Vergeet Superman, vergeet Batman. Vergeet zelfs Stan Lee! Mijn hondje, een niet van zijn zonnebril te scheiden cane corso, heeft een ultieme moderne superheld bedacht: Goldman, wiens speciale superheldenkracht het is dat hij zowel rechten als economie heeft gestudeerd, maar dat hij toch een hart van goud heeft; en dat hij sinds de tweede week van zijn superheldzijn een stuk van zijn voorhuid mist, maar dit terzijde. Mijn hond en ik communiceren hierover middels een vorm van telepathie, en bij die slingeringen van de geest laat ik geen foneem ongehoord; mijn viervoeter is namelijk misschien wel de meest interessante paranormale gesprekspartner die ik ken. Wat in zijn binnenste sluimert, ach… Wellicht dat de kwantummechanica ons daar ooit wat meer over leert.
Ik zie dat u terugdeinst voor zaken over clairvoyance, o lezer. En ik voel uw veronderstelling dat een vast punt het ultieme doel van het menselijk bestaan zou moeten zijn. Maar ik kan u vertellen dat de verstandhouding tussen mij en mijn hond zo ver gevorderd is dat ik zonder te spreken met een trap van mijn voet tegen zijn ribbenkast kan overbrengen dat hij een stuk aan de kant moet. (Ik dol natuurlijk maar wat; mijn hond heeft helemaal geen ribbenkast, en ik heb helemaal geen voet. Bovendien voelt hij al voordat ik zijn ribben toucheer dat hij moet uitwijken.) Er is dus toch echt meer tussen hemel en aarde. Daarenboven: tussen de aarde en halverwege de hemel alleen al bestaat reeds een hele hoop! Geef mijn hond en zijn gezweef daarom nog een kans.
In de laatste episode van Goldman waarvan mijn hond gewag maakte, was de superheld zoals gewoonlijk een crisis aan het voorbereiden toen hij ineens in zijn bezigheden werd gehinderd door nieuwe wetgeving. Kennis van terminologie kon hem niet meer helpen. Maar gelukkig was hij heel bedreven in het verwarren van rijkdom met intelligentie, dus alles kwam weer goed.
Als mijn hond ergens een hekel aan heeft dan is het wel aan plotwendingen en pointes (en achthonderd andere dingen), dus voor hem was de lol er eigenlijk wel af, maar Goldman kon zijn snode plannetjes, in ieder geval tijdelijk, op zijn buik schrijven; wel met de nodige taalfouten uiteraard, want daar was tijdens zijn studie rechten en economie uitvoerig tijd aan besteed.
— — —
welkomthuispagina.nl