Mijn klopgeest is niet meer. Zomaar van de ene op de andere nacht. Foetsie. Heen!
Die gekke Tjeerd. Ik zal hem missen. En het zal ook flink wennen zijn om zonder hem mijn halfjaarlijkse tai chi te doen.
Ik kende hem nog uit Utrecht, waar hij een paar jaar op de universiteit had rondgedoold om wat filosofie en cognitieve kunstmatige intelligentie op te pikken. Zonder resultaat, maar hij is er wel een briljant fietsenteller van geworden.
We vonden allebei napalm lekker ruiken in de morgen en dat schept een band. Tot vroeg in de ochtend speelden we dobbelspelletjes en wie verloor moest dan een verhaal van Maarten Biesheuvel lezen. Het resultaat was dat Tjeerd doordraaide. Zijn gekte was op een gegeven moment zelfs vergelijkbaar met die van een deur en ik had sterk het vermoeden dat hij nooit een partner en zo zou krijgen. Mijn kookplaat was gelukkig inmiddels wel onder de pannen – lang en breed –, maar voor mijn klopgeest Tjeerd zag ik het werkelijk somber in – tevens lang en breed. Tjeerd was immers nogal een volbloedeinzelgänger. Dat had hij nodig om zijn levensvisie kracht bij te zetten. Het is namelijk verdomd moeilijk om een stronthekel aan alle protestanten te hebben als je af en toe een aardige, leuke protestant tegenkomt. En dus kwam Tjeerd liever niemand tegen. Logisch. Duh!
Omdat de zaligheid van de wereld heel af en toe ook voor ons bedoeld is en op dat moment tevens het universum ons goedgezind is, kwam Larissa toen ineens om de hoek. Een pracht van een dolende ziel! Niet de jongste meer – ze had bijvoorbeeld nog meegespeeld in de video Thriller van Michael Jackson – maar ze was wel een alleraardigste zombie. En het klikte. Je kan zelfs zeggen dat voor Tjeerd en Larissa het klaarkomen op het eerste gezicht was.
Tjeerd en Larissa deden eigenlijk niets, maar ze deden wel alles samen. Jaren ging het z’n gangetje. Totdat Tjeerd een nieuwe hobby kreeg: kreupele paarden. Hij spaarde alles van en over paarden, zolang ze maar kreupel waren. En daar ging echt al zijn tijd in zitten. Toen Larissa op een dag zin had in een heerlijk glas bloed kon ze het nergens vinden. Drie dagen lang zocht ze haar bloed en uiteindelijk gaf ze het op. Al die tijd had Tjeerd zijn lief nog geen seconde meegeholpen. Veel te druk had hij het met zijn kreupele paarden. Geen tijd had hij om ook maar een druppeltje bloed voor zijn hartendief te regelen. Voor Larissa was dat de druppel. Ze vertrok, maar vertrok daarbij geen spier.
En hoe vatte Tjeerd het op? Ach, het duurde iets van elf jaar, maar toen vergat hij haar snel. Hij besefte ook wel wat hij fout had gedaan. Negeren is dé manier om nooit meer met vrouwen te hoeven praten nadat je ze in bed hebt gepraat en in veruit de meeste gevallen kun je de bedscène ook gewoon overslaan.
Probleempje was wel dat toen Larissa wegging Tjeerd al flink op leeftijd was – althans voor een klopgeest. Was het, geef ’m een slinger, vijftig jaar eerder gebeurd, dan lag de wereld nog aan zijn voeten. Nou ja, de wereld… Kots. Kots lag aan zijn voeten. Met als geruststelling dat het Tjeerd nooit uitmaakte wat er precies aan zijn voeten lag. Zo zijn klopgeesten!
Ondanks alles begon Tjeerd een race tegen de klok. Dat wilde hij altijd nog een keer doen en het moest uiteraard wel gebeuren voor het te laat was. Het moet gezegd worden dat Tjeerd de klok op geen beter tijdstip had kunnen treffen. De klok was namelijk duidelijk verzwakt en er waren voldoende aanwijzingen om aan te nemen dat de klok zich in de wedstrijd vroegtijdig gewonnen zou geven.
Het pakte anders uit. Tjeerd werd ziek en hij holde hard achteruit. Op de vierde dag van de race, bij het onderdeel achteruitrennen, dacht hij slim te zijn door een extra paar schoenen bij de hand te houden. Het bleken juist zijn voeten te zijn – en dus niet zijn hand – die schoenen konden gebruiken. Maar Tjeerd haalde het einde van het parcours niet eens.
En misschien is het wel het beste zo. Ik denk namelijk niet dat mijn klopgeest Tjeerd volgend jaar door de certificering zou zijn gekomen.
Zijn lessen/verhalen zullen me altijd bijblijven. Dat wel. Zoals dat als je 200 jaar geleden in een restaurant een bronwatertje bestelde dat echt niet uit een flesje kwam!
— — —
Deze column is nu ook verkrijgbaar op DVD, vergezeld van een 1142 pagina’s tellende syllabus!