hebben geen mutsen op of wanten aan…pas op!…en dan gaan ze ineens allemaal onderuit…ik zie een I en een G…een I en een G…I en G…I en G…wat zou dat betekenen?…vast een code!…als je bij de I een letter vooruitgaat in het alfabet krijg je de J en als je bij de G een paar letters teruggaat in het alfabet krijg je de C…J en C dus…Jezus Christus!…hela, hola, er komt iemand aanrennen…het is een jongetje…hij zegt dat hij Wouter Bos heet…maar heel veel mensen om hem heen zeggen dat je hem niet moet geloven…en ik zie dat het winnende woord bij Lingo ‘twaalf’ is…”

Tering, wat waren die paddo’s in die tijd heftig, dacht ik toen.

Maar na enig research bleek dat het winnende woord bij Lingo ergens in 2008 inderdaad ‘twaalf’ was.

Creepy.

Achteraf vond ik het eigenlijk ook wel verdacht dat mijn dochter altijd naar chloor stonk als ze naar zwemles was geweest.

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 7)

“Iets meer respect, graag, Mullah!” zei Pelle. “Mijn moeder heette Tyfushoer.”
“Echt waar?” schrok Mullah. “Tyfushoer? Wat een rare naam?”
“Nou ja,” verklaarde Pelle. “Ze heette eigenlijk Stefanie, maar iedereen kortte het af tot Tyfushoer.”
“Grappig is dat,” lachte Mullah. “Mijn moeder heette Aïsha, maar iedereen in het dorp noemde haar Zaadslet.”
“Dat is toch wat!” bulderde Pelle verrukt. “Onze culturen hebben meer gemeen dan de meeste mensen denken. Geef me een hand.”
Opeens zagen Mullah en Pelle Rick met een touw om zijn nek (nou ja, nek) op een boomtak staan.
“Rick, wat ben je aan het doen?” riepen de twee vrienden geschrokken naar Rick.
“Ik wil dat jullie ophouden met dat amicale gedoe,” zei Rick. “Ik kan daar niet tegen. Daar krijg ik zelfmoordneigingen van. En voor mij zijn de opties dan beperkt. Ik bedoel: ik kan moeilijk een kogel door mijn kop jagen…”
“Mullah lost dit wel op,” fluisterde Mullah tegen Pelle.
“Rick, jij loodpijper, kom toch naar beneden,” schreeuwde Mullah naar Rick. “Mullah heeft adresjes van exotische hoeren hier in de buurt. Vertel maar eens tegen Mullah wat jij altijd nog een keer wil! Vertel maar tegen Pelle!”
Rick deed zijn strop af.
“Eh,” zei Rick, met een soort glimlach. “Ik wil zo graag nog eens in mijn leven een werpsterretje neuken…”
“Zie je nou wel,” lachte Mullah. “Zo ken ik je weer. Kom we gaan.”
Rick klom naar beneden.
Pelle (tegen Mulla): “Eh, wat is hier nou net gebeurd?”
“Tja,” zei Mullah tegen Pelle. “Wij krijgen tijdens onze training ook omgangsleer. Je hebt er die reageren als een taxichauffeur en je hebt er die niet reageren als een taxichauffeur. Dat is het uitgangspunt. Maar je hoeft maar één soort reactie te leren dus.”
“Dank je wel voor het nog onduidelijker maken,” zei Pelle. “Maar moesten we niet onderhand naar de kompassenboer?”
“Ach,” zei Mullah. “Voor sperma omzetten in vernedering is altijd tijd. Niet zo gespannen, man.”
Rick stond inmiddels weer bij Mullah en Pelle.
“Nou, ik ben er klaar voor!” glunderde hij.
“Nee, da’s niet goed,” zei Mullah, wijzend met zijn vingertje. “Je moet er NA klaar zijn, niet er VOOR!”
Rick en Mullah moesten overdreven lachen.
“Wacht even,” opperde Pelle. “Als jullie nou jullie pik ergens af aan gaan vegen, dan kan ik natuurlijk wel een kompas of twee gaan halen. Ik hoef namelijk niet zo nodig te neuken. Ik word er eigenlijk altijd een beetje bang van als ik mijn lul niet meer kan zien.”
“Nee, Pelle,” riepen Mullah en Rick in koor. “Samen uit, samen thuis!”
“Nou ja,” antwoordde Pelle verveeld. “Behalve dat ik hier een hockeycompetitie voor achterlijken een heel jaar lang mee verward en ontwricht heb, slaat deze uitspraak in onze situatie totaal nergens op.”

