Kevin de foetus en het pensioenexamen


Kevin de foetus sloeg met zijn voorzittershamer op zijn voorzittersspijker. ‘Heren en vrouwen, we hebben een overvoorraad oudmensen en dat is een serieus probleem. Ik stel voor dat we van de agenda punt 1 – het voorlezen van de agenda speciaal voor de dyslectici – en punt 2 – het uitleggen en -beelden van de agenda speciaal voor de tragen van begrip – overslaan en meteen doorgaan naar punt 3 – praten, praten, praten –, waarbij ik dan al het praten doe.’
‘Oudmensen? Wat bedoel je met oudmensen?’ vroeg Paul Snijstamper, abactis van de vergadering en doctorandus in de sociaal-kunstmatige sociologie met een specialisme in reputatieschade.
‘Gewoon, wat ik zeg. Mensen die oud zijn. Grafzoekers. Schimmelmensen. Maar wil je je voorzitter niet meer lastigvallen met je stembanden? Bedankt!’ antwoordde Kevin professioneel.
‘Misschien moet je toch hier een daar een tikkeltje leren nuanceren,’ zei Maartje van Lennep, huisvrouw met dubbele tennisarm, voorzichtig.
‘Luister, mevrouw Lennepdinges,’ zei Kevin. ‘Ik zeg altijd “nuanceren, schmuanceren” en ik heb al helemaal geen behoefte om een levensles te krijgen van het omhulsel van een opgedroogde vagina uit de tijd dat geen enkele vrouw iets anders uit haar ledematen kreeg dan koken en ramen lappen. Lukt het jou niet om gewoon een beetje catatonisch mee te doen? Ik wil bigotverdomme* door met het schenken aan de wereld van mijn oplossing!’

Maartje begon te hysterisch te hikken. Paul en de rest van de aanwezigen keken Kevin nogal verbolgen aan.

Kevin zuchtte. ‘Ok, ok, ok, vriendfiguren, ik geef toe dat het woord “schimmelmensen” wellicht hier wat verkeerd gekozen is. We moeten ze geen “schimmelmensen” meer noemen. Jonge meisjes hebben soms ook schimmel. Bovendien is er volgens de meest recente wetenschappelijke studies discussie over of senioren, grafzoekers dus, überhaupt wel mensen zijn. Maar laten we de dingen niet door elkaar halen. We moeten verder, fagotverdomme!’
Men stemde toe en zweeg.

Na bevestiging te hebben gekregen dat het vervelend zou zijn als hij zou roken stak Kevin een joint op en vervolgde hij zijn monoloog: ‘Kijk, mijn vorige plan van sterilisatie kreeg weinig bijval, maar ik heb erover nagedacht en ben onderhand ook van mening dat het onvruchtbaar maken van oudmensen geen enkele zin heeft. De meeste oudmensen hebben hun nest al lang gehad en hebben ook geen behoefte meer aan nieuw gebroed, laat staan dat ze het nog zouden kunnen.’

Mr. Peesmans, jurist in hart en nieren en onlangs geopereerd aan zijn prostaat, probeerde Kevin te interrumperen.
‘O, God,’ blaatte Kevin. ‘Peesmans wil ook wat zeggen. Met al zijn wijsheid en alle nieuwe inzichten die de rechtswetenschap sinds de 10 Geboden heeft gekregen! Die “hij droeg of twee ballen of een eikel bij zich en in beide gevallen is het een lul”-redenatie van jou vind ik driehoekige quatsch, Peesmans! Van vertellen hoe laat het is word je niet wijzer. Je laat me overschotverdomme niet eens uitpraten!’
Peesmans hield zijn keutel rustig binnen.

Zichtbaar geïrriteerd tierde Kevin verder: ‘Ik bedoel natuurlijk, lieve, lieve vrindmakkers, dat we de riemen die we hebben moeten gebruiken. Onze oudmensen zijn natuurlijk verantwoordelijk voor álle vooruitgang in de wereld tot nu toe. Ik noem de auto, de tv, de computer, het wiel. Ook hebben zij na de oorlog álles opnieuw opgebouwd. Er groeide zelfs nergens gras meer! Maar de Tweede Wereldoorlog was wel het beste wat de moderne mens ooit is overkomen, omdat in deze periode op een door iedereen te begrijpen manier duidelijk werd gemaakt wat slecht is. Vanaf die totem, dat meetpunt kon de mens toen zijn wereld inrichten. Dus we moeten schampschotverdomme ook weer niet te jankerig doen over de emotionele investeringen van de verschillende generaties. Het komt erop neer dat we het onnodig lijden uit de weg gaan en dat we ons alleen richten op het lijden dat echt nodig is. Oudmensen moeten daarom eerst een soort scriptie schrijven om hun pensioen te mogen ontvangen. Uit dit verslag moet blijken of ze wat geleerd hebben tijdens hun werkjaren en of ze de wereld iets toe te voegen hebben! Het kan zo simpel. Het kán zo simpel! Wat vanzelfsprekend is is een kwestie van afspraken!’

Kevin kreeg zes kwartier applaus. Daarna zette hij de sampler uit. Hij was alleen. De echo liet een scheet.

‘Het is oneindig tragisch wat de gedragswetenschap met de mens gedaan heeft,’ mopperde Kevin tegen zichzelf. ‘Als blijkt dat Utopia niet bestaat, gaan ze een cavia nadoen.’

— — —
* Kevin had het voornemen alleen nog maar te schelden en vloeken in natuurkundige termen en eenheden. Helaas heeft onze Kevin dit niet vol kunnen houden. (zie: ‘Kevin doet aan tweedegraads boekverbrandingen’)