Het was gewoon een goed plan. Het was een uitstekend plan. Edo had het goed voor elkaar. Even leek het fout te gaan toen de stewardess hem een zakje nootjes overhandigde, maar Edo kon nog net op tijd via een vraaggesprek en een bestudering van de verpakking ontdekken dat er pinda’s in het zakje zaten. En daar was Edo allergisch voor.
Edo zat bij het gangpad. Lang zou het nu niet meer duren voor zijn vriendin oneindig onder de indruk van hem zou zijn. Hij zou dan ook eindelijk krijgen wat hem toekwam. Edo begreep best wel dat het een flauwe smoes was als zijn vriendin zei: “nee, ik heb geen zin om je piemel te kussen, want je hebt vast met je handen aan je piemel gezeten en met die handen heb je vast de trapleuning of een rauwe kipfilet of zo aangeraakt.” Binnenkort zou ze met graagte en volle mond naar hem opkijken.
Want geef toe: als je er tegenwoordig nog in slaagt een pistool een vliegtuig binnen te smokkelen ben je wel een koning!
Omdat de waarschuwingslampjes boven Edo’s stoel kapot waren kwam hij er pas 45 minuten na opstijgen achter dat de veiligheidsriem los mocht. Na het zich eigen maken van de instructies over hoe de gordel te ontkoppelen bedacht Edo zich geen moment en stond hij op om vervaarlijk met zijn pistool te zwaaien terwijl hij riep: “Ok beste mensen, dit is een overval! Als u meewerkt zal u niks overkomen! Stop al uw bezittingen in het door de vliegmaatschappij aan u toebedeelde kotszakje aan de achterkant van de stoel voor u. Verzamel daarna deze kotszakjes per rij en zet deze in het gangpad!”
Ondertussen pakte Edo uit zijn handbagage een weekendtas.
Tijdens het ophalen van de kotszakjes maakte Edo op best vriendelijke wijze aan iedere stoelenrij duidelijk dat iedereen zijn mondje dicht moest houden over het voorval. Iedereen leek het te begrijpen en Edo ging opgelucht weer in zijn stoel zitten. Dat moest ook, want de piloot maakte over het speakersysteem duidelijk dat de landing zou worden ingezet.
Tot Edo’s verrassing eigenlijk ging alles van een ontzettend leien dakje. Zelfs zijn paspoort, dat hij anders altijd kwijtraakte, zat gewoon, zoals hij al dacht, in zijn linkerbinnenzak.
Maar terwijl hij zich voorbereidde op een tijd waarin hij geregeld zijn gulp moest laten herstellen pakte alles anders uit: ter hoogte van de douane werd Edo door een paar van zijn medepassagiers verraden.
Wie kun je nog vertrouwen?
