Het kan zomaar gebeuren dat dit het laatste weekend wordt dat Nederland nooit wereldkampioen was. En dat betekent natuurlijk keihard dat er vanaf de late zondag voor de Nederlander weer minder te klagen valt. Een heel gedoe. Wat dat betreft zou het een stuk rustgevender zijn als we Johannesburg met een domper moeten verlaten. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Nee, er gaat gewonnen worden!
Wel of niet winnen is overigens niet afhankelijk van de trainer of de spelers. Wel of niet winnen is bepaald door wie je ouders zijn en waar je geboren bent. Blame it on the boogie!
Uiteraard maakt hoe we precies de winst behalen geen reetleertje uit. (Als we maar eens en voor altijd een afsluiting kunnen geven aan die Tachtigjarige Oorlog tegen die Stinkspanjaarden.) Na de finale gaat de wedstrijd toch een eigen leven leiden.
Want door het geheugen wordt de replay een gekleurde fair play en een fairy tale. (Leuke bijkomstigheid voor de omstanders is dat Andries Knevel bij de replay weer 100 euro kwijtraakt met gokken, maar dit terzijde.) We zijn het ook gewend dat verhalen rooskleuriger worden als het ons uitkomt. In meer dan de helft van de shit van Walt Disney liep het met de hoofdrolspelers in het oorspronkelijke verhaal een stuk ellendiger af. Achteraf blijkt het prima dat die verhaallijnen in de reetleerkoker blijven.
Maar ja, een sprookje… Dan zou er bijvoorbeeld ook iets van een magische octopus voorbij moeten komen. En daar geloven wij natuurlijk niet meer in. Om je te bescheuren, toch?
A Clockwork Orange is trouwens een mooi verhaal (sprookje): dat wat gesmeerd loopt, loopt uit de hand.
Toch, wat er zondag ook gebeurt, zal het gras altijd groener zijn bla bla… Dat is zeker.