Tag: chairman of the bored

Geplaatst op

Chairman of the Bored; Overzicht van seizoen 1

Het avontuur begint als Rick, een verdwaalde kogel, de moeder van de juveniele reageerbuis Pelle dodelijk treft. Pelle besluit Rick te helpen zijn weg naar huis te vinden. Hun eerste queeste wordt het bemachtigen van een rugzak voor Rick;  een rugzak van reetleer. Ze belanden op een boerderij waar geen reetlederen rugzakken worden verkocht. Samen met de boerin gaan ze daarom maar aanmaaklimonade maken. In alle consternatie die dat met zich meebrengt, vermoorden ze de boerin en wordt van haar stoffelijk overschot een reetlederen rugzak gemaakt. Als de avonturiers hun weg vervolgen belanden ze op een markt in Piemelendam alwaar ze in de rij gaan staan voor een kilo tuberculose. Van 7 maart 2009 tot en met 29 mei staan ze in de rij. Na wat lijntjes tuberculose beseffen Rick en Pelle dat ze de weg kwijt zijn én dat hun kompassen niet zijn opgeladen. Op dat moment komen ze, een oude bekende van Rick, Mullah, tegen. Mullah is een, vanwege zijn onsterfelijkheid, arbeidsongeschikte zelfmoordterrorist. Samen gaan ze op zoek naar een kompassengigant. Ze besluiten eerst te gaan neuken. Rick’s angst om zijn eigen lul niet meer te zien, wordt hem bijna teveel en hij dreigt zichzelf op te hangen. Mullah steekt daar een stokje voor. De kompassen zijn nog steeds niet gemaakt, noch is er geneukt. Op dat moment ontmoeten ze Jan Jaap, een van de tofste peren onder de perziken. Hij is pooier en kompassenmaker en kan de helden in één klap van hun problemen helpen. Op weg naar de winkel lachen ze om de dood van Micheal Jackson. Jan Jaap repareert het kompas van Mullah zodanig dat het altijd naar het westen wijst. Pelle wil een avontuur uit een jongensboek beleven. Rick beseft dat hij nog een ring met magische en kwade krachten heeft die in een land ver van waar ze zijn moet worden vernietigd, hetgeen een gevaarlijk avontuur met zich meebrengt. In plaats van het beleven van dat avontuur besluiten ze de dealer van Mullah te bellen. Daarna legt Pelle ze de regels van het Bulgaarse spel Han uit. Als Mullah later een kater heeft, leert hij dat kotsen een verlichtende werking heeft. Wel raakt de sfeer goed verpest als ze een kruiswoordpuzzel proberen te maken. Aan het einde komt alles gelukkig goed als Mullah zijn maaginhoud op Pelle ledigt. De goede sfeer is van korte duur als blijkt dat Jan Jaap zijn knuffel Atjar Tjampoer is kwijtgeraakt. Tot overmaat van ramp wordt Mullah’s stank ondraaglijk; blijkbaar heeft zijn scrotumdroger het begeven.

Hoe dit allemaal afloopt? Blijf Chairman of the Bored volgen in het nieuwe seizoen en u zult het allemaal te weten komen.

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 13)

Ineens keek Jan Jaap verschrikt om zich heen en schreeuwde: “Atjar Tjampoer! Atjar Tjampoer!”

De overige vrienden blikten naar elkaar en haalden om de beurt hun schouders op. Jan Jaap liet zich huilend op de grond vallen.
“Oh, Atjar Tjampoer! Ik begrijp het al,” zei Pelle na een tijdje. “Zijn knuffel heet zo. Die is hij vast kwijt.”
En een jankende Jan Jaap bevestigde dat met allerlei lichaamstaal waar een normaal mens zich voor zou schamen.

