Bloemetjes en bijtjes…

Mijn goede vriend en goeroe Geert Wilders zei vroeger altijd “kom, laten we de bijtjes binnenhalen”. Volgens hem was dat een stuk praktischer dan de bloemetjes buitenzetten en bovendien stelde hij – terecht – dat binnen neuken een stuk aangenamer is dan buiten ergens tegen een boom aan schorsen.
Ik spreek hier over het pre-internettijdperk. De generatie van mijn leeftijd heeft nog perioden van complete desillusie meegemaakt. Ik weet nog goed – ik moet een jaar of tien zijn geweest – dat mijn vader naar mij toe kwam en zei “zoon, wij moeten eens over de bloemetjes en bijtjes praten.”
“Ho, ho, vader,” riep ik. “Een paar jaar geleden vertelde je me dat Sinterklaas niet bestaat en dat de Paashaas fake is. Je gaat me nou toch niet vertellen dat neuken ook een verzinsel is, ouwe? Ik had me er net zo op verheugd!”
Kijk, tegenwoordig hoef je dat soort gesprekjes niet meer te voeren met je zoon. Google maar eens op ‘bloemetjes en bijtjes’ en je vindt tal van prachtig geschoten filmpjes waarin precies uit de doeken wordt gedaan wat de vrouwtjes allemaal fijn en lekker vinden.
Een beetje sturen mag natuurlijk wel. Daar ben je vader voor! Op een goede dag roep je je zoon bij je en zeg je “zoon, we moeten eens over laptops en modems praten”…
Naar mijn smaak is dat ook mooiere beeldspraak. Ik bedoel: plaatjes zeggen meer dan woorden. Hetzelfde zeggen ze ook wel eens van bloemen, maar of deze de plaatjes kunnen overtreffen, betwijfel ik ten zeerste en daar durf ik best een weddenschap over af te sluiten.
Het voordeel dat het ‘laptops en modems’-praatje tevens heeft, is dat het lastige vragen en opmerkingen van eigenwijze zoons kan omzeilen. Je wil het toch niet meemaken dat je veel te snuggere zoon tegen je zegt “ja, pa, je hebt het over bloemen en bijen, maar het fenomeen ‘bijballen’, wat er uiteraard iets te maken mee moet hebben, mag wat mij betreft nadere uitleg krijgen” of “maar pa, is een honingpot dan net zoiets als een stroopflikker?”…
In het dagelijkse leven zie ik bijen overigens als strontirritante wezens. Het meest vervelende aan bijen vind ik toch wel dat ze geen teksten kunnen onthouden. Dan komt er weer een bij aan en je weet gewoon dat hij ‘Born to be wild’ wil gaan zingen. Maar denk je dat zo’n beest vier regels tekst zich eigen kan maken? Vergeet het maar! Meer dan wat neuriën – of, ik zou het eerder zoemen noemen – komt zo’n gedrocht niet. En dan praten we nog niet eens over het volgen van de melodielijn. Een beetje laf en monotoon wat klanken voortbrengen is het enige dat ze kunnen, die kutbijen.
Aan de andere kant hebben bijen ook wel hun goeie dingen. Bier, bijvoorbeeld, heeft naast het lessen van de dorst een prima bijwerking…

Stil

Stil

Still

Stille still

Still stil

Stil eens

Een stille

Stiletto

Stil

Bos baalt en Deckers zegt sorry

bos-deckers1Laat ik beginnen met zeggen dat al het leed van de wereld mij spijt en dat ik er niks aan kan doen. Dit komt recht uit mijn hart.

Medemensen van mij hebben fouten gemaakt. Dat geef ik grif toe. Er zijn bij deze fouten afspraken gemaakt die nog steeds voortduren. Daar kan niemand wat aan veranderen. Dat is nou eenmaal zo. Zo verdienen vrouwen minder dan mannen (voor hetzelfde werk), maar dat is zo gegroeid, dat is de cultuur en het is flauw om daar steeds maar weer over te beginnen. We kunnen het maar beter accepteren.