(wordt vervolgd)

Geplaatst op

Knie en teen

Beste mensen van Proctor & Gamble,

Bij dezen wilde ik graag een vraag stellen over uw product ‘Head & Shoulders’.
Ik stond eergisterenochtend namelijk wat enthousiast te douchen tot ik van schrik merkte dat ik mijn torso aan het wassen was met ‘Head & Shoulders’. U begrijpt dat ik de flacon meteen uit mijn handen liet vallen en het spul zo goed als kon met koud water van me af heb gespoeld. Daarna sprong ik als de sodemieter de douchecabine uit om me snel af te drogen en in te smeren met vaseline.

Die dag heb ik me uiteraard ziek gemeld bij mijn werkgever, omdat ik natuurlijk niet wist wat de reactie van uw product op mijn lichaam zou zijn.
Tot in de avond heb ik elk uur gecontroleerd of er geen blaasjes of andere huidirritaties op mijn torso zichtbaar waren. Het is nu twee dagen later en mijn huid heeft nog geen reactie vertoond, maar ik weet eigenlijk nog niet of ik gerust mag zijn.
Mijn vraag in concreto is: is het gevaarlijk om uw product ‘Head & Shoulders’ op andere plekken van het lichaam dan hoofd en schouders toe te passen, en zo ja, wat zijn de ziektebeelden dan en hoe lang is de incubatietijd?

Ik wil overigens niet alleen maar zeuren, hoor. Op zich ben ik erg tevreden over uw producten. Vooral van uw 24-uurs deodorant ben ik erg onder de indruk en ik wil u voor dit product een dik compliment maken. Eigenlijk doet de omschrijving van dit product het product tekort. Ik koop altijd een middelgrote spraybus, maar ik doe daar dan minstens een maand mee. Ruim, ruim langer dan 24 uur dus!
dandruff1
Ik hoop dat ik een antwoord van u spoedig tegemoet mag zien.

Met beleefde groeten,

Bert Bargboer

PS: Ik zie net dat de 24-uurs deodorant helemaal niet van uw firma komt.

Geplaatst op

Ik wil bijen zijn

Vitesse shirt 04-05Bijen zijn tof. Hoe de mensen er ook over mogen denken. Ok, er zijn een paar bijen die het voor de rest van de bijen verzieken. Wat dat betreft zijn het net Marokkanen of juristen. Toch en over het algemeen zijn bijen groovy.
Mooi zwartgeel pakske aan. Beetje zoemen. Beetje vliegen. Lekker aan de stampers en meeldraden van verschillende bloemen zitten. Knap werk! Gerard van Maasakkers is er bijvoorbeeld verrukt van. Ook als hij niet zit te zwetsen.
Er was een belangrijke bij (die graag anoniem wil blijven) die in het begin van de twintigste eeuw voor aanzienlijke hervormingen heeft gezorgd. Deze bij regelde bijvoorbeeld dat bij het bijenvolk het Arabische schrift werd vervangen door het Latijnse schrift. Op woensdag zul je ook nooit een bij zien. Dat is een rustdag voor de bijen. Heeft de anonieme bij gefikst!
Sommige ongelukkigen noemen een wesp weleens een bij. Maar wespen zijn geen bijen. Wespen zijn verwant aan de zebra. Bijen niet. Als je goed kijkt zul je zien dat bijen altijd een tekenblok bij zich hebben. En een potlood. En een puntenslijper. Sommige wespen hebben weleens een tekenblok bij zich. Maar dan meestal geen potlood. En nooit, echt nooit een puntenslijper! En zo kun je dus bijen van wespen onderscheiden.
Wat ook een misverstand is is dat de mensen denken dat bijen alleen maar vliegen. Ze kunnen namelijk erg goed lopen. Rennen zelfs. Er was een bij die tijdens de Olympische Spelen in 1936 ruim sneller was dan Jesse Owens, maar deze bij werd gediskwalificeerd omdat hij zijn badge niet op had. En dat kwam alleen maar omdat deze bij allergisch was voor veiligheidsspelden.
En man, een paar honderd jaar geleden was de Stille Oceaan helemaal niet stil. In de volksmond heette die oceaan de Miepende Oceaan. Het waren de bijen die er toen voor gezorgd hebben dat die oceaan stil werd. En een bedankje? Ho maar!
Bijen aller landen, verenigt u, zou ik zeggen.