“Mijn reetstengel in den hoge, nee toch!” riep Mullah. “Laat hem alsjeblieft niet zo’n spaarlampflikker zijn die niets zonder zijn knuffel kan! Ik heb ooit een zakenpartner gehad met iets soortgelijks. Dat mens wilde gewoon niet pijpen zonder condoom. Als ze haar condoom niet in de buurt had kon Mullah dag met zijn handje zeggen tegen een oraalevenement. Man, ik was als de dood dat ze dat ding zou verliezen. Wee, wee, rillingen! Nu nog!”

“Rustig, rustig,” zei Rick, terwijl hij Jan Jaap over zijn rug wreef. “Klagen en radeloos doen is voor mensen die niet kunnen masturberen!”
“Zo is dat!” juichte Pelle en hij sprong op. “We moeten gewoon teruglopen naar waar we waren. Door de stank die Mullah achterlaat, is het heel makkelijk te traceren waar we allemaal geweest zijn. Piece of fluitje!”
De vrienden vonden het blijkbaar een prima plan en iedereen behalve Mullah maakte aanstalten op pad te gaan.

“Dus ik stink?” bromde Mullah met zijn armen over elkaar.
En werd even gezwegen en toen zei Jan Jaap zachtjes: “Eh, je hebt gewoon een aparte lichaamsgeur…”
“Ik kan er toch ook niks aan doen dat mijn scrotumdroger het begeven heeft,” perste Mullah door zijn tanden heen en hij balde stuntelig zijn vuisten.
“Stel je niet zo aan,” zei Pelle. “Je weet toch dat je altijd mijn scrotumdroger kan lenen.”
Als een hysterische dolle begon Jan Jaap rondjes te rennen. “Smerig, smerig, smerig!” gilde hij. “Je gaat godverkeutel toch niet elkaars scrotumdrogers gebruiken! Dat is nog ranziger dan een gemiddelde bejaarde!”
Rick mengde zich in het gesprek: “Hoezo? Je kunt scrotumdrogers prima afspoelen, hoor!”
Mullah en Pelle vielen Rick vol enthousiasme jaknikkend bij.

“De hele lust naar Atjar Tjampoer is me eigenlijk nu wel ontgaan,” zei Jan Jaap sneu en bijna fluisterend.

(wordt vervolgd)

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 12)

“Godverdomme mijn hoofd,” zei Mullah.
“Vind je het gek?” zei Rick op een wat geïrriteerde toon, “je hebt zeker vier flessen wodka gezopen gisteren.”
“Wodka? Gezopen? Ik? Waar ben ik?” stamelde Mullah. Hij kon zich niet zo veel herinneren. Er was eigenlijk helemaal niets wat hij kon. Of ja toch wel! Mullah wendde zijn hoofd naar rechts een kotste ongegeneerd over Pelle heen.
“Godverdegedverde Mullah. Dit is nou al de vijfde keer vanochtend,” zei Pelle boos, “waarom kots je niet eens naar links?”
“Omdat ik alleen naar rechts mag kotsen. Heeft met mijn geloof te maken.”
“En vier flessen wodka zuipen mag wel van je geloof?” vroeg Pelle.
“Zolang het maar een even aantal is en het niet door een varken is geproduceerd, is er niets aan de hand.” Terwijl Mullah dat zei, merkte hij dat hij zich weer een stuk beter voelde. Kotsen luchtte blijkbaar op. Hij beredeneerde dat als hij de antiperistaltische beweging nog één of twee keer zou doen dat hij dan weer topfit moest zijn. Hij stak daarom zijn vinger in zijn keel. Pelle had dat niet gezien omdat hij gaapte. Iedereen moest dan ook erg hard lachen toen Mullah in Pelle’s mond kotste.
“Even iets heel anders,” zei Rick toen ze uitgelachen waren, “ik zoek een woord met vier letters…”
“..Anus!” Riep Mullah.
“Nee,” zei Rick, “het gaat hier om mijn kruiswoordpuzzel. Een woord met vier letters, beginnend met een K…”
“…Kuthoer!” floepte Jan Jaap. Hij telde op zijn perzikkenvingers het aantal letters van het woord na en zei “Oh nee, toch niet.”
“Nee,” zei Rick weer “ik zoek dus een woord…”
“Klote! Kut! Kanker! Kak!” zei Mullah.
“NEE GODVERDOMME VIER LETTERS, BEGINT MET EEN K EN DE BESCHRIJVING IS…”
“Hee je hoeft niet zo te schreeuwen lul!” zei Jan Jaap, “als je wilt dat wij je helpen met die kutkruiswoordpuzzel van je dan kan je het ook wel netjes vragen.”
“Inderdaad,” viel Mullah hem bij, “als je zo begint is er geen flikker mee aan.”
Pelle kwam net onder de douche vandaan en merkte dat de sfeer enigszins bedrukt was. Hij keek zijn drie makkers aan en vroeg wat er loos was. Mullah stak zijn vinger in zijn keel en kotste (over links) Pelle nog eens helemaal onder. Iedereen moest (op Pelle na) hard lachen.

