En die buurt kwam toch, ondanks alles.
Rocky Steenbergen vond het naar eigen zeggen heel dubbel. Aan de ene kant was het namelijk tweezijdig, aan de andere kant was het binair, maar hij besloot desalniettemin om zijn medewerking te verlenen. Die gave van diplomatie zat gewoon in hem. Toen hij aangaf dat de volgende vergadering van het buurtpreventiecomité wel bij hem kon worden gehouden, bleek het huis echter te klein.
De vergadering verhuisde derhalve naar Rocky’s bedrijf.
Rocky werkte op zo’n onbeperkt-advieskantoor. Flat rate, zeg maar. Je betaalde bij de ingang tweehonderd euro en dan mocht je zo lang je maar wilde alle aanwezige advocaten, accountants en wat dies meer zij om advies vragen. All you can ask, dus. Bovendien waren de drankjes en hapjes gratis. De collega-dienstverleners van Rocky wilden maar wat graag werken. Die vonden het namelijk nogal van belang dat hun kinderen later ook een goede advocaat of accountant konden betalen. Bij Rocky lag dat anders. Hij had vroeger veel geld verdiend, maar kwam er toen achter dat hij scrupules had. En ja, dan heb je natuurlijk weinig tot niets aan geld.
Maar de manier van werken lag Rocky wel. Hij moest niet meer denken aan de tijd dat hij nog op de weg zat. Als huurrechtjurist was dat ook eigenlijk niet te doen. De druppel was toch wel die keer dat op de A28 zijn auto kantelde en al zijn lading op de rijbaan terechtkwam. Vanaf Soesterberg stond er 3 kilometer file. De Verkeersinformatiedienst vond dat de omleiding via Rijkswaterstaat moest lopen, maar Rijkswaterstaat vond juist andersom. En daarom was Rocky niet voor zonsondergang thuis die dag.
Het kantoor van Rocky lag in een andere buurt dan waar hij woonde. Het comité moest hier goed op zijn hoede zijn. Naast Rocky’s kantoorgebouw lag een buurtsuper, maar daar mocht je alleen komen als je van twee buurten verderop kwam. Dat was historisch zo gegroeid; er gold het recht van overpad. Vreemden hadden in de supermarkt niets te zoeken en konden er ook niets vinden. Zo werd de aluminiumfolie bijvoorbeeld gelabeld als ‘zilveroïdwikkel’. Klanten van de buurtsuper zeiden altijd, stuk voor stuk: ‘Deze supermarkt is echt uniek. Ik zou geen andere willen.’
Het bewijs voor het recht van overpad was overigens dunner dan een vel papier. Zelfs dunner dan een chirurgisch mes! De plaatselijke 30Plus-Vrouwenpartij, waar de buurvrouw van Rocky lijsttrekker van was, veegde echter elke discussie hierover van tafel. Andere veegactiviteiten had de partij niet.
Wie denkt dat Rocky zijn voldoening moest halen uit het feit dat hij amice mocht zeggen tegen zijn confrères, die heeft het mis. Hij had ook andere gaven. Hij wist bijvoorbeeld altijd op de persoon nauwkeurig hoeveel autistische mensen er bij hem in de ruimte waren. Zonder vooraf te tellen! Maar daar had hij bij de vergaderingen van het buurtpreventiecomité jammer genoeg niks aan. Daar werd juist altijd gevinkt en geturfd en geteld, waarna zo veel mogelijk agendapunten onbehandeld werden gelaten, omdat ze niet voor een buurt maar voor een wijk bedoeld waren.
Sinds Rocky deel uitmaakte van de buurtcommissie was er een nieuw agendapunt: zijn buurvrouw. Rocky kreeg namelijk kippenvel van haar. Nog ongeveer anderhalve vierkante meter. Sommige mensen moet je gewoon niks uitlenen, vonden de overige leden van het buurtgezelschap iedere vergadering. Maar Rocky nam daar geen genoegen mee. Iets lenen en het daarna niet teruggeven zag hij als een criminele actie. En je moet criminelen niet heel lang vastzetten, maar juist heel vaak. Dan maak je gebruik van de kracht van de herhaling! Dat moest Rocky ook elke zitting even kwijt.
Door Rocky’s persoonlijke queeste was er binnen de vergaderingen nooit tijd om over zaken die iedereen in de buurt aangingen te klessebessen. Tot op de dag van vandaag ligt Chinees restaurant Golden Corner daarom midden in de straat. Mogelijkheden om het restaurant naar een hoek te verplaatsen of het wegennet zodanig aan te passen dat het restaurant op een hoek zou komen te liggen, hebben nooit als bespreekpunten de vergadertafel kunnen bereiken.
Bij iedere rondvraag stelden acht van de tien comitéleden voor om te gaan verhuizen. Dat was een prik die vast was en dus geen pijn meer deed.
Maar laat ik bij het begin beginnen. De onderste steen moet immers onder blijven: en die buurt kwam toch, ondanks alles.
