Hij moet hooguit 24 jaar zijn geweest toen hij op die bewuste (zonovergoten) junidag in 1980 de radio aanzette en voor het eerst werd geconfronteerd met de vogeltjesdans. Xander Rutjens was al in therapie voor de kermisklanten en nu kwam dit. Een wanstaltig stuk muziek van een band die zich De Electronica’s noemde. Xander, die ook nog eens voor zijn paranoïde gedrag onder behandeling stond bij een psychiater, meende direct te herkennen dat zijn nemisis -Johnny Hoes- dit nummer had geproduceerd, alleen maar om hem te zieken. En dat gebeurde. Xander kwam terecht in een staat van ultieme lethargie. Hij kon zijn alcoholisme niet eens meer in stand houden.
Accordeonmuziek deed altijd al de raarste dingen met Xander. Het begon allemaal toen hij een jaar of drie was. Zijn vader kwam in die dagen altijd dronken thuis van zijn maitresse, sloeg daarna zijn moeder bont en blauw en ging vervolgens op zijn playstation 3 Grand Theft Auto spelen tot hij in slaap viel. Vaste prik. Maar op een bewuste avond, nadat hij de kaak van Xander’s moeder op drie plekken had gebroken, zette de goede man de radio aan. De dienstdoende DJ kondigde daar een nieuwe sensatie aan; het duo Henny en Coby van Voskuylen, ofwel de Kermisklanten. Xander zal dit nooit vergeten. Zijn vader raakte bij de eerste klanken die uit de accordeon schalden in vervoering en er brak iets in hem. Hij pinkte een traan weg, zei tegen zijn vrouw (voor de minder oplettende lezer: Xander’s moeder dus) dat het hem speet en op het ritme van de muziek bedreven ze, bij wijze van goedmaken, op de keukentafel de liefde.
Driejarigen hebben behoefte aan structuur en duidelijkheid. Xander was in een opperste staat van verwarring: moeders zijn er toch om in elkaar te rammen, niet om te neuken? Verbaasd als hij was besloot hij toen dat hij accordeonmuziek voor altijd zou haten. En zo geschiedde.
Ondanks het feit dat de vogeltjesdans in Nederland niet echt een hit werd, had Xander er toch bijzonder veel last van. Hij vluchtte immers naar het buitenland omdat hij dacht dat het zo wel overwaaide maar het nummer verspreidde zich als een ware pandemie over de wereld. Kwam hij in Frankrijk dan schalde La Danse des canards over de radio om vervolgens in Spanje Pajaritos a bailar (El baile de los pajaritos) te moeten aanhoren. Zelfs in Japan, waar hij uiteindelijk uit pure wanhoop terecht kwam, werd het nummer uitgebracht onder de naam Okashi Tori en -veel erger nog- een ontzettende hit.
Je zou denken, die Xander moet uit pure wanhoop zichzelf van kant hebben willen maken? Ja en nee. Ja, omdat hij wel degelijk had geprobeerd een pistool tegen zijn slaap te houden om vervolgens de trekker over te halen. Nee, omdat hij per abuis het pistool tegen iemands anders’ slaap had gedrukt. Een accordeonist (wat puur toeval bleek). Het bevrijdende gevoel dat hem dat gaf, gaf hem ook weer zin in het leven. Xander had een nieuw doel. Alle accordeonisten ter wereld een kogel door het hoofd jagen. En zo geschiedde.
Accordeonisten raakten in diskrediet. Accordeonisten werden vergeten. Xander heeft daarna de vogeltjesdans nog heel vaak geneuried. Gewoon, voor de lol.