Geplaatst op

Verboden te ontvoeren

blindfoldDe ontvoerder belde me vanochtend op.
“Ik heb je lief,” zei hij.
“O, da’s mooi,” zei ik. “Ik was al ongerust. Ze zou een uur geleden thuis zijn. Ik dacht al dat er een ongeluk was gebeurd. Pak van mijn hart dat ze dus veilig bij jou zit. Je weet tegenwoordig maar nooit. Er kunnen allerlei dingen gebeuren. Vooral de Bayeuxlaan is gevaarlijk.”
“Eh, ja,” zei de ontvoerder. “Maar ik wil dus losgeld.”
“Willen we dat niet allemaal?” was mijn repliek. “Volgens mij moet je dan bij Van Lanschot zijn. Van Lanschot is bij uitstek de bank die daarin handelt. Er is geen bank denkbaar die dubieuzer is dan Van Lanschot. Dus als je mij in dezen advies vraagt, zou ik zeggen: ga naar Van Lanschot!”
“Nou, d-dat is niet wat ik b-bedoelde,” stotterde de ontvoerder.
“Waarom vraag je me dan om advies, beste man?” vroeg ik.
“N-nou, ehm, ik heb je lief ontvoerd omdat ik losgeld wil,” zei de ontvoerder wat voorzichtig.
“Je klinkt verward, kerel,” zei ik. “En volgens mij maak je het voor jezelf nodeloos gecompliceerd. Kijk, als ik een pindanootje wil eten, ga ik niet van de glijbaan glijden. Nee, dan ga ik een pindanootje eten. Ik heb het idee dat je te veel dingen tegelijkertijd wil doen. Als je losgeld wil, moet je je daarop storten en niet jezelf afleiden met dingen als ontvoeringen. Hou je bij één ding, vriend!”
Het was even stil aan de andere kant van de lijn.
“Eh, ik geloof niet dat we elkaar begrijpen,” klonk het ineens.
“Ja, begrip is zelden een reciproque ding. Wel een beetje onbehoorlijk van je, trouwens, dat je voor mij wil spreken, terwijl we elkaar niet eens kennen,” zei ik.
“Wat?” was de duidelijk confuse uiting van de ontvoerder toen.
“Ik wil die vraag best beantwoorden, maar dan zul je deze toch even moeten specificeren, knul,” zei ik.
Ik hoorde wat gesouffleer door de hoorn.
“Luister,” zei de ontvoerder uiteindelijk. “Ik wil vijftigduizend euro van je anders maak ik je lief dood!”
“Dan maak je me lief dood?” lachte ik. “En als ik geen vijftigduizend euro betaal, maak je me dan stout dood of maak je me dan niet dood? Wees eens eenduidig, knakker!”
“Sorry,” zei de ontvoerder. “Dit is mijn eerste ontvoering.”
“Trek het je niet aan,” zei ik. “Alle begin is moeilijk. Vraag maar aan God.”

—

Verbeterd en aangepast: Gegalvaniseerde misdaad (http://www.hippekut.com/2015/12/09/gegalvaniseerde-misdaad/)

Geplaatst op

De prijs van reetleer

leerDe prijs van reetleer is de laatste maanden enorm gestegen. Logisch, sinds jaar en dag is de prijs van reetleer gekoppeld aan de salarissen van bankiers. Stijgen de lonen van onze Nederlandse trots dan stijgt ook de waarde van reetleer. Marktwerking heet dat, met een drielettergrepig woord.
Vorig jaar augustus heb ik al mijn geld belegd in reetleer. En ja: inmiddels al een rendementje van meer dan 150 procent! Ben ik gek of niet?
Kijk, hoe ze dat reetleer winnen, of oogsten, zoals sommige reetleerhandelaren dat zo mooi zeggen, moet je een beetje door de vingers zien. Er zijn zaken die pijnlozer en ethisch verantwoorder zijn. Maar ja, als je steeds maar aan anderen denkt kun je net zo goed geen geld willen verdienen, toch?
Aan de universiteit van Heidelberg zijn ze een tijdje bezig geweest om synthetisch reetleer te ontwikkelen. En dat is natuurlijk niet goed voor de markt. Er zijn mensen die geld verdienen aan natuurlijk reetleer en het is gemeen om die het brood uit de mond te stoten.
Gelukkig zijn de bewuste onderzoekers uit Heidelberg vorige maand binnen een week allemaal aan een natuurlijke dood gestorven.
En mijn aandelen zijn vandaag weer gestegen, las ik net.