De sfeer was gered.

Wordt vervolgd…

“Godverdomme mijn hoofd,” zei Mullah.

“Vind je het gek?” zei Rick op een wat geïrriteerde toon, “je hebt zeker vier flessen wodka gezopen gisteren.”

“Wodka? Gezopen? Ik? Waar ben ik?” stamelde Mullah. Hij kon zich niet zo veel herinneren. Er was eigenlijk helemaal niets wat hij kon. Of ja toch wel! Mullah wendde zijn hoofd naar rechts een kotste ongeneerd over Pelle heen.

“Godverdegedverde Mullah. Dit is nou al de vijfde keer vanochtend,” zei Pelle boos, “waarom kots je niet eens naar links?”

“Omdat ik alleen naar rechts kan kotsen. Heeft met mijn geloof te maken.”

“En vier flessen wodka zuipen mag wel van je geloof?” vroeg Pelle?

“Zolang het maar een even aantal is en het niet door een varken is geproduceerd is er niets aan de hand.” Terwijl Mullah dat zei, merkte hij dat hij zich weer een stuk beter voelde. Kotsen luchte blijkbaar op. Hij beredeneerde dat als hij de antiperistaltische beweging nog één of twee keer zou doen dat hij dan weer topfit moest zijn. Hij stak daarom zijn vinger in zijn keel. Pelle had dat niet gezien omdat hij gaapte. Iedereen moest dan ook erg hard lachen toen Mullah in Pelle’s mond kotste.

“Even iets heel anders,” zei Rick toen ze uitgelachen waren, “ik zoek een woord met vier letters…”

“..Anus!” Riep Mullah.

“Nee,” zei Rick, “het gaat hier om mijn kruiswoordpuzzel. Een woord met vier letters, beginnend met een K…”

“…Kuthoer!” floepte Jan Jaap. Hij telde op zijn perzikkenvingers het aantal letters van het woord na en zei “Oh nee, toch niet.”

“Nee,” zei Rick weer “ik zoek dus een woord…”

“Klote! Kut! Kanker! Kak!” zei Mullah.

“NEE GODVERDOMME VIER LETTERS, BEGINT MET EEN K EN DE BESCHRIJVING IS…”

“Hee je hoeft niet zo te schreeuwen lul!” zei Jan Jaap, “als je wilt dat wij je helpen met die kutkruiswoordpuzzel van je dan kan je het ook wel netjes vragen.”

“Inderdaad,” viel Mullah hem bij, “als je zo begint is er geen flikker mee aan.”

Pelle kwam net onder de douche vandaan en merkte dat de sfeer enigszins bedrukt was. Hij keek zijn drie makkers aan en vroeg wat er loos was.

Mullah stak zijn vinger in zijn keel en kotste (over links) Pelle nog eens helemaal onder. Iedereen moest (op Pelle na) hard lachen. De sfeer was gered.

