Eindelijk, sinds vanochtend, heb ik bewijs dat ik niet aanwezig was tijdens de opname van de cd Blood Sugar Sex Magik (Red Hot Chili Peppers, 1991). Ik heb zelfs geen enkel nummer meegeschreven, blijkbaar. Nee, in die tijd was ik gewoon een beetje aan het labbekakken in Utrecht. Totaal andere plek dus. Maar ja: een mens kan zich vergissen!
Anthony (Kiedis) vertelde me vanochtend aan de telefoon dat hij me in die tijd ook helemaal niet kende.
“I fucking didn’t know you then,” zei hij letterlijk. En dat moeten we voor waar aannemen.
Het is bekend dat Anthony Kiedis nooit liegt. De meeste mensen aan wie je vraagt of ze wel eens masturberen gaan dan ineens heel erg ontkennend doen in zowel houding als taalgebruik. Anthony niet. Die zegt dan gewoon: “Even now, man. I’m beating the monkey right under your nose, faggot!”
Da’s fijn. Met zo’n man kun je praten.
Ik vraag me wel sinds vanochtend af of het project Blood Sugar Sex Magik niet beter was geweest als ik wel in de studio had rondgehangen. Had ik Flea bijvoorbeeld nog wat basaanwijzingen kunnen geven? Had ik wat teksten toffer kunnen herschrijven? Had ik de drummer (Chad Smith) nog wat over ritme kunnen leren? Dat soort dingen.
Zo vind ik het ook jammer dat ik Al Pacino niet heb kunnen coachen toen hij met zijn rol in Scarface bezig was. Of dat ik er niet was om advies aan te vragen toen Coppola zijn Apocalypse Now aan het maken was.
Het wereldbeeld van veel mensen die nu leven is feitelijk bepaald door mijn afwezigheid, noem het laksheid. Daarom wil ik even zeggen: sorry mensen!
Een gedicht over drie keer niks (en het gaat bovendien helemaal nergens over)
Een stijve lul hoeft niet de reden te zijn tot pijpen.
Een betaalde vrouw neemt het anders over.
Zo blijft de wereld in balans en heeft niemand er last van.
Als de wereld op zijn kop staat zal het nog hetzelfde zijn.
Het nummer dat men aan dit optreden gaf was 723.
Velen waren gewoon gelokt met gevulde koeken, dus echt eerlijk was het niet.
Met vlagen van denken aan je moeder en spugen in de wasbak.
Alleen argwaan bracht mij tot de mij gevraagde taken.
Het sneue was nog niet eens gepoetst of het was al daar.
Het schavot is net gebouwd en staat in de zon en is tof.
En na ampel beraad en onderzoek kwam ik erachter dat de meeste juristen denken dat Turkije en Marokko buurlanden zijn.
Daar moeten ze stempels van maken, dacht ik.
Want daar moet je het mee doen.
Wendy en Cindy kwamen om de hoek.
Ze lieten hun borsten zien.
Daarmee aantonende dat ze enorm graag op tv wilden.
De tieten van Cindy waren geen pre.
De melkvogels van Wendy waren daarentegen daar en daar te behappen.
Ze lieten allebei met hun tongen en hun wangen en mijn lul zien dat ze heel graag actrices wilden worden.
Maar ik had daar natuurlijk geen zeggenschap over.
En ik vertelde dat later.
Ik heb twee vrienden die toevallig allebei erg op een klootzak lijken
Het was drie uur in de ochtend op een bepaald punt op de aarde. Een man ging een beetje versuft tegen een Suzuki Swift zitten. “Biechtvader nodig? “ zei de Suzuki Swift. “Ach, het is maar een kutwereld,” zei de man. “Als man moet je ook verplicht alles van auto’s weten.”
“Ik voel je,” zei de Suzuki Swift. “Als auto moet je ook alles, technisch gezien, van mannen weten.”
“Liet iemand ons ooit maar eens met rust!” zuchtte de man.
“Die iemand is er ook,” zei de Suzuki Swift. “Pietje Piel!”
“Pietje Piel? “ zei de man. “Daar heb ik nog nimmernooit van gehoord.”
“Nou ja, precies. Daarom,” zei de Suzuki Swift. “Hij is precies als water of beton.”
“Ja, daar heb ik over gelezen,” zei de man. “Blijkt even hard te zijn, vergelijkbaar.”
“Bij een val van meer dan zestig meter zeker!” zei de Suzuki Swift.
“Dan kies ik toch maar voor water,” zei de man. “Kun je tenminste nog wat drinken.”
Woody Allen maakte een film. Net zoals elk jaar.
Even voor de duidelijkheid
http://www.youtube.com/watch?v=KUogzf1h2UY
I never got over those
In my bluest raincoat with my reddest undervest
And my angriest fetish
I kicked a stone
And under this stone I found love
Not just a love
A love so sad, so unaware
A love full of world
I came to love this love
And offered even the veins of my right arm
The love grew up
And became a big love
Lovable love went to school
On weekends I watched love play ball
Love made homework at home
Then love got a love
Love got a love with blonde hair
And tits and everything on it
And love kicked a stone
And love took his car
Goodbye, he said, my love
Moet dat nou? (2)
Erger nieuws. Terwijl heel Nederland even de aandacht laat verslappen door Suzuki Swift-bestuurders te lynchen, zich druk te maken over de veiligheid in ons land, in bed ligt met varkensgriep of gebukt gaat onder torenhoge hypotheeklasten, huurachterstanden en onbetaalbare rekeningen als gevolg van de kredietcrisis, gebeurt ineens dit! Mensen, hoe hebben we het zover kunnen laten komen?
