Die nacht belandde ik in de nachtmerrie van de duivel. Nou heb ik de duivel altijd het voordeel van de twijfel gegeven, maar inmiddels moet ik toch zeggen dat ik hem nogal een puntjanker vind. En volgens mij is hij nog stiekem moslim ook. Veel van zijn angstdroom was werkelijk geen enkele vorm van zweet waard. Toegegeven, ruimte II-f, gevuld met bejaarden, was inderdaad wat onprettig en het visuele en auditieve doolhof van de ADHD-kinderen en stuiterballen die aan het stuiteren waren in ruimte IV-a (tenminste als je bij loket 8 een paarsgeel formulier hebt opgehaald, anders is het ruimte XXI-c) was er ook niet een voor in een Backpackers Guide, maar al met al kan gesteld worden dat de duivel zich toch wel erg snel niet happy voelt.
Waarom dat zo is werd waarschijnlijk verklaard door een episode in de nachtmerrie die ging over zijn reïncarnatie als Hansje, de doorsneezoon van een goochelaar.
Van de kinderen in Hansjes klas die niet konden rekenen waren er dertien in een dozijn. Hansje kende hen natuurlijk niet allemaal, want er zaten wel tien kinderen in zijn klas. Huub vond hij wel aardig. Huub was vanaf de eerste schooldag al ziek thuis. Iets aan zijn nieren of zo. Later werd Huub van school gestuurd. Hij zou zijn ziekte van iemand afgekeken hebben. Het hele gezin van Huub was belachelijk begaan met de gesteldheid van Huub en wilde stenen van allerlei formaten bijdragen in de dure ziektekosten. Petra, de zus van Huub, probeerde dit te doen met haar wajangkunsten, maar haar gave werd overschaduwd door het talent van haar oudere broer Simon. Deze was namelijk ernstig goed op de basgitaar. Hij zei altijd: ‘Een gewone gitaar heeft zes snaren. Een basgitaar maar vier. Dus op een basgitaar moet je vijftig procent sneller en beter zijn!’
‘Volgens mij maar drieëndertig en een derde,’ zei Dirk, de gitarist van Simons band, op zijn beurt dan altijd.
Toen Hansje zanger van Simons band werd diende Yorgo, de drummer, tijdens de wekelijkse werkbespreking een voorstel in om alleen nog maar instrumentale nummers te spelen. Vooral Hansje was hier blij mee. Hij kon namelijk totaal niet zingen; wel beter dan zijn schoenen strikken overigens. Repetities werden voornamelijk gevuld met geroezemoes en de bandleden maakten – toen ze hadden gemerkt dat Yesterday van The Beatles al geschreven was – op een gegeven moment alleen nog maar liedjes over anachronismen.
Het lukte Hansje niet – in ieder geval niet in de nachtmerrie die maar duurde en duurde – om een sociaal aanvaarde jongeling te worden. En dat terwijl hij er toch alles aan deed om geliefd te worden (hij gaf de oudere jongens steevast het telefoonnummer van zijn tante) en om interessant over te komen (dingen als coaxkabels, legostenen en schriften maakte hij altijd helemaal open, omdat hij wilde leren hoe de wereld in elkaar zat). Het mocht niet baten; ook niet toen daar een vergunning voor aangevraagd was.
Er wordt wel gezegd dat de duivel depressief is omdat hij geen nationaliteit heeft en daarom geen landverrader kan zijn. Volgens mij is dat te kort door de bocht. Volgens mij heeft het namelijk ook met een stukje erkenning te maken. De duivel heeft wel vaker hoofdpijn gehad, maar nog nooit zo hoog in zijn lichaam. En zo uit zich dat dan zoiets. Dat weet iemand die het woord ‘bedrijfsarts’ kan schrijven zelfs. Sterker nog: dat weet een bedrijfsarts zelfs!
Problemen zijn de duivel in de verste verte, maar ook gewoon hier niet vreemd; dit euvel zorgde niettemin voor een volle maat. Zijn vriendin wilde hem niet bijstaan in zijn verdriet. Hij zei ‘lichaam’. Zij zei ‘lichaam’. En het was haar woord tegen het zijne. Dus vatte hij gisteren het plan op om met de noorderzon te vertrekken, maar door een gebrek aan kompassen koos hij per ongeluk voor de westerzon. (Want net als bij de afwezigheid van planken sla je bij de afwezigheid van kompassen de plank vaak nogal mis. En planken en raak slaan daar gaat het vooral de laatste tijd heel erg vaak om.)