Roem cola

Jesse gaf zich op voor de auditie van een nieuw kookprogramma. Waarom? Omdat Jesse goed kon koken. Hij kon er ook leuk over vertellen. Vrienden van hem zeiden “Je zou eens een auditie voor een kookprogramma moeten doen.” Jesse hield niet van discussies dus hij gaf zich op voor een auditie van een kookprogramma.
Jesse had zijn culinaire talent van zijn moeder. Zij kookte thuis elke dag. Jesse kookte nooit en toch kon hij beter koken. Waarschijnlijk omdat hij het organisatorische talent van zijn vader had. Jesse’s vader gebood Jesse’s moeder om elke dag eten op tafel te zetten. Jesse combineerde beide talenten. Hij was een goed georganiseerde kok.
Op de dag van de auditie zat Jesse in de wachtruimte van de televisiestudio. Links van hem zat een donkere jongen die een beetje om Humberto Tan leek. Rechts van hem zat een zwetende vrouw van rond de veertig. Zo een die nooit seks maar wel veel hobby’s heeft. Tegenover hem zaten nog meer mensen. Ze waren druk met elkaar in gesprek. Het ging over de auditie en wat men zoals ging bereiden. Jesse schonk ze geen aandacht.
“Ik vind dit soort momenten altijd zo zenuwslopend, “ zei Humberto op het moment dat Jesse per ongeluk oogcontact met hem maakte.
“Je bedoelt kwart over elf in de ochtend?” vroeg Jesse.
“Nee, ik bedoel dat wachten voor een auditie,” zei Humberto.
“Ik zou het niet weten,” zei Jesse, “ik heb nog nooit een auditie gedaan.”
“Ik ook niet,” zei Humberto, “maar nu is het in ieder geval wel zenuwslopend. Ik wil zo graag bekend worden.” Daar kon Jesse dus niets mee. Een reactie, fysiek dan wel verbaal, bleef geheel uit. Dit was zo’n moment dat je kon duiden als een pijnlijke stilte. Ware het niet dat de zwetende buurvrouw deze gelegenheid maar wat graag aangreep om zelf wat te zeggen.
“Ja!” Riep ze veel te enthousiast. “Spannend allemaal!” Ze stonk ook uit haar mond, merkte  Jesse. “Ik heb tot vier uur vannacht geoefend, “ ging ze weer verder met luide doch trillerige stem, “daarna was ik zo hyper dat ik niet kon slapen, toen heb ik een halve fles sherry gedronken voordat ik weer kalm genoeg was, het was toen al half zes en om zes uur moest ik op, want ik moest om kwart voor zeven de trein hebben anders kon ik hier nooit op tijd zijn. Ik kom namelijk helemaal uit…”
“…wat heb je eigenlijk in die tas zitten?” vroeg Jesse aan Humberto om de vrouw te doen stoppen met praten. Humberto noemde de inhoud van de tas in alfabetische volgorde op. Jesse hoorde niet wat Humberto zei.
“Ik heet trouwens Wim, “ zei Humberto.
“Ik heet Elske,” floepte de zwetende vrouw er enthousiast uit.
“Leuk dat jullie kennis met elkaar maken,” zei Jesse. Voor hem speelde zich een handenschudtafereel af. Jesse zag hoe Humberto daarna zijn rechterhand afveegde aan zijn broek.
De tijd verstreek. Mensen gingen trillend de autitieruimte in en kwamen in verschillende gemoedstoestanden naar buiten, variërend van opgelucht tot overstuur. Toen Jesse werd gevraagd om de auditieruimte te betreden, wensten Humberto en de vrouw met de stinkbek hem succes. ‘Waarom?’ dacht Jesse.
De auditie liep als een gesmeerde bliksem. Jesse ging vakkundig te werk en tegelijkertijd deed hij daarbij helder en vakkundig verslag. “Met de stoompijp van mijn espressomachine maak ik een dikke schuimlaag op het sap van de granaatappel, waarna ik als de wiedeweerga de levertraancompote erbij giet.” Waar nodig gaf Jesse handige tips: “Let er op, dames en heren, dat u de kalfsrecta maar dertig seconden aan iedere kant bakt, ze worden nogal snel taai.” Boven alles wist Jesse ieder ander moment met handige weetjes op te vullen. “Wist u dat de granaatappel, ook wel Punica granatum genoemd, familie is van de kattenstaarten die hier ook in Nederland groeien?” Een topauditie!
Jesse kreeg de baan. Het programma werd een succes. Jesse werd bekend. Humberto heeft nog talloze audities gedaan voor de meest uiteenlopende programma’s. Uiteindelijk werd hij presentator voor een lokale omroep van een kleine gemeente in Friesland. Hij presenteerde een programma over de lokale rioolbuizenindustrie. Helaas beging Humberto een enorme blunder die zelfs De TV draait door haalde. Zijn televisiecarrière was voorgoed voorbij.  De zwetende vrouw had ooit bijna de finale van Lingo gehaald. Ook heeft ze eens met een belspelletje meegedaan. Ze had niet gewonnen maar haar stem is wel op televisie geweest. Jesse denkt nooit meer over beiden na. Hij is vergeten dat ze bestaan. Humberto en de vrouw kennen Jesse nog wel.
Op feestjes noemen ze hem nog steeds een kennis.

Verplichte riedel

koffie drinken moet je serieus nemen Opstaan. In bed is het warm en behaaglijk. Daarbuiten is het koud en donker. Tussen mij en een warme douche staat drie keer snoozen, door de kou naar de douche lopen en ondertussen de kat een aai over zijn bol én wat eten geven en, belangrijker, de aan/uit knop van mijn espressomachine eenmaal omschakelen. Onder de douche, warm water glijdt over je heen. Een warme douche ’s ochtends is als methadon voor een heroineverslaafde die moet afkicken; het is een surrogaatachtig alternatief voor het warme bed waar je veel liever in zou liggen. Ondertussen warmt het thermoblock van mijn Quickmill zich lekker op.

En dan komt het. De kraan moet dicht. Instantkou. Snel afdrogen en aankleden. Buiten is het nog steeds donker. De hufters! Ontbijten doe ik niet. Ik fiets naar mijn werk en dan eet ik een appel. Maar koffie drinken doe ik wel. Minimaal één dubbele espresso voordat ik de deur uitga. Geen koffie is geen porem.

Vandaag had ik geen koffie. Drie keer snoozen werd zeven keer, of meer. Douchen bleek even verslavend als in bed blijven liggen. Laat. Godverdomme laat. Te laat dus geen koffie. Geen koffie!? Chagrijnig. Nog steeds. Na zes smerige bakken automatenmeuk nog steeds niet wakker.

Meer koffie. Meer koffie godverdomme.