Wordt vervolgd…

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 11)

“Waar is die kutring, overigens? Ik gooi mijn Handoek erin,” zei Pelle.
“Je bedoelt ‘handdoek’,” zei Jan Jaap.
“Wat?” vroeg Pelle.
“Je zei ‘Handoek’, maar je bedoelde natuurlijk ‘handdoek’,” zei Jan Jaap.
“Ok!” zei Pelle sarcastisch. “En wat bedoel ik nu dan?”
“Hoe bedoel je?” schuchterde Jan Jaap.
“Je weet dus niet eens wat een Handoek is!” blaatte Pelle. “Weet je wat ‘Han’ is?”
“Eh…nee,” zei Jan Jaap, redelijk zachtjes.
“Ha ha!” riep Pelle.
Rick en Mullah rolden over de grond. De een van het lachen, de ander van de tafel.
“Han,” zei Pelle wijs. “Han is een eeuwenoud Bulgaars spel. De bedoeling is tot zeven te tellen. En je hebt hier zes pogingen voor. Maar! Maar je mag het getal 3 niet gebruiken! Het is in de ruim vierhonderd jaar dat dit spel bestaat slechts een keer iemand gelukt het spel te winnen! Vladi Wostock. Vladi is sinds 1944 de trotse eigenaar van de trofee het ‘Handoek’, de prijs der prijzen!”
“Tot zeven tellen?” vroeg Jan Jaap.
“Zonder de 3 te gebruiken,” zei Pelle mysterieus doend.
“En je mag terugtellen? Zo van: 10, 9, 8, 7?” vroeg Jan Jaap.
“Eh…dat weet ik niet,” zei Pelle klein.
“En mag je ook bij 4 beginnen?” vroeg Jan Jaap. “Zo van: 4, 5, 6, 7? Ik bedoel: zijn er niet meer regels dan alleen maar dat je moet tellen?”
“Eh…” zei Pelle.
“Behalve dat Bulgaarse meisjes goed zaad op kunnen vangen met hun wangen, zijn de Bulgaren gewoon klootzakken!” viel Mullah Pelle bij.
“Dank je,” zei Pelle tegen Mullah.
“Hey! ‘That’s what friends are for’ zei Michael Jackson al,” zei Mullah.
“Maar dat is toch niet van Michael?” vroeg Pelle (zich af).

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 10)

“Een avontuur uit een jongensboek, “ zei Rick peinzend, “eens kijken of ik… maar natuurlijk. Ik heb natuurlijk nog deze ring.” Rick liet een vrij eenvoudige ring zien aan het gezelschap om hem heen. “Het schijnt dat deze ring magische krachten bezit. Ik kreeg hem van een tovenaar met een grote grijze baard met het verzoek een gezelschap van vier man samen te stellen en erop uit te trekken naar een gevaarlijk land heel ver van hier. Ons doel is een grote vulkaan precies in het midden van dat land. Daar moeten we heen om de ring, die kwade krachten bezit, te vernietigen. Als jullie zin hebben kunnen we dat wel gaan doen.”
“Hoe lang gaat het duren?” vroeg Mullah. “Niet dat ik geen tijd heb ofzo –ik ben immers onsterfelijk- maar gewoon voor mijn beeld.”
“Ik schat toch zeker een paar jaar.” Was de eerlijke repliek van Rick.
“Een paar jaar?” zei Pelle verontwaardigd. “Een paar jaar? Dat is geen avontuur uit een jongensboek maar een heel epos. Eerlijk gezegd heb ik daar nou ook weer geen zin in. Ik bedoel, we moeten allerlei heldendaden verrichten een aantal van ons zal het niet overleven en dan heb je uiteindelijk je doel bereikt en dan? Dan val je in een enorm gat. Vertel mij wat.” De argumentatie van Pelle leek aan te slaan want Jan Jaap en Mullah knikten instemmend. “Dat klopt zei Jan Jaap, na mijn laatste epos heeft het maanden geduurd voordat ik mezelf weer een beetje in het gareel had.”
“Maar wat gaan we dan doen?” vroeg Rick.
“Heb je nog geneukt?” probeerde Jan Jaap, oplossingsgericht als hij was.
“Zo vaak, ik kan geen kut meer zeggen.”
“Wat zei je nou tussen geen en meer?” vroeg Mullah.
“Kut,” zei Rick.
“Ik versta je nog niet.”
“Kut.”
“Wat?”
“Jongens, jongens. Blijf focussen, “ brak Pelle in, “laten we ons concentreren op het probleem. Het probleem is dat we geen avontuur hebben om te beleven. Hoe lossen we dat op? Iemand een idee?” De rest keek Pelle aan alsof hij zichzelf zojuist helemaal had ondergescheten, wat ook gebeurde toen hij zag hoe men naar hem keek.
“Laten we gewoon mijn dealer Mo bellen en ophouden met dat gezeik,” zei Jan Jaap.
(wordt vervolgd)