Het is bijvoorbeeld ook niet echt tof dat er in de meest recente wereldoorlog zo veel Joden uit Nederland zijn afgevoerd. Maar aan de andere kant hadden die Joden in die tijd ook wel eens op het idee kunnen komen om gewoon eens langs de bedrijfsarts te gaan. Deze dokter had dan bij gebrek aan kennis – want zo werken artsen nou eenmaal – de diagnose gesteld dat er sprake was van een conflict en iedere kantonrechter had dan met een hamerslagje de relatie met de Duitsers ontbonden. De betreffende Jood had dan met een paar jaar salaris op zak fijn tripjes kunnen maken.

Mooi systeem hebben we hier in Nederland. Het moet alleen nog gepolijst worden. Onze topmanagers en politici geven het goede voorbeeld. Het moet alleen nog doordringen tot de lagere regionen.

Wordt u binnenkort aangehouden door een politieagent wegens te hard rijden, dan moet u gewoon zeggen “sorry, meneer de politieman, ik baal er echt van dat ik te hard gereden heb”.

Het zou vreemd en on-Nederlands zijn als u daarna nog een boete krijgt.

Nanda weet reet

images
Lieve Nanda
Ik ben de trotse eigenaresse van een set reetleren ovenwanten. Ze zijn van echt Ghanees reetleer en al generaties lang in de familie. Je kunt begrijpen dat ik niet graag wil dat er iets vervelends met de ovenwanten gebeurt!
Nu kwam ik laatst een aardige meneer tegen via internet en sindsdien zijn de ovenwanten helemaal uitgelubberd en zitten er allemaal teer- en zeepresten op. De naad van de linkerovenwant laat zelfs los. Help me, Nanda. Hoe krijg ik de ovenwanten nu weer terug in de oude staat?
Toosje v. D. uit V.

Lieve Toosje,
Ik krijg deze vraag vaker. Ghanees reetleer is niet zo bewerkelijk om te onderhouden als men zou vermoeden. Ik raad je aan de ovenwanten gewoon eens met de bonte was mee te wassen. Wel op de eco-stand, natuurlijk; we moeten aan het milieu denken! Je zult merken dat ze dan weer zo goed als nieuw ogen en ook ruiken alsof ze vers van de Ghanees zijn afgesneden.
Tijdens de bloemencorso binnenkort kun je dan weer de blits maken. Veel succes!
Nanda

Lieve Nanda,
Vorige week ried je me aan mijn antieke, echt Ghanees reetleren ovenwanten mee te wassen met de bonte was. Het resultaat is nogal niet wat je me voorgeschoteld had. Mijn mooie erfstukken zijn nu helemaal geruïneerd! Ik heb eergisteren via internet weer een aardige meneer ontmoet, maar dit keer sloeg het afspraakje echt nergens. op. Je begrijpt dat ik flink boos op je ben.
Ik zou graag willen weten wat je hierop te zeggen hebt.
Een boze Toosje

Boos Toosje,
Nanda is deze week ziek – ze heeft een heftige dyslexie-aanval gehad – en dus neem ik, Cindy, het deze week van haar over. Mijn vermoeden is dat Nanda wat voorbarig is geweest in haar advisering. We leren tijdens de cursus in les 1 dat bij vragen over Ghanees reetleer altijd eerst moet worden vastgesteld of het betreffende reetleer uit het noorden of het zuiden van Ghana komt. In 99% van de gevallen zal het over het makkelijk te wassen reetleer uit Noord-Ghana gaan, maar dat het ook het totaal onbehandelbare Zuid-Ghanese reetleer kan betreffen, mag men natuurlijk niet uitsluiten. Uw ovenwanten komen dus blijkbaar uit Zuid-Ghana. Sorry voor het ongemak, maar u moet het positief zien: u weet nu wel meer over de herkomst van uw familietrots.
Groetjes, Cindy

