Ooit zag ik op internet een foto van een zelfmoordterrorist. Tenminste, wat er nog van over was. De beste man had zichzelf opgeblazen op een drukke markt en had het voorval zelf ook niet overleefd. Tussen de ledematen en het bloed van de slachtoffers om hem heen lag zijn van zijn romp gescheiden levenloze hoofd. Ik had nog nooit een los hoofd gezien maar stelde me altijd voor dat de aanblik tamelijk onsmakelijk zou zijn. Ik bleek over een goed voorstellingsvermogen te beschikken want de aanblik was tamelijk onsmakelijk en op de koop toe ook heel erg goor. Ik kan me nog herinneren dat mijn maaginhoud aangaf dat hij niet het reguliere verteringsproces wou doorlopen maar de antiperistaltische nooduitgang prefereerde. Toch, vanwege een of andere morbide fascinatie, moest ik blijven kijken naar die foto. Het was niet om aan te zien maar toch kon ik het niet laten om er herhaaldelijk langdurig naar te koekeloeren.
De Playboy maakt tegenwoordig dankbaar gebruik van datzelfde mechanisme. Mooie naakte vrouwen, zo redeneert de redactie, hebben we met zijn allen ondertussen wel gezien. Elke maand weer hetzelfde liedje: perfecte tiet hier, perfecte tiet daar, kaalgeschoren kutje en –na het obligate, doch zorgvuldige, photoshoppen– klaar is kees. Je kijkt er een keer naar en je hebt het wel gezien. Als dit zo doorgaat, wordt het blad binnen de kortste keren écht alleen nog maar voor de artikelen gekocht. Het roer moet om!
En het roer is omgegaan. Neem nu Patricia Paay; stokoud, verlept en zo ongeveer de laatste vrouw die je naakt wilt zien. Dat appelleert pas écht goed aan diezelfde morbide fascinatie als uiteengereten zelfmoordterroristen. Geen enkele rationele hersencel die er naar wil kijken maar ondertussen vliegen de examplaren als warme broodjes (no pun intended) over de toonbank.
Succes moet geprolongeerd worden en dus werden de vadsige en uitgemergelde, naakte lijven van (respectievelijk) Amanda Krabbé en Stacy Rookhuizen (met harige poes) ook maar eventjes ongegeneerd aan jan en alleman tentoongespreid. En het wordt verdomme nog erger: in de volgende edities zullen vrouwen als Lucille Werner, Aaf Brandt Corstius, Floortje Dessing, Yvon Jaspers en dat dikke wijf uit de Plusreclame met hun niet voor andermans ogen bestemde flamoes in full colour op glossy papier prijken. Met als uitgedroogde kers op de zure slagroom het kerstnummer van 2012: heel toepasselijk op een los velletje, zal een special verschijnen met Marijke Helwegen (of ze dan nog leeft of niet).