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 9)

“Het wekt iets van verbazing,” zei Mullah tegen Jan Jaap. “Kun je mijn kompas ook zo maken dat hij altijd naar het westen wijst?”
“It’s your party, zeg ik altijd”, zei Jan Jaap. “Zelfs op mijn eigen feestjes!”
“Jouw feestjes zijn altijd om half zeven afgelopen, heb ik gehoord,” zei Rick.
“Ja, en ze beginnen pas om kwart over zes,” zei Mullah.
“Nou, nou, meisjes,” zei Jan Jaap slick. “Niet te stekelig! In de music business heb je dat nou eenmaal.”
“Wat?” riep Pelle uit, richting Jan Jaap. “Ben je toch producer geworden?”
“Present!” glunderde Jan Jaap. “Radio!”
Mullah zette zijn transistorradiootje aan.
De zoete klanken van het lied ‘Your goat fucks better than mine’ van het combo ‘Ome Leo and his Goatbeffers’ klonk over de velden.
“Hee, hee, hee, van mij, hee!” meldde Jan Jaap trots.
“In mijn land zou zoiets niet kunnen,” zei Mullah.
“Nou, het is makkelijk te vertalen, hoor,” zei Jan Jaap tegen Mullah. “En je gaat mij toch niet vertellen dat er in jouw land geen geiten geneukt worden. Waar kom je eigenlijk vandaan? Mullah, Mullah. Klinkt Iers.”
“Antwerpen,” zei Mullah.
Jan Jaap schrok een beetje.
“Ok, Antwerpen,” zei hij. “De laatste keer dat er in Antwerpen een geit geneukt is is toch alweer een tijd terug. Als ik mijn geschiedenislessen goed heb onthouden was de laatste keer in 1632. Geurt de tinnegieter werd toen betrapt. Hij had al een tien jaar loon opgespaard om een geit te kunnen kopen om die daarna te neuken. Maar toen net voor het klaarkomen deed de geitenneukpolitie de deur open. Sindsdien hangt er een zwarte wolk wat betreft geitenneuken over Antwerpen.”
“Hebben jullie een speciale politietak die controleert op het neuken van geiten?” lachtte Mullah. “Bij ons heb je dat alleen bij bomen en sponzen.”
“Kunnen we onderhand eens iets gaan doen?” jammerde Pelle uiterst verveeld. “Ik wil een avontuur uit een jongensboek meemaken, niet mijn leven verkloten!”

(wordt vervolgd)

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 8)