Kevin de foetus – vrijdag

Kevin had al tien minuten na het middaguur zijn ochtendmaaltijd op. Sperziebonen en gepocheerde maag. Hij probeerde vurig enige uren samen met twee even minderjarige buurmeisjes een neukraadsel op te lossen, maar hij kwam er maar niet uit.
De vader van een van de buurmeisjes was fakir. Naar hem kon je altijd glaswerk brengen en hij liet over zich heen lopen. Kevin ging even bij zijn buurman verhaal halen. “Hoe wordt jouw dochter het liefst geneukt?”, vroeg Kevin aan de fakir. “Alstublieftas” voegde ‘Kevin er nog bij, want hij wilde natuurlijk wel netjes blijven!
De fakir had net een kilo spijkers gehaald en wilde daar iets mee doen. “Dat kun je beter aan mijn broer vragen,” zei de fakir, “ik ben nu iets aan het doen met spijkers.”
Dus Kevin naar de broer van de fakir. Die was notaris. “Hoi Dirk,” zei Kevin. “Een goede middag voor jou,” zei Dirk van Spierenstein tot Langhoven. Kevin stelde zijn vraag. Dirk ging allerlei lades opentrekken en daarna een telefoontje plegen. Toen ging hij heel wijs kijken. “Tja, Sanne,” zei hij toen. “Sanne wil volgens mij helemaal niet geneukt worden. De laatste tien keer dat ik haar neukte liet haar twaalfjarige gezichtje weinig van enthousiasme zien.”
Kevin gooide de as van zijn sigaar op het veel te duur betaalde tapijt. “Interessante observatie,” zei Kevin, “is dat generaliseerbaar?”
Dirk liet de haren van zijn secretaresse los. “Mja,” zei hij, “ik denk soms wel eens dat het beter is om meisjes pas na hun achttiende te neuken.”

Kevin de foetus – donderdag

Het was al meer dan drie uur dat Kevin zijn mojo kwijt was. Nou ja, kwijt: Osama Bin Laden wilde hem lenen. En dingen lenen vinden wij allemaal prima, maar toch niet langer dan drie uur?
En dus ging Kevin maar naar Helmond om bij Osama zijn mojo terug te halen. Ik bedoel: dan heb je geld als water, en dan heb je ook nog water, en dan moet je toch nog iemands mojo jatten! Dat gaat te ver. Dat kan niet.
Iemand moet die Osama eens vertellen dat hij sommige dingen gewoon niet kan maken! Een fiets, bijvoorbeeld. Tussen maart 2003 en juli 2007 zijn er wel 231 kapotte fietsen bij Osama afgeleverd en hij heeft er niet eens een van kunnen maken.
Of neem nou handschoenen. De moeder van Teun had last van een kapotte linkerhandschoen. De naad, natuurlijk, altijd weer de naad! En Osama zei dat hij het wel kon maken. En dat is nou acht jaar geleden!
Toen Kevin bij Osama aanbelde deed laatstgenoemde pissig open. “Ik ben net aan het bidden!” zei hij. “Ik toch ook,” zei Kevin, “of zie je dat niet, kutmoeslem?” Osama verontschuldigde zich, terecht. “Zie je de moeder van Teun nog wel eens?” vroeg hij. “Haar linkerhandschoen is klaar.”
Kevin stopte een verse kogel in zijn pistool.”Weet je dan niet dat de moeder van Teun haar linkerhand al drie jaar kwijt is?” zei Kevin. “Een weddenschap. Ze heeft wel die dag nog zes rechterhanden gewonnen.”
“Kut!” zei Osama. “Inderdaad!” zei Kevin.

Kevin de foetus – woensdag

Kevin dacht toch echt dat het vrijdag was en hij ging kijken of hij iets nutteloos in zijn keukenkast kon vinden. En het lukte. Kevin vond een kam.
“Een kam? Een kam?” riep hij tegen zijn goudvis. “Die is zeker van jou, klootzak!” Kevin gooide de kam tegen de kom.
“Weet je dan niet dat de broer van mijn loodgieter dood is gegaan aan een kam?” Kevin viel op de grond met een potje method acting van heb ik jou daar.
“Altijd hetzelfde!” jammerde Kevin en hij balde een soort van vuist. “Denk je een keer dat het vrijdag is en dan legt je goudvis weer een kam in je keukenkast!”
Zijn verdriet nam vormen aan, waar alle emoties betreffende het voorval in Auswitz bij verbleken. Kevin zette zijn laptop aan en surfte naar een zelfhulpforum voor mensen met een depressie. Zeker vier uur lang heeft hij toen medeforumgasten proberen te overtuigen dat het goed is om zelfmoord te plegen. In vijf gevallen had hij succes. Kevin is zo gek nog niet!
Maar na een uur of vier en een zelfmoord of vijf vond Kevin het wel welletjes. “Die flauwekul met die zelfmoord ook altijd”, zei hij terwijl hij zijn rits dichtmaakte, “ik ga me eens bezighouden met hoe aardappels zichzelf kunnen schillen!”
En dat deed hij. Als geen ander.
Drie uur later had hij het voor elkaar dat er een aardappel was die een videoband kon schillen. Meer tijd wilde Kevin er niet insteken. Het pakte een biertje en zei “het is mooi geweest vandaag!”

