Ronald Lammertsma was een ongebouwde man. Al iets van veertig jaar was hij aan het wachten om gebouwd te worden.
Op een dag werd hij wakker en zei: “ik word er onderhand moe van.”
Pissig liep hij naar de verschillende instanties.
“Hee, hoe zit dat?” riep hij boos aan het loket. “Word ik nou nog gebouwd of hoe zit dat?”
“Uw naam?” vroeg het loketpersoon.
“Ronald Lammertsma, Ronald Lammertsma, Ronald Lammertsma,” blaatte Ronald gefrustreerd.
“U heeft wel veel namen,” zei het loketpersoon. “Mag ik aannemen dat Lammertsma uw achternaam is?”
“En Ronald is de voornaam,” zei Ronald.
“Is dat met een ‘f’?” vroeg het loketpersoon, zonder enige werkelijke interesse.
“Nee, met een ‘r’,” antwoordde Ronald.
Het loketpersoon deed wat eenvingertechnieken op het toetsenbord voor hem.
“Sorry,” zei het loketpersoon. “Ik kan niks over ene Ronald Rammertsma vinden.”
“Het is LAMMERTSMA. Met een ‘L’!” mopperde Ronald tamelijk luid.
“Dus u komt voor iemand anders?” vroeg het loketpersoon terwijl hij uitlogde. “Gegevens van anderen kunnen we niet verstrekken.”
“Nee, ik ben Ronald Lammertsma,” schreeuwde Ronald.
“Waarom zei u dan net ‘Rammertsma’?” vroeg het loketpersoon. “Bent u een spelletje aan het spelen?”
“Ik zei geen ‘Rammertsma’,” probeerde Ronald kalm te worden. “U vroeg of het met een ‘f’ was.”
“Nou, zowel ‘Lammertsma’ als ‘Rammertsma’ schrijf je niet met een ‘f’,” zei het loketpersoon wijs. “En vandaag is sowieso de ‘f’ op mijn toetsenbord kapot, dus u kunt beter morgen terugkomen.”
Ronald kromp ineen van ellende.
“Mag ik wel een folder meenemen?” vroeg hij uiteindelijk.
“Die zijn alleen voor de show, meneer Fammertsma,” antwoordde het loketpersoon vriendelijk.
Verbeterd en aangepast: Planktonvriendelijk (http://wp.me/p27bxo-UL)