Soms heb je het

Soms heb je het gewoon. Van die idiote dingen die je dan krijgt. Zomaar, uit het niets en alsof het ook niets ís. Bijvoorbeeld die ongewenste folders in je brievenbus van ene Rachmann Derbalah die je belooft van die ene ziekte af te helpen waar je al zo lang last van hebt. Of een CD van Andre Hazes met zijn mooiste Oranje hits (“samen kunnen wij Europa aan”, je weet toch) die je op de markt in je klauwen gedrukt krijgt en later een reclame stunt blijkt te zijn van de plaatselijke doe-het-zelf-zaak. Ook kan je denken aan een rond metalen schijfje dat net zo groot is en net zo zwaar weegt als een 50 eurocent muntstuk. Heel handig voor je boodschappenwagentje of als je in de Letteren Bibliotheek bent en een kluisje nodig hebt. Je hebt er niet om gevraagd maar toen je eenmaal de functionaliteit van het rare ding doorkreeg dacht je: “AH!”. Nog zoiets: pennen. Ik was laatst op een beurs in het midden van het land. Bij elke stand kreeg je een pen (uiteraard met logo van de standhouder). En het bizarre is dat het nog werkt ook. Want als je over een paar jaar je bureau gaat verplaatsen en je vindt onder een dikke laag stof een pen, dan denk je: “Gatver, er wordt hier nooit iets schoongemaakt” of: “Tering, die pen is van die en die en die heb ik daar en daar vandaan”. Je blijft zo voor altijd verbonden met de standhouder die je met zijn zweterige klauw een pen in je handen duwt. Dan heb je nog eens wat.