Geplaatst op

Nanda weet reet

images
Lieve Nanda
Ik ben de trotse eigenaresse van een set reetleren ovenwanten. Ze zijn van echt Ghanees reetleer en al generaties lang in de familie. Je kunt begrijpen dat ik niet graag wil dat er iets vervelends met de ovenwanten gebeurt!
Nu kwam ik laatst een aardige meneer tegen via internet en sindsdien zijn de ovenwanten helemaal uitgelubberd en zitten er allemaal teer- en zeepresten op. De naad van de linkerovenwant laat zelfs los. Help me, Nanda. Hoe krijg ik de ovenwanten nu weer terug in de oude staat?
Toosje v. D. uit V.

Lieve Toosje,
Ik krijg deze vraag vaker. Ghanees reetleer is niet zo bewerkelijk om te onderhouden als men zou vermoeden. Ik raad je aan de ovenwanten gewoon eens met de bonte was mee te wassen. Wel op de eco-stand, natuurlijk; we moeten aan het milieu denken! Je zult merken dat ze dan weer zo goed als nieuw ogen en ook ruiken alsof ze vers van de Ghanees zijn afgesneden.
Tijdens de bloemencorso binnenkort kun je dan weer de blits maken. Veel succes!
Nanda

Lieve Nanda,
Vorige week ried je me aan mijn antieke, echt Ghanees reetleren ovenwanten mee te wassen met de bonte was. Het resultaat is nogal niet wat je me voorgeschoteld had. Mijn mooie erfstukken zijn nu helemaal geruïneerd! Ik heb eergisteren via internet weer een aardige meneer ontmoet, maar dit keer sloeg het afspraakje echt nergens. op. Je begrijpt dat ik flink boos op je ben.
Ik zou graag willen weten wat je hierop te zeggen hebt.
Een boze Toosje

Boos Toosje,
Nanda is deze week ziek – ze heeft een heftige dyslexie-aanval gehad – en dus neem ik, Cindy, het deze week van haar over. Mijn vermoeden is dat Nanda wat voorbarig is geweest in haar advisering. We leren tijdens de cursus in les 1 dat bij vragen over Ghanees reetleer altijd eerst moet worden vastgesteld of het betreffende reetleer uit het noorden of het zuiden van Ghana komt. In 99% van de gevallen zal het over het makkelijk te wassen reetleer uit Noord-Ghana gaan, maar dat het ook het totaal onbehandelbare Zuid-Ghanese reetleer kan betreffen, mag men natuurlijk niet uitsluiten. Uw ovenwanten komen dus blijkbaar uit Zuid-Ghana. Sorry voor het ongemak, maar u moet het positief zien: u weet nu wel meer over de herkomst van uw familietrots.
Groetjes, Cindy

Geplaatst op

旨味 (u-ma-mi)

De eerste keer dat ik een mondegreen ervoer, ik moet zo’n twaalf jaar zijn geweest, was met het nummer Mamy Blue van de welbekende Pop Tops. Het heerlijk ontspannende, doch met soul doorleefde, melodietje dat de prachtige zoetgevooisde stemmen van de bandleden op authentieke wijze begeleidt, brengt me keer op keer weer in vervoering. Naar teksten luisteren doe ik eigenlijk nooit, het gaat me om het geheel. Het moet lekker klinken, daar gaat het om. De tekst leer je vanzelf zolang je het onderhavige nummer maar goed genoeg vindt om het nog eens te luisteren. Dat is een onbewust iteratief proces. Dat weet iedereen. Echter, over het lied van die guitige Top Pops in kwestie ben ik nog niet klaar. Dus ter zake.

Mijn allereerste mondegreenervaring ontstond dus naar aanleiding van dat lied. Het heerlijk opbeurende liedje over een jongen die met zijn gloednieuwe Chevrolet impala door de straten van New Orleans rijdt en daar veel verschillende mensen van diverse pluimage tegenkomt met wie hij de meest uiteenlopende en doldwaze avonturen beleeft. Als hij thuiskomt wil hij alles aan zijn moeder vertellen maar zijn moeder is te druk met het uitkoken van varkensbeenderen, vandaar de titel. Het refrein -prachtig, volkomen, onbetwistbaar en vooral complex in zijn eenvoud- is een exponent van de titel: Oh / Mamy / oh / Mamy – Mamy – blue / oh / Mamy – Blue.

Op mijn twaalfde (ik kan iets ouder maar ook iets jonger zijn geweest) kreeg ik de keiharde feiten onder mijn olfactorisch orgaan gedrukt. Ik was mijn eigen interpretatie aan het meezingen toen ik het nummer op Youtube voorbij zag komen. Een toevallig net binnengeslopen inbreker hoorde me meezingen en vroeg prompt: “Zing jij nou umami?”

