Bloemetjes en bijtjes…

Mijn goede vriend en goeroe Geert Wilders zei vroeger altijd “kom, laten we de bijtjes binnenhalen”. Volgens hem was dat een stuk praktischer dan de bloemetjes buitenzetten en bovendien stelde hij – terecht – dat binnen neuken een stuk aangenamer is dan buiten ergens tegen een boom aan schorsen.
Ik spreek hier over het pre-internettijdperk. De generatie van mijn leeftijd heeft nog perioden van complete desillusie meegemaakt. Ik weet nog goed – ik moet een jaar of tien zijn geweest – dat mijn vader naar mij toe kwam en zei “zoon, wij moeten eens over de bloemetjes en bijtjes praten.”
“Ho, ho, vader,” riep ik. “Een paar jaar geleden vertelde je me dat Sinterklaas niet bestaat en dat de Paashaas fake is. Je gaat me nou toch niet vertellen dat neuken ook een verzinsel is, ouwe? Ik had me er net zo op verheugd!”
Kijk, tegenwoordig hoef je dat soort gesprekjes niet meer te voeren met je zoon. Google maar eens op ‘bloemetjes en bijtjes’ en je vindt tal van prachtig geschoten filmpjes waarin precies uit de doeken wordt gedaan wat de vrouwtjes allemaal fijn en lekker vinden.
Een beetje sturen mag natuurlijk wel. Daar ben je vader voor! Op een goede dag roep je je zoon bij je en zeg je “zoon, we moeten eens over laptops en modems praten”…
Naar mijn smaak is dat ook mooiere beeldspraak. Ik bedoel: plaatjes zeggen meer dan woorden. Hetzelfde zeggen ze ook wel eens van bloemen, maar of deze de plaatjes kunnen overtreffen, betwijfel ik ten zeerste en daar durf ik best een weddenschap over af te sluiten.
Het voordeel dat het ‘laptops en modems’-praatje tevens heeft, is dat het lastige vragen en opmerkingen van eigenwijze zoons kan omzeilen. Je wil het toch niet meemaken dat je veel te snuggere zoon tegen je zegt “ja, pa, je hebt het over bloemen en bijen, maar het fenomeen ‘bijballen’, wat er uiteraard iets te maken mee moet hebben, mag wat mij betreft nadere uitleg krijgen” of “maar pa, is een honingpot dan net zoiets als een stroopflikker?”…
In het dagelijkse leven zie ik bijen overigens als strontirritante wezens. Het meest vervelende aan bijen vind ik toch wel dat ze geen teksten kunnen onthouden. Dan komt er weer een bij aan en je weet gewoon dat hij ‘Born to be wild’ wil gaan zingen. Maar denk je dat zo’n beest vier regels tekst zich eigen kan maken? Vergeet het maar! Meer dan wat neuriën – of, ik zou het eerder zoemen noemen – komt zo’n gedrocht niet. En dan praten we nog niet eens over het volgen van de melodielijn. Een beetje laf en monotoon wat klanken voortbrengen is het enige dat ze kunnen, die kutbijen.
Aan de andere kant hebben bijen ook wel hun goeie dingen. Bier, bijvoorbeeld, heeft naast het lessen van de dorst een prima bijwerking…