Het was in die dagen
dat de baron van Eindhoven
een afspraak had
met de bariton van zijn stad
de baron wilde de bariton namelijk
horen zingen over
hoe zijn stad Eindhoven
eigenlijk klonk
De bariton had volgens de wetten
van de ethiek twee weken
bedenktijd gekregen
maar de bariton was een bariton
en geen onderzoeker
hij had van alles beloofd
van onder- tot uit- tot bezoeken –
maar hij beloofde niks
Op de dag van de afspraak
was de bariton nog niet veel wijzer
terwijl hij op de bus stond te wachten
dacht hij aan dingen die ding deden
of dong of vroem of brom
klonken steden als trams en taxi’s?
als roltrappen, slagbomen of machetes?
de bariton had nog geen pietsie notie
In de bus keek hij om zich heen naar
waar zijn stadsgenoten naar luisterden
hij zag meisjes met oordopjes
hij zag jongens met koptelefoons
toen werd de bariton gewaar:
de stad klinkt als Beyoncé en Coldplay!
geen vroem, geen brom en al zeker geen ding
maar oorschelpen vol privéconcerten
De bariton werd van conisch
tot bolvormig en somber
want introvertie kon het geluid
van zijn stad Eindhoven toch niet zijn?
maar toen stopte de bus en bewoog de bariton
houdoe! hoorde hij en hij leefde op
dat was het – het geluid van de stad
dat zijn de mensen zelf!
en niets Branbantser dan houdoe
Bovendien van alle houdoes
staat die van Eindhoven bovenaan
dat is nou eenmaal zo
dat heeft God ook zo bedoeld
want Helmond is te helmloos
Den Bosch is te basiliek
Breda is veel te turf
en Tilburg is te Tilburg
maar Eindhovense houdoes passen altijd precies
Opgetogen trok de bariton
van de bron naar de baron
om hem tussen tenor en bas
houdoe toe te zingen –
en de bespeelde baron was blij
want onder de rook van Atlantis
lag zijn stad Eindhoven
het New York en Berlijn van Brabant
en haar geluid was houdoe