Dialoog 4: Marcel van den Boogaert en Eugène van de Polle

Marcel: Hé, Eugenneke! Voile gek! Hoe ist mejju?

Eugène: Ja, goe hè jong. En mejju? Alles fain, ok met waifke?

Marcel: Jawel! Alles goe mejons baide. Wilt ge nen pintje?

Eugène: Nou, da gaat er wel in dagkzo! Zulle we gelaik nen biljartje leggen, of wa?

Marcel: Das nen goei plenneke, vrind.

Eugène: Hedde gij Mariska laatst nog es gezien?

Marcel: Mariska? Dienene van den bloemist?

Eugène: Nee, joh voile gek. Da zusterke van Ricardo. Ge wit wel, dienene van den dansmariekes van ’t fanfarekorps.

Marcel: Ow! Den dieje! Ja, das nenne lekkere of wa? Ik het er gister nog gezien bai den kapper op de Kerkstraat. Die het er twee faine bloemkolen op menneke! Goh, daar zouk ‘em toch welles nen keertje in willen hangen.

Eugène: Nou, zeker jong! Maar beter dat ge ’t laat want Ricardo pikt da nie oor.

Marcel: Fuck den Ricardo me zijn lelleke smoel! Voile hippie, mej zijn lang haar. Getver!

Eugène: Hijs anders wel tweu koppe groter as gij mejuw groot bakkes. Dus beter houdt ge uw gemak.

Marcel: Ow ja, is da zo? Nou laat em maar es op den zaterdagavond naar den Highway komen. Dan zulle we nog wel eens zien wie der hier nen groot bakkes het. Ik maak verdomme gehakt van da misbaksel.

Eugène: Ge komt den Highway toch nie meer binnen jong?

Marcel: Kamme nie schele. Ik gaat er toch gewoon heen. Ik slaat em zo al zenne tanden uit zen smoel.

Eugène: Ge doet maar nen end, ik hou me gedeisd. Ik ga liever rustig een pintje pakken in ’t café. Trouwes, den Mariska gaat ook veul liever naar den Kramme Kar as naar den Highway.

Marcel: Hoe wit ge da?

Eugène: Omdat in den Highway alleen maar van die rauwdouwers komen as gij. Die wil zij nie. Zij houdt van kerels me verstand.

Marcel: Wilde gij soms zegge dak dom ben?!

Eugène: Nou ge zait geen licht anders vrind.

Marcel: Godverredomme joh voile gek! Moe ge efkes hier kome! Voile klootzak!

Eugène: Da bedoelknou! Simpele.

Marcel: Wa zegt ge?! Hier, hoerezoon!

(Marcel slaat Eugène voor zenne baidehante bakkes)

Klevende foetus dinsdag

Dames en heren, het is dinsdag dus het is weer klevende foetus dinsdag!

Ze plakken, ze kleven, ze hechten zich aan ieder denkbaar oppervlak en het zijn foetussen.

KLEVENDE FOETUSSEN!

Neem er nu drie en betaal er één pas een week later!

Klevende foetussen,

alleen op dinsdag.

Kevin de foetus – dinsdag

De telefoon ging om tien over elf en de wekker zou pas zes minuten later gaan.
“Godverdomme,” nam Kevin de telefoon op. Het was de manager van AC/DC – alweer, de zoveelste keer deze week – , die vroeg of Kevin tekstschrijver van de band wilde worden.
“Nee,” gilde Kevin in de telefoon, “en ik droomde net van een moeslima die een varken aan het pijpen was, dus nu helemaal niet meer!”
Maar toen ging de manager van AC/DC op het sentiment spelen. Hij was vroeger ook foetus geweest; enfin, u kent het wel. En toen ging (zelfs!) Kevin door zijn te worden knietjes.
Niet lang en een nieuwe villa voor Kevin daarna zongen bijna alle kindertjes van de wereld de hit ‘Take A Shit, But Give No Shit’ vrolijk mee. Het was een typische win-win-situatie: belangrijke dingen voor de wereld doen en daarnaast ook nog eens amper tot geen belasting betalen.
Kevin zette zijn telefoon uit en zijn wekker wat later en hij hield er wel van.