Het is wat. Je laat tijdens een oorlogje in het zuidoosten van Europa een aantal mensen niet binnen; iets met sportschoenen en deurbeleid ofzo. De mensen die geweigerd worden, worden niet veel later vermoord en nu blijkt, na jaren procederen, dat de Nederlandse staat hiervoor verantwoordelijk is. Ergo: schadevergoeding voor de nabestaanden. In tijden van bezuinigingen is dit voor het huidige kabinet een doorn in het oog. Sterker nog, het is een roestige metalen pin die dwars door de oogbal van Rutte en consorten gaat. Met het huidige vreemdelingenbeleid worden er steeds meer asielzoekers naar huis gestuurd. Als deze asielzoeker bij terugkomst in het land waar hij vandaan probeerde vluchten alsnog om zeep wordt geholpen, bestaat de kans dat zijn familie (als die ondertussen niet ook is uitgeroeid tenminste) de Nederlandse staat verantwoordelijk stelt en een schadevergoeding eist. Daarnaast zitten we in Afganistan een beetje oorlogje te spelen wat ook niet altijd even goed gaat. En ga zo maar door; er zijn genoeg blunders van onze regering in te denken die nog heel wat geld kunnen gaan kosten. Rutte en zijn makkers hebben de rekenkamer daarom gevraagd de kosten van dit precedent door te rekenen en naast de zeven kleuren stront die ze gescheten hebben, schrokken ze zich ook nog eens hoedje. Verantwoordelijkheid kost wel heel erg veel geld. Griekenland kan je er zes keer mee redden en dan heb je nog geld genoeg over om een leuk teamuitje te organiseren. Dus zijn er, geheel in lijn met het nieuwe kabinetsbeleid, direct maatregelen getroffen die simpel, effectief en dus zeer doeltreffend zijn.
Nederland is verantwoordelijk dus alle Nederlanders zijn verantwoordelijk. Dus als er financiële compensatie moet worden opgehoest, moeten we daar allemaal voor opdraaien. Eerlijk is eerlijk, alleen mensen die zelf iets doen waarvoor ze zich achteraf moeten verontschuldigen worden aangepakt. Daarom is het Nationaal Sorrycomité opgericht. Iedere vorm van excuses aanbieden kost voortaan geld, wat direct in de vorm van excuusbelasting in de staatskas verdwijnt. Het comité beoordeelt op basis van de zwaarte van de excuses de financiële waarde die hieraan kan worden toegedicht. Voor particulieren geldt een maximum van € 250.000, voor bedrijven en instanties geldt een maximumbedrag van 25 miljoen euro. Uiteraard zijn bankiers gevrijwaard van deze regeling. Hun excuses alleen al zouden genoeg waard zijn om Amerika’s schulden af te lossen. Bankiers zijn al zo zielig met hun financiële crisis, stresstesten en al die dingen dat de regering heeft besloten ze deze keer met rust te laten.
Hoe gaat het precies in zijn werk? Stel, je zegt sorry tegen je vriendin omdat je bent vreemdgegaan of iets dergelijks. In dat geval heb je een meldplicht bij de Sorrybank, onderdeel van het Nationaal Sorrycomitée. De excuses worden geregistreerd en vervolgens beoordeeld. Binnen vier weken krijg je een beschikking op je deurmat waarop staat hoeveel je moet betalen voor je excuses. Het CJIB (ja die jongens van de verkeersboetes) stuurt je vervolgens binnen zes weken een acceptgiro. Daarmee is voor jou, als sorry-zegger, de kous af. Echter, worden je excuses aanvaard dan moet de aanvaardende partij dit tevens melden bij de Sorrybank. Over de waarde van het excuus moet namelijk 20% belasting worden betaald. Alle excuses in het telefonisch verkeer en op internet worden automatisch geregistreerd, daar hoef je dus zelf niets voor te doen.
Het kabinet vermoedt dat door deze maatregel voldoende middelen vrijkomen om alle toekomstige fuck-ups à la Srbrenica mee te kunnen bekostigen. Henk en Ingrid zullen er naar verwachting niet door geraakt worden; voorbeeldige modelburgers zoals zij leven namelijk zodanig vroom en volmaakt dat excuses aanbieden niet in hun dagelijkse repertoire toebehoren.
Eind goed al goed. Sorry zeggen is al zo moeilijk maar dat wordt nu naar alle waarschijnlijk een stuk makkelijker als je je bedenkt dat we er de overheid mee helpen. Er moet namelijk geld worden uitgegeven. Niet voor ons, maar voor de economie.