In 1985 zag ik de film Easy Rider en ik wist het meteen: dit moet ik aan anderen vertellen.
Tja, het is een cultfilm geworden. Dat weten we nu allemaal.
Een paar jaar later zag ik Apocalypse Now en Blue Velvet en ook deze films hield ik niet voor mezelf en deelde ik met de wereld. Mede door mij heeft de acteur Dennis Hopper dus een zekere faam verworven, waar ik overigens geen dank voor hoef.
Uiteraard was Dennis Hopper niet zijn echte naam. Eigenlijk heette Dennis Hopper Job Hopper, maar Dennis vond Job Hopper niet bekken. Bovendien zou de naam Job Hopper het idee geven dat hij zich niet bij een enkel project kon houden, wat voor een beetje acteur geen goede reclame is. Ik bedoel, neem nou Michael Winslow. Michael Winslow is een solide acteur die in zijn loopbaan niet gek veel meer gedaan heeft dan Police Academy 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 en Police Academy: the series. Trouw, noem ik dat. Loyaliteit! Waar vind je dat nog?
Dennis niet. Dennis heeft iets van tegen de 150 verschillende films op zijn conto staan. En zo zie je maar weer: met naamsverandering alleen, kom je er niet.
Ik, anders dan Dennis of Job, hou niet van verandering. Vijfentwintig jaar geleden zag ik Easy Rider, mijn eerste film met Dennis Hopper, samen met mijn toen al favoriete hoer Memoriam. En vanavond hoorde ik in Memoriam – al weet ik eigenlijk nog steeds niet of ze echt zo heet – dat Dennis niet meer is. Ik rolde heel raar af en besloot meteen Dennis ook maar niet te bellen of het echt waar was.
Kijk, de verkiezingen van 9 juni zullen nu natuurlijk wel uitgesteld worden. Meer kan ik er eigenlijk niet over kwijt.
Dennis is macht. En dat zal het ook blijven.