Geheel tegen de tijdsgeest indruisend wil ik mijn excuses maken voor hetgeen ik hierna ga neerpennen. En eigenlijk moet ik gewoon janken. Want ik hoorde namelijk ‘KNAP!’ en toen wist ik dat er iets geknapt was. Vandaar wellicht dat ik de behoefte heb mijn omgeving uit te schelden voor edele delen en tegelijkertijd somber en gekweld autobiografisch bezig te zijn. Voor dat laatste bied ik dus mijn kruiperigste sorry aan.
Mijn altijd geile lezers (zie foto) weten inmiddels dat ik een proestende pishekel heb aan (financiële) dienstverleners. Dat juristen in mijn ogen gewoon een soort binnenhuisarchitecten zijn die dan een mooie compositie voor je neerzetten, maar wel vergeten dat er ook nog een slaapbank op de gang staat. Of dat accountants met hun houding ‘wij kijken alleen naar het verleden, maar geven tevens graag over alles en nog wat advies’ wat mij betreft het ventieldopje op de haringpudding zijn.
Nu, wat ik toch vanochtend meemaakte in de dienstverlening was van een diarreespetter waar zelfs de gemiddelde tweevleugelige niets van moet hebben.
Ik moest even bij een bank – laten we die voor het gemak de ABN AMRO noemen – iets met een rekening regelen. Ter plaatse ontdekte ik dat mijn identiteitskaart een maand verlopen was.
“Ach, je ziet toch dat ik het ben. Ik zit toch voor je neus. Dood kun je mij niet noemen,” zei ik nog.
“Nee!” zei het bankventje eigenwijs. “Uw document moet geldig zijn. We kunnen hier niet zomaar dingen gaan veronderstellen! Maar heeft u misschien uw rijbewijs bij u?”
Ik zweeg met totale verbazing. Mijn hoop voor de mensheid ging ineens voor altijd sigaretten halen en de ruftimitator tegenover mij moest blij zijn dat ik niet net van honkbaltraining kwam. Had sufmans eigenlijk zelf wel door wat er uit zijn hijggat kwam? Hij veronderstelde dat ik überhaupt een rijbewijs heb, maar liet dat voorafgaan door de boodschap dat hij in zijn functie geen dingen kon veronderstellen.
Met zo iemand valt uiteraard niet verder te praten en om geen gevangenisstraf te riskeren hield ik mezelf rustig door een lulverhaal op te hangen over een bedrijf dat ik zou kennen dat de halve wereldvoorraad ‘goede raad’ had opgekocht om de prijs op te drijven.
De ogen van de geldteller gingen glinsteren en bij het weglopen van zijn deskje wist ik dat hij er de rest van de week over zou blijven nadenken en fantaseren.
Spuug, spuug, spuug. Ik weet het. En is hier ook een les te leren?
Misschien. Soms is het goed van bureaucratie je eigen wapen te maken: Ik ging ooit (de geldigheidsduur van) mijn paspoort verlengen op het gemeentehuis. Toen ik aan de beurt was gaf ik de loketbeambte een hand ter introductie. De jongen schrok zich de kanker.