“Hee is dat niet Jan Jaap?” vroeg Pelle. Rick en Mullah keken elkaar vragend aan. “Verdomd als het niet waar is, “ zei Pelle, “het is ‘m.” Rick en Mullah keken in de richting waar Pelle’s blik ongeveer op gericht moest zijn en zagen een stoere perzik met een aantal fikse brandwonden en tatoeages op zijn perzikkenhuid. De jas die hij aanhad –dat kon je van veraf zien- was van het allerfijnste reetleer dat ze ooit gezien hadden en toch was het geen mietjesjas. Nee, die Jan Jaap zag er wel uit als een stoere perzik.
Voordat Pelle kon voorstellen onopvallend aan Jan Jaap voorbij te gaan, had Jan Jaap hem echter al gezien. “Pelle!” Pelle veinsde verrassing. “Ja jij daar, oude, ranzige reageerbuis dat je daar staat. Je had me wel gezien hè!? Geef maar toe lafbek. Ik ken je!” Mullah en Rick grinnikten. “En wie zijn deze pleurishonden dan, “ vervolgde Jan Jaap al wijzend naar Rick en Mullah.
“Dat zijn Rick en Mullah,” zei Pelle.
“Leuk voor ze, “ zei Jan Jaap, “maar genoeg over jullie. Laten we het over mij hebben. Ik verdien tegenwoordig goed bij als pooier annex kompassenmaker. Mijn slogan is Klaar terwijl u klaarkomt. Goed hè? Het principe is nog beter. Je hebt een kompas dat niet werkt en je hebt zin om naar de hoeren te gaan, waarom zou je het dan niet tegelijkertijd kunnen doen? In die behoefte voorzie ik. Goud geld verdien je ermee.”
“Nou dat treft,” zei Mullah, “laat ons nou net met dát dilemma zitten.” Jan Jaap keek enigszins verveeld voor zich uit en zuchtte: “Vertel mij wat, ik word er rijk als de zee diep is mee.” Afwezig, maar zeker niet ontevreden was de blik op Jan Jaap’s gezicht. Het drietal zweeg met hem mee.

“Genoeg geluld, “ met die woorden doorbrak Jan Jaap bruut de stilte, “we gaan werk maken van die kapotte kompassen en dat libido van jullie. Op naar de zaak!”

“Laten we een spelletje doen om de tijd de doden,” zei Rick tegen Mullah.
“Oké, ik denk aan een persoon. Je mag alleen vragen stellen waar ik met ja of nee op kan antwoorden.”
“Is het een man?”
“Ja.”
“Is hij dood?”
“Ja.”
“Michael Jackson.” Ze lachten allebei hartelijk. Jan Jaap en Pelle keken wat geïrriteerd achterom.
(wordt vervolgd)

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 7)

“Iets meer respect, graag, Mullah!” zei Pelle. “Mijn moeder heette Tyfushoer.”
“Echt waar?” schrok Mullah. “Tyfushoer? Wat een rare naam?”
“Nou ja,” verklaarde Pelle. “Ze heette eigenlijk Stefanie, maar iedereen kortte het af tot Tyfushoer.”
“Grappig is dat,” lachte Mullah. “Mijn moeder heette Aïsha, maar iedereen in het dorp noemde haar Zaadslet.”
“Dat is toch wat!” bulderde Pelle verrukt. “Onze culturen hebben meer gemeen dan de meeste mensen denken. Geef me een hand.”
Opeens zagen Mullah en Pelle Rick met een touw om zijn nek (nou ja, nek) op een boomtak staan.
“Rick, wat ben je aan het doen?” riepen de twee vrienden geschrokken naar Rick.
“Ik wil dat jullie ophouden met dat amicale gedoe,” zei Rick. “Ik kan daar niet tegen. Daar krijg ik zelfmoordneigingen van. En voor mij zijn de opties dan beperkt. Ik bedoel: ik kan moeilijk een kogel door mijn kop jagen…”
“Mullah lost dit wel op,” fluisterde Mullah tegen Pelle.
“Rick, jij loodpijper, kom toch naar beneden,” schreeuwde Mullah naar Rick. “Mullah heeft adresjes van exotische hoeren hier in de buurt. Vertel maar eens tegen Mullah wat jij altijd nog een keer wil! Vertel maar tegen Pelle!”
Rick deed zijn strop af.
“Eh,” zei Rick, met een soort glimlach. “Ik wil zo graag nog eens in mijn leven een werpsterretje neuken…”
“Zie je nou wel,” lachte Mullah. “Zo ken ik je weer. Kom we gaan.”
Rick klom naar beneden.
Pelle (tegen Mulla): “Eh, wat is hier nou net gebeurd?”
“Tja,” zei Mullah tegen Pelle. “Wij krijgen tijdens onze training ook omgangsleer. Je hebt er die reageren als een taxichauffeur en je hebt er die niet reageren als een taxichauffeur. Dat is het uitgangspunt. Maar je hoeft maar één soort reactie te leren dus.”
“Dank je wel voor het nog onduidelijker maken,” zei Pelle. “Maar moesten we niet onderhand naar de kompassenboer?”
“Ach,” zei Mullah. “Voor sperma omzetten in vernedering is altijd tijd. Niet zo gespannen, man.”
Rick stond inmiddels weer bij Mullah en Pelle.
“Nou, ik ben er klaar voor!” glunderde hij.
“Nee, da’s niet goed,” zei Mullah, wijzend met zijn vingertje. “Je moet er NA klaar zijn, niet er VOOR!”
Rick en Mullah moesten overdreven lachen.
“Wacht even,” opperde Pelle. “Als jullie nou jullie pik ergens af aan gaan vegen, dan kan ik natuurlijk wel een kompas of twee gaan halen. Ik hoef namelijk niet zo nodig te neuken. Ik word er eigenlijk altijd een beetje bang van als ik mijn lul niet meer kan zien.”
“Nee, Pelle,” riepen Mullah en Rick in koor. “Samen uit, samen thuis!”
“Nou ja,” antwoordde Pelle verveeld. “Behalve dat ik hier een hockeycompetitie voor achterlijken een heel jaar lang mee verward en ontwricht heb, slaat deze uitspraak in onze situatie totaal nergens op.”

