Dat iemand iets recht in je gezicht zegt is altijd te verkiezen boven dat iemand iets achter je rug doet. Behalve als het over Cees Laarhof gaat. Cees Laarhof is zo scheel dat je werkelijk niet wil dat hij je aankijkt.
Het verhaal gaat dat Cees echt zeven jaar dacht dat hij twee vriendinnen had. Intelligentie was blijkbaar ook niet echt Cees zijn ding, want ‘hoe komt het dat mijn vriendinnen allebei Miranda heten en er ook nog eens hetzelfde uitzien?’ is misschien wel een vraag die je als gemiddelde man graag beantwoord zou willen zien.
Waar Cees dan weer wel goed in was, was keuzes aan anderen overlaten. Ik noem een voorbeeld: Als de vuilnisbakken opgehaald werden, zetten de vuilnismannen altijd de bakken aan een kant van de weg. Cees wist dan nooit welke bak van hem was. Maar hij wachtte tot zijn overbuurman zijn bak had binnengehaald.
Klinkt simpel.
Is het niet.
Veel kaartspelletjes werken op die manier. Winnen door niet te verliezen.
En Cees zei vaak tijdens het pokeren: “Wauw, met tien kaarten kan ik niet kapot!”
beter dan groente!