“Ga zitten want ik wil eens met je praten,” zei Jelle. Zijn vrouw lag naast hem op de bank naar de tv te kijken. “Ik ben allang niet meer zo blij als toen,” vervolgde Jelle. Zijn vrouw keek vanuit haar ooghoeken naar Jelle en fronste onverschillig haar wenkbrauwen. “Nee schrik maar niet, ik wil je niet verlaten, nee er is iets en ik kan er niks aan doen.” Jelle’s vrouw zapte een paar kanalen verder, bleef even steken op Private Spice en zag hoe een flinke lul in de anus van een wat oudere vrouw verdween. “We komen niets te kort, we hebben alles,” zei Jelle, “kleine Tinus, een huis, een auto en elkaar.” Op Discovery stak een man een levende hagedis in zijn mond en beet zijn kop er af. Jelle’s vrouw zapte verder. “Maar weet je lieve schat wat het geval is,” ging Jelle onverstoord verder. “Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar.” Hij pauzeerde even. “Soms vraag ik me gewoon af of dit alles is.”
“Oewoewoewoe.” verstond Jelle.
“Wat zei je?” vroeg hij.
“Oh niets… ik gaapte.”
“Wat ik dus wil zeggen, we zijn nu net een stuk in 13 delen,” zei Jelle met een wat serieuzere toon. Zijn vrouw was ondertussen langs alle zenders gegaan en opnieuw bij Private Spice aanbeland. Er zat nog steeds een erecte lul in de kont van de wat oudere vrouw. Ze wist niet helemaal zeker of dat dezelfde lul als die van daarnet was. “Aan het einde zijn we allemaal de klos,” ging Jelle verder, “En we leven trouw het leven van zovelen.” Hij begreep eigenlijk zelf nog maar half wat hij zeggen wilde maar hervatte alsnog met “Ik wil iets meer, ik wil een beetje los. Dus tja. Ik vraag me dan echt af of dit alles is?”
“Oewoewoewoe,” gaapte zijn vrouw weer.
“Is dit alles,” benadrukte Jelle nog een keer.
“Oewoewoewoe,” gaapte ze nogmaals terwijl ze de tv uitschakelde. “Ik weet niet wat jij doet maar ik ben kapot. Ik ga slapen. Welterusten.”
“Ik kom zo,” riep Jelle haar na.
Het ergste is achter de rug
Dat iemand iets recht in je gezicht zegt is altijd te verkiezen boven dat iemand iets achter je rug doet. Behalve als het over Cees Laarhof gaat. Cees Laarhof is zo scheel dat je werkelijk niet wil dat hij je aankijkt.
Het verhaal gaat dat Cees echt zeven jaar dacht dat hij twee vriendinnen had. Intelligentie was blijkbaar ook niet echt Cees zijn ding, want ‘hoe komt het dat mijn vriendinnen allebei Miranda heten en er ook nog eens hetzelfde uitzien?’ is misschien wel een vraag die je als gemiddelde man graag beantwoord zou willen zien.
Waar Cees dan weer wel goed in was, was keuzes aan anderen overlaten. Ik noem een voorbeeld: Als de vuilnisbakken opgehaald werden, zetten de vuilnismannen altijd de bakken aan een kant van de weg. Cees wist dan nooit welke bak van hem was. Maar hij wachtte tot zijn overbuurman zijn bak had binnengehaald.
Klinkt simpel.
Is het niet.
Veel kaartspelletjes werken op die manier. Winnen door niet te verliezen.
En Cees zei vaak tijdens het pokeren: “Wauw, met tien kaarten kan ik niet kapot!”