(wordt vervolgd)

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 6)

“Zeg Mullah,” zei Rick om de stilte te doorbreken, “wat brengt jou, de introductie van jouw personage in dit feuilleton door de auteur even buiten beschouwing gelaten, op ons pad?”
“Dat is een lang verhaal,” zei Mullah. Hij dacht terug aan de tijd dat hij zelfmoordterrorist was in Irak. Zijn carrière verliep voorspoedig. Al was het zijn teamleider van de afdeling zelfmoordacties echter opgevallen dat Mullah na enkele tientallen zelfmoordacties nog steeds in leven was. Het aantal slachtoffers was zeker niet gering maar het hele doel van een zelfmoordactie is dat de aanslagpleger in kwestie zelf ook te overlijden komt. Bij zijn eerste functioneringsgesprek ging het mis. “Helaas, ” begon zijn teamleider, “is het de aard van de organisatie die mij noopt om de regels strikt -naar de letter- na te leven en moet ik iedere zelfmoordactie van jou, vanwege het uitblijven van de zelfmoordcomponent, als niet geslaagd bestempelen. En dus werd Mullah met een afvloeiingsregeling en een gouden handdruk uit de terroristenbende weggebonjourd. En zoiets staat heel slecht op je CV. Medisch onderzoek wees uit dat Mullah onsterfelijk was. Uitgerekend hij! Zijn wereld stond in één keer op zijn kop en Mullah’s droom spatte voor zijn ogen uiteen. Hij was lichamelijk niet in staat om zelfmoordterrorist te zijn. Hij was gehandicapt. Arbeidsonge…

“…Hee Mullah, brillenjood! Ben je er nog?” Rick en Pelle stonden een eind verderop, ongeduldig te wachten.
“Sorry jongens, ik dwaalde even af,” zei Mullah verontschuldigend maar ook nog steeds een beetje afwezig.
“Is het nog ver naar die kompassenboer, ” vroeg Rick?
“Ik zou het niet weten, ” antwoordde Mullah, “ik ben er nog nooit geweest.”
“Ik heb het adres van die kompassenzaak even gegoogled op mijn iPhone en vervolgens een route uitgestippeld van hier tot aan die zaak. Volgens de GPS is het nog maar tien minuten lopen,” deed Pelle trots kond. Mullah en Rick keken Pelle lauw aan. Wat een nerd, dachten ze. Gedrieën liepen ze verder.

