Welkom klaar!


In de dagen dat Sywert van Lienden op de afdeling werkte waar ze bij nacht, ontij en uitstek de apen ín de mouwen stoppen was het wel anders. Uit die tijd ken ik Sywert ook. Toen heette hij nog Loek Otters en het was dezelfde Loek Otters die ons nog wel helder voor de geest staand jankend duidelijk maakte hoe belangrijk het uitbrengen van je stem in een democratie is. Hij deed dit door de dag van de verkiezingen op zijn plaatselijke gemeentehuis te dreigen dat hij Groen Links zou stemmen als hij niet rap honderdduizend euro kreeg. Wereldnieuws werd het en na tien kwartier onderhandelen zwichtte de gemeenschap.
Loek hoefde dat jaar niet meer te werken en besteedde elf en half van die twaalf maanden ook nuttig met het ontwikkelen van een apparaat waarmee schilderijen automatisch op ooghoogte komen te hangen, wat de lengte van je (schoon)moeder met haar commentaar altijd ook is.

Voor de meeste mensen is Loek waarschijnlijk voornamelijk een begrip vanwege zijn redelijk recente actie waarbij hij de mensheid opriep om de blog www.hippekut.com te boycotten door alle columns van deze website uit te printen en demonstratief te verbranden, maar er is ook zeker een andere Loek: toen het leven van Jon Voight werd verfilmd zou aanvankelijk de rol van de jonge Jon gespeeld worden door Nick van Nick & Simon en de rol van de oude Jon door Simon van Nick & Simon, maar door een poliep of in ieder geval een aandoening in dezelfde categorie kon zowel Nick als Simon niet en kwam Loek in aanmerking voor beide rollen. Hij weigerde echter, omdat hij niet wist wie Jon Voight was. Zie hier de Loek zoals hij ook kan zijn, als een haan met kippenvel; dat vergeten de mensen vaak.

Onlangs, na een leven, kwam ik Loek weer tegen ineens. Inmiddels heet hij Rudy van Beurden. Door de jaren heen is de maat van de muziek wat gegroeid, maar Rudy toont zich onveranderd als een totaal aritmisch schepsel. Ook noemt hij zichzelf nog steeds een otheïst omdat hij – ook nog steeds – de ‘a’ niet kan uitspreken. En van zijn bijgeloof heeft hij ook niets verloren. Want net als vroeger móet hij, vertelde hij, gewoon altijd een fiets bij zich hebben als hij gaat wielrennen. Zonder fiets begínt hij er niet eens aan!
Even was ik bang dat Rudy zijn beroemde ‘Waarom Barbiepoppen geen genitaliën hebben’-speech zou gaan houden. Ooit heb ik welgeteld zes weken lang naar zijn betoog over de maakbaarheid van het leven met Barbie als metafoor moeten luisteren. Door hem kon ik verdulleme de verhaallijnen van Goede Tijden, Slechte Tijden niet meer volgen en was ik genoodzaakt mijn soapverslaving gedag te zwaaien.
Gelukkig had Rudy iets fris en nieuws te melden en blijkbaar had hij enorm de behoefte zijn scoop aan iemand mee te delen, want toen hij mij zag groeide zijn enthousiasme als een condoom om een jongen van achttien.

“Heb jij dat nooit,” zei Rudy. “Heb jij dat nooit dat je het woord flikker hebt gebruikt terwijl je met dat woord niet de betekenis van homofiel hebt willen geven en dat je daarna op zoek bent naar een woord om wél de betekenis van homofiel mee uit te drukken, maar om verwarring te voorkomen niet nogmaals het woord flikker wil bezigen en uiteraard ook niet het woord homo of homofiel, omdat die woorden gewoon niet bekken?”

Ik zweeg en het ging me goed af.

“Kijk,” zei Rudy. “Ik bedoel met flikker soms eigenlijk gast of pief of knakker of vriend of zo. En om nou een homofiel een flikker te noemen vind ik dan beledigend voor mijn vrienden. Dus heb ik bedacht om homo’s voortaan chromosomo’s te noemen. Duidelijk en simpel; geen uitleg noodzakelijk!”
“Jouw ouders waren toch homo?” vroeg ik.

Ik zag Rudy wegstrompelen. Hij bukte even om zijn klompvoet op te rapen en strompelde weer verder. Vroeger had Rudy nog een paar flikkers te vertellen, dacht ik.

Bingocratie: eerlijkheid duurt het kortst


In een zojuist onafhankelijk van de consumentenbond door mij uitgevoerd, belachelijk eerlijk onderzoek naar regeringsvormen komt bingocratie als beste en meest eerlijke uit de bus.

De uitkomsten van het onderzoek zijn bij dezen bekend of anders geheim tot 2049. Een opvallende uitkomst is dat het zelf doen van beslissingen niet opweegt tegen het rendement dat wordt behaald bij door het lot bepaalde besturingen. Verder blijkt dat de consument voornamelijk ontevreden is over de prijs van regeringsvormen. Polderdemocratie en financiële dictatuur scoren op dit prijsonderdeel minder op tevredenheid in vergelijking met andere regeringsvormen.

Het aantal critici van de huidige regeringsvorm in de afgelopen tien jaar bleek nogal fors, namelijk 100% van de 1 onderzochte. Van die 100% bleek dat het leveren van kritiek goed verging en dat er een redelijke chagrijnwaarde was over de afhandeling met de oude regeringsvorm. Over het handelen van de nieuwe regeringsvorm bleek het pisazijngehalte echter stabiel te zijn.

Dat bingocratie nog geen grote bekendheid mag genieten heeft voornamelijk te maken met de wetten van het neologisme. Bingocratie heeft als uitgangspunt dat emoties en dergelijke niet bij elkaar opgeteld kunnen worden en dat iets als ‘de meeste stemmen gelden’ dus uitgesmeerde onzin is. De bingocratie telt slechts het aantal meningen en niet het aantal koppen. Een trekking geeft daarna de uitslag. Simpel, snel en eerlijk!

Een voorbeeld: in een groep van 10 mensen wil 1 iemand linksaf en 9 willen er rechtsaf. In een democratisch systeem zou de verhouding 9 staat tot 1 uitwijzen dat het ‘logisch’ is dat men rechtsaf gaat. Maar in een bingocratie gelden hier slechts 2 mogelijkheden: rechtsaf en linksaf. Deze 2 gaan in een hoge hoed en hebben ieder dus 50% kans. Is de uitslag ‘rechtsaf’ dan voelt 1 individu zich kut. Is de uitslag ‘linksaf’ dan voelen 9 individuen zich kut. Maar: die individuen voelen elkaars pijn natuurlijk niet! Nogmaals: emoties of gewaarwordingen kun je niet bij elkaar optellen. Er bestaat niet zoiets als ‘groepshoofdpijn’, potverdomme!

Bingocratie is snel en effectief. Want eerlijkheid duurt het kortst. En polderen duurt het langst.
En daarom houdt elke verstandige wc-eend ook braaf zijn mond.