Voor mijn bijbaan als beatschrijver ben ik nogal veel onderweg; ik ga graag op zoek naar dingen die anders zijn om daarna over dat verschil te klagen. En zo is het niet ongebruikelijk dat ik een nacht niet thuis doorbreng. Onlangs sliep ik weer een derde etmaal in een hotel waar de badjassen zo dik en zacht waren dat ik mijn koffer bijna niet dicht kreeg. Wat mij betreft hoeft het milieu niet onder zo’n enkelvoudige overnachting te lijden, dus de zes handdoeken die ik bij mijn reinigingsritueel in de dageraad had gebruikt, hing ik weer netjes op, zodat een volgende gast zich hier ook nog gerust mee zou kunnen afdrogen.
’s Ochtends eet ik nooit; ik kan geen voedsel verdragen op een lege maag. Maar ik ga altijd wel naar de ontbijtzaal om andere hotelgasten te zien eten en er voor mijn bijbaan als kunstfotograaf eventueel stiekem kiekjes van te maken. Etende mensen zien er namelijk bijna standaard ongemakkelijk en kolderiek uit. Misschien wel omdat ze bij deze bezigheid het meest weer op een dier lijken; de primaire gevoelens ontwaken. Mijn hondje, een al minstens vier jaar met de postcodebingo meespelende groenendaeler, ziet er altijd als een dier uit en nooit als een mens; als hij eet oogt hij compleet normaal.
(Er is wellicht een uitzondering: als dieren in de stromende regen twee kwartier lang hun soep proberen op te eten, zien ze er minstens even grappig uit als mensen die hetzelfde pogen.)
En toch vreemd dat zien eten zo vreemd kan zijn. Want je bent wat je eet, volgens atheïst Ludwig Feuerbach sowieso, en in feite ben je ook àls je eet. Eten is immers een elementair onderdeel van een goed voedselpatroon; wie niet eet gaat dood. Maar hoe ongemakkelijk het ook is om anderen te zien eten, de angst voor de eenzaamheid van het helemaal alleen moeten eten wint het in dezen bijna altijd en bijna bij iedereen. Vandaar dat we bij elkaar gaan hangen als we ons lichaam aanvullen met een precursor van dopamine of andere bioactieve substanties van vergelijkbaar belang voor onze overleving.
Uiteraard zou je eigenlijk alle essentiële voedingsstoffen ook al rokend en snuivend, rectaal en intraveneus tot je kunnen nemen, maar tegenwoordig stellen de meeste horecagelegenheden daar geen prijs meer op, aangezien dat door veel aanwezigen als storend wordt ervaren.
— — —
welkomthuispagina.nl