Tv-presentator Idi Amin

amin-dada‘Ik verveel me snel, heel snel’

Van dictator tot televisiepresentator. Hoe bevalt dat? Een gesprek met Idi Amin. ‘Ik ben wat cynischer geworden, minder empathisch.’

Idi Amin Dada Oumee is inmiddels al zo’n zes jaar dood, maar dat is voor hem nog geen reden om stil te zitten.
Na zijn politieke loopbaan trok hij zich in 1979 terug in Libië. Hij schreef er een reeks succesvolle kinderboeken. Eind jaren ’80 verhuisde hij naar Saoedi-Arabië om daar bij het staatscircus te gaan werken.
De laatste jaren laat Amin opnieuw van zich horen. En wel als televisiepresentator. Zoals altijd scherpzinnig, gedreven en charmant, maar, zoals blijkt in dit gesprek, ook een stuk cynischer.

Wat vind je van de nieuwe zenderindeling?
“Ach, dat zou ik niet weten. Ik kijk alleen naar mijn eigen programma’s. Wat betreft De blik van Amin: we gaan ons vierde seizoen in. En dat is een felicitatie waard. Het bestel kan niet meer om mij heen.”

Je schuift op voor de actualiteit. Het achtuurjournaal moest ervoor komen.
“Als optimist zou ik zeggen: laten we aannemen dat het een verbetering is. Men heeft daar allemaal opvattingen over, maar ik ben daar geen expert in. Het lijkt me wel dat er iets moest gebeuren en dat het allemaal wat centraler moest worden aangestuurd.”

Wat is je sterkste eigenschap in je vak?
“Ik weet gewoon belachelijk veel. Sport, cultuur, muziek, politiek, geschiedenis, porno…Vooral in De blik van Amin helpt mij dat erg.”

Je zwakste?
“Ik verveel me snel, heel snel.”

De kop voor dit interview hebben we al.
“Nou, ik geef even aan… jij vraagt mij dat. Ik vind het al ingewikkeld om er überhaupt iets over te zeggen. Ik ken mezelf heel slecht. En ik heb ook niet veel zin om met iedereen te delen hoe ik over mezelf denk.”

Ho, ho, kom niet te dichtbij…?
“Misschien. Maar ik zeg ook heel veel dingen wél. Op sommige vragen weet ik gewoon geen antwoord.”

Iets anders. Je hebt een manier van interviewen die ik zeer kan waarderen en ik ben daar zeker niet de enige in…
“Ha, ha. Ja, ik hoor dat wel vaker. Weet je, ik ben gewoon een vakman. Een alleskunner, maar ook een perfectionist. Het komt enkel door mijn luiheid dat ik ergens in moet groeien. Dat laatste besef ik me eigenlijk pas sinds mijn tragische dood.”

Heeft dat je veranderd?
“Eigenlijk niet zo heel erg. Ik ben misschien iets cynischer geworden, minder empathisch. Minder begaan met andere mensen en hun gevoelens.”

Succes met je programma.
“Dank je. Neem een sigaar.”