“Ja,” zei ik. “Ze zingen Oh / Mamy / Umami – Umami  – blue / oh / Mamy – Blue.”

“Nee joh. Het is Oh / Mamy / oh / Mamy – Mamy – blue / oh / Mamy – Blue, ” zei de inbreker met een zekere overtuiging die mij aan het twijfelen deed brengen.

“Maar ze refereren toch aan de in 1908 door de Japanse professor Kikunae Ikeda ontdekte nieuwe vijfde basissmaak genaamd 旨味?”

“Je bedoelt u-ma-mi?” vroeg de inbreker.

“Ja dat zeg ik,” zei ik.

“Nee, daar wordt met geen woord over gerept.”

“Weet je het zeker?”

“Zo zeker als reetleer. Helaas jongen, ” was de van een sympathieke blik vergezelde reactie van de inbreker, die -zoals op zijn naambordje was af te lezen- overigens Geert Jan heette (wat een hele sympathieke naam is). Hij kon, zo dacht ik, best wel eens gelijk hebben. Het slaat natuurlijk nergens op om met je moeder over umami te gaan beginnen. Niet dat ik niet van een stukje gerijpte kaas hou, laat daar geen misverstand over bestaan, maar het is nou ook weer niet heel erg gangbaar om ineens Oh moeder Umami te gaan roepen als je net in de stad allerlei avonturen hebt beleefd die in feite niets met smaakbeleving te maken hebben. Al moet ik wel zeggen dat het refrein, waarin de eenarmige crackhoer Polly de hoofdpersoon in kwestie pijpt en hem minitieus de smaak van zijn lid beschrijft, me wel heel erg deed denken aan de smaak die ook aan umami wordt toegedicht.

Het lied ging ondertussen gewoon verder op Youtube en toen ik bij de laatste refreinen de tekst op correcte wijze kon meezingen, arriveerde de politie. Het bleek dat de inbreker op het verkeerde adres was beland (hij moest twee deuren verderop zijn) waardoor de hele zaak met een sisser afliep.

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 1)

Als reageerbuisbaby al was Pelle zo verveeld dat zelfs kantklossen hem geen bevrediging meer gaf.
“Och, was ik maar een volwassen reageerbuis,” zuchtte hij vaak, “dan had ik in ieder geval een deel al gehad.”
De enige die Pelles leven nog enigszins verdraaglijk maakte, was zijn moeder. Al vond hij haar enthousiasme wel af en toe vervelend.
Op een dag zei de moeder van Pelle weer eens: “Oh Pelle, kijk eens naar jezelf! Ik ben zo trots als een…” “Pauw!” klonk het in een keer. Een kogel trof de moeder van Pelle precies in haar harses.
Het bleek een verdwaalde kogel en Pelle had stantepede een doel in zijn leven: hij zou de verdwaalde kogel helpen en terug naar huis brengen.
Zonder pardon liet Pelle zijn plan om werkelijk waar alle gedichten van Baudelaire te lezen varen en hij pakte zijn reetleren rugzak, stopte daar de kogel in en ging op weg.
Lang duurde het niet. De kogel – een uiterst vriendelijke kogel, overigens, luisterende naar de naam Sander (hoewel hij eigenlijk Rick heette) – bleek allergisch voor reetleer.
“Als je hier nu links gaat,” zei Rick, “kom je bij een boerderij waar ze teflon rugzakken verkopen voor een prima prijsje.”
“Ik word er onderhand wel moe van,” zei Pelle verveeld. “Maar goed, voor deze keer.”
Bij de boerderij aangekomen bleken de teflon rugzakken uitverkocht.
De wereld van Pelle en Rick stortte in.
“Toe, toe,” probeerde de boerin de vrienden op te vrolijken. “Er zal altijd wel een wegopstopping naar Rome zijn. Weet je wat? Ik was net aanmaaklimonade aan het aanmaken. Als jullie me meehelpen, krijgen jullie een glaasje van me!”

(wordt vervolgd)

Geplaatst op

Anusologie (reetleer)

De rectale wetenschappen, bij wie spreken ze niet tot de verbeelding? We stellen ons immers dagelijks vragen als ‘waarom zitten er rimpels op een kringspier?’ of ‘hoe bleek je een anus van een Maori?’ Wil je dieper gaan in de anus dan je ooit bent geweest? Wil jij verder graven in de wondere wereld die het rectum heet? Schrijf je dan in voor de cursus Reetleer voor Beginners.