Gewenning

Toen mijn vorige notaris verhuisde, verbaasde me dat bovenmatig. Ik had namelijk niet lang daarvoor een aantal zaken bij hem vast laten leggen, maar die lagen blijkbaar toch zo los dat ze best verplaatst konden worden. Mijn hondje, een als ik het correct voorspel uitstekend in spelling zijnde mastiff, ging in die tijd zelfs eerder op zoek naar een nieuwe juridische stempelaar dan ik – en het zal niet de laatste keer zijn dat ik zijn raad opvolg. Met mijn huidige notaris heb ik trouwens een veel betere relatie dan met de voorafgaande; het is meer een soort symbiose. Als hij bijvoorbeeld om uitleg vraagt waarom zijn pizza na 220 minuten bakken op 15 graden nog steeds niet gaar is, stuur ik hem daarvoor ook gewoon een rekening.
Op mijn beurt regel ik verder bijna alles eigenlijk zo goed als gratis bij hem. Laat ik de handige en verdomd legale methode waarmee ik dat doe even met u delen: ik koop een plastic plant voor hem, een nepplant dus, en leg hem daarbij uit dat hij zeeën van tijd zal gaan sparen omdat hij het ding nooit water hoeft te geven. De twinkeling in de ogen van zo’n regeltjesminnaar die dan in zijn hoofdje probeert te rekenen is werkelijk onbetaalbaar! In ruil voor het cadeau krijg ik dan enigerlei nieuw aktetje. Hij heeft in zijn kantoor al vier vensters bij moeten laten maken om mijn planten allemaal een plekje te kunnen geven, dus zijn sympathie voor mij moet inmiddels welhaast grenzeloos zijn, zult u begrijpen.
Toch kan ik mijn perfecte maat niet altijd in de gaten houden, en zoals bekend hebben alle notarissen een verslaving. Bij de ene is dat dit, bij de andere is dat dat. Bij de mijne is het een hang naar autorijden. Maar gewoontevorming begint natuurlijk altijd onschuldig. Je maakt een lekker ritje met je automobiel naar de snackbar, je boemelt gezellig met je wagen een stukje in de wijk, van geen kwaad bewust toer en tuf je zo weken een beetje rond, en op een dag rijd je een drukke eenrichtingsstraat in en dan kan je niet meer terug.
Vandaar dat ik sinds pak ‘m beet elf dagen de praktijk van mijn notaris waarneem. Eigenlijk meer omdat ik vanuit het nieuwe raam in mijn keuken op zijn kantoor uitkijk. Nochtans hoop ik dat meneer de juristmans snel beter is; wisselen van notarissen en honden is iets wat mensen van nature immers niet graag doen – en niets menselijks is mij vreemd, tenzij ik het niet ken.

— — —
welkomthuispagina.nl