Sinds een dag of twee ben ik The Catcher in the Rye – u weet wel, dat Amerikaanse boek over die Amerikaan die dingen doet in Amerika – aan het herlezen (de roodtint op de kaft heeft inmiddels sowieso aan kracht ingeboet), en ik moet zeggen dat me ditmaal de afwezigheid van een plot zelfs een beetje dwarszit. De eerste keer dat ik het meesterwerk las, was ik zestien, en had ik een hekel aan pubers, dus ook aan de hoofdpersoon van het verhaal, weet ik nog. Om eerlijk te zijn weet ik nu niet zo goed hoe ik met mijn volledige acceptatie iets zinvols over het boek moet zeggen zonder daarbij het risico te lopen van een zekere verwarring door een eventueel onnauwkeurige keuze in mijn terminologie bij mijn beschrijving. Bovendien wil ik geen problemen krijgen met de moordenaar van John Lennon, al gun ik die Mark Chapman uiteraard alle emoties die hij heeft of heeft mogen hebben bij verschillende door hem beleefde culturele uitingen, net als dat ik iedereen dat wens bij bijvoorbeeld een schilderijenserie als Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue. Maar het lijkt me toch gezonder om het over iets anders te hebben. Het weer misschien, al loop je met zo’n onderwerp ook weer de kans dat mensen niet weten wat het is. Dus maar beter iets over eten en bijbehoren: soms, als we bijvoorbeeld veel eters hebben gehad, is de besteklade deels leeg, en bij het uitruimen van de wasmachine weet ik dan vaak niet meer in welk vakje de lepels lagen en in welke vakjes de messen en de vorken. Waarschijnlijk is het handig en verstandig om de volgorde eens in mijn intuïtieboekje op te schrijven of om een foto van de gevulde la te maken, maar dan lijkt het wellicht net alsof het me iets interesseert, en zo wil ik niet overkomen bij de mensen. Liever wil ik te boek staan als iemand die met allerlei aanslagen op de piano een vertolking van Imagine brengt waar de honden brood van lusten. (En dan bedoel ik alle honden, behalve mijn hond, een afgelopen zomer tot een fel koolhydraatarm dieet bekeerde Picardische herdershond, wellicht.)
Best interessant nog aangaande het boek is dat J.D. Salinger met het tegenhouden van verfilmingen ervan de mythe eromheen actief vergroot heeft. Barnett Newman had de groeiende belangstelling voor zijn werk juist door de vernielingen ervan zelf niet in de hand. Chapman kan in principe elk moment vrij worden gelaten, maar Lennon heeft de aandacht niet meer nodig.
— — —
welkomthuispagina.nl