Twaalf uur later stonden ze voor Oost, West, Noord Best, de kompassengigant. “Als we ondertussen niet niet al die spannende avonturen hadden beleefd, hadden we er inderdaad wel in tien minuten kunnen zijn,” zei Rick. Mullah, nog behoorlijk onder invloed van verschillende stimulerende middelen, voegde daar aan toe “Neuken!”
“Kom, laten we eerst geitenmelk en mosterd halen,” riep Pelle.
“Ik zag net een leuk tentje waar ze bouwmaterialen verkopen,” zei Rick.
“Geile tyfushoer!” Schreeuwde Mullah uit.

Geplaatst op

Chairman of the bored (deel 5)

“Shit!” riep Pelle uit. “Mijn kompas is niet opgeladen.”
“Kut!” zei Rick. “Mijn kompas ook niet.”
“Da’s dan mooi klote,” zeiden ze synchroon.
De vrienden gingen allebei zitten en staken een grasspriet in hun mond.
“Het hoeft geen probleem te zijn,” zei Pelle na een tijdje. “Ik heb hier vroeger bij de scouting iets over geleerd. Als je de digitale cijfers van je horloge haaks op de zon zet en je doet daarna iets met een stok of zo dan moet je ook de weg kunnen vinden, zoiets.”
“We kunnen ook wachten tot het nacht is,” zei Rick. “Aan de hand van de Poolster, de Grote Beer en de Kleine Beer kun je ook op een of andere manier je richting bepalen. En de Zwarte Beer geeft altijd precies het noorden aan. Het is alleen jammer dat je ’s nachts de Zwarte Beer nooit kunt zien.”
“Het feit dat jij een verdwaalde kogel bent, geeft jou volgens mij verdomd veel zeggenschap in deze kwestie,” zei Pelle de stijlvorm ironie hanterende.
“Ho, ho, beetje dimmen, hè,” zei Rick wat geagiteerd.
Op dat moment kwam er een Vietnamees langs.
Pelle sprong op.
“Meneer de Vietnamees,” zei Pelle op zijn vriendelijkst. “Mogen wij u wat vragen?”
“Sorry, ik spreek geen Engels,” zei de Vietnamees. “Maar misschien heeft u meer geluk bij de Talibanstrijder die ongeveer veertig meter achter mij loopt. Prettige dag nog!” En de Vietnamees liep fluitend door.
Toen sprong Rick op.
“Eh, meneer de Talibanstrijder,” sprak hij de Talibanstrijder aan. “Mogen wij…”
Toen zei de Talibanstrijder opeens: “Verdomd, Rick! Godverdommese verdwaalde kogel die je er bent. Dat is godverdomme een tijd geleden!”
Rick keek de Talibanstrijder eens goed aan, was heel even stil en zei toen: “Mullah? Ben jij het? Mullah! Jij godverdommese zussenverkrachter. Ik kan het bijna niet geloven. Dat jij nog leeft, man. Ouwe rukkoning!”
“Eh, jullie kennen elkaar?” vroeg Pelle, een beetje in het luchtledige.
“Ja, man. Godverdomme,” zei Rick dolenthousiast. “We hebben heel wat meegemaakt samen!”
“Mooie tijd. Mooie tijd!” zei Mullah.
“En je bent ook geen spat veranderd!” schaterde Rick.
“Nou, nou, wacht even,” zei Mullah en hij stroopte zijn linkermouw op.
“Ok, één spat dan. Maakt het uit?” zei Rick. “Maar wat doe je hier eigenlijk?”
“Nou, ik ging een pak melk kopen,” zei Mullah. “En die melkwinkel ligt blijkbaar ergens in het westen. Maar ik weet niet waar het westen is, dus liep ik naar het noorden, want daar schijnt een winkel te zijn waar ze kompassen verkopen.”
“Weet je wat?” zei Pelle tegen Mullah. “We lopen met je mee. Ik heet trouwens Pelle.”
“Geil!” zei Mullah.

(wordt vervolgd)