Laten we in vredesnaam de rust bewaren!
Moet dat nou?
Goed beschouwd was het geen topactie en belangrijker nog, het was niet netjes. Desalniettemin is de reactie van het Nederlandsch grauw ook niet echt tof te noemen. In een zwarte Suzuki Swift ben je tegenwoordig niet meer veilig en de gemiddelde reactie van de gemiddelde Nederlander (let wel: het gemiddeld IQ in Nederland is 102) is dat ze het jammer vinden dat Karst Tates is overleden. Niet omdat er nog een dode is gevallen, nee omdat men hem graag had zien lijden.
Ik was er zelf niet bij maar als je op 13 juli 1584 toevallig in Delft was kon je er niet omheen, Balthazar G. -de man die wél een succesvolle aanslag op een lid van het koningshuis pleegde- werd daar namelijk op vrij brute wijze geëxecuteerd. Met een gloeiende tang werd eerst zijn rechterhand afgeknepen. Niet alleen omdat hij met die bewuste hand het pistool bediende waar hij Stille Willem mee neerknalde maar vooral omdat hij daarmee nogal dwangmatig veel masturbeerde. Verder waren ze bang dat hij met zijn mobieltje allerlei SMS’jes ging versturen en in die tijd waren ze nogal streng wat betreft het gebruik van mobiele telefoons bij executies. Na het afknijpen van de rechterhand was de tang nog heet dus zou het zonde zijn om er niets mee te doen. Dus op verschillende andere plekken van zijn lichaam knepen ze het vlees af tot op het bot. Dat moet toch pijn gedaan hebben, zou je zeggen. Om het feest compleet te maken werd hij vervolgens levend gevierendeeld, hakte men zijn hoofd af (ik gok dat hij op dat moment wel dood was), sneed men zijn hart uit zijn borstkas en werden de afzonderlijke lichaamsdelen op verschillende prominente plekken in de stad tentoongespreid.
Het volk vond het prachtig.
Als je het mij vraagt, is dat toch overtrokken. Een simpel nekschot was voldoende geweest. Of beter nog, had die man levenslang gegeven. Het schijnt dat de cellen destijds helemaal niet zo best waren en de koffie was niet te drinken. Dat lijkt me ook een goede straf. Maar nee hoor, het volk wil een brute executie en verdomd als het niet waar is, ze krijgen hem ook nog. Ik weet niet of het gemiddeld IQ toen lager of hoger was in Nederland. Maar het zal niet veel gescheeld hebben met nu. Waarschijnlijk waren het toen ook de mensen die dat gemiddelde juist omlaag haalden die het hardst riepen wat er moest gebeuren. Net als dat tegenwoordig nog steeds het geval is. Ik haat die primaire reacties. Dat achterlijke, geëmotioneerde, infantiele gelul. Doen alsof je een moraal hebt door precies het tegendeel te bewijzen. Hoe ging dat gezegde ook al weer? Iets met kwaad dat je niet met kwaad moet vergelden?
Gedicht voor Karst
Als alles tegenzit
Zal ik je vastpakken
Niet eerder
En niet later
Het einde van de wereld
Daar zullen we heenlopen
Jij op mijn rug
Maar alleen als het echt moet
Als werkelijk alles kut is
En je je laatste blik bonen niet meer open krijgt
Dan zal ik er zijn
Met een handig voorwerp
Ik laat voor jou mijn neus breken
Als het echt niet anders kan
Als het niet anders kan
Maar dat wil ik eerst op papier zien
Als de zon voor jou niet meer schijnt
Dan doe ik je gordijnen open
En dan ruim ik je kamer op
Maar ik wil er wel voor betaald worden
Wanneer het echt niet meer lukt
En je gaat gebukt en alles rukt
Ik zal er zijn, ik zal er zijn
Als ik tijd heb, bel me eerst
Een belasting
Ik was laatst in Maison Liza Minnelli (voorheen Bar Milli Vanilli). En man, wat zijn ze daar gespannen, zeg! Ik bestelde gewoon een simpele rode wijn en een bourbon en vroeg de ober of hij er ook iets te eten bij kon aanraden. Normale vraag, lijkt me. Nou de ober begon meteen te stotteren alsof hij in geen drie weken geen porno had gezien. Gelukkig, toch nog, kwam een collega de trieste ober snel te hulp.
“Kan ik u van dienst zijn?” vroeg de collega.
“Nou ja, ehm, ik bestelde net bij die maat van jou iets van de kaart en ik vroeg heel simpel, hem feitelijk complimenterende met zijn expertise, wat voor soort voedsel ik er eventueel bij zou kunnen nuttigen. Dit is toch ook een tent waar je kan eten?”
“Ok, wat zou u willen eten dan?”
“Ach, je weet wat Nietzsche zei.”
“Da’s prima dan. Iets extra’s erbij?”
“Doe maar wat rooie saus…of wacht, nee. Doe maar wat Lincoln zei.”
“Wat Lincoln zei hebben we niet.”
“Wat Lincoln zei hebben jullie niet? Wat is dit voor een ruktent? Hebben jullie op z’n minst voor mij dan een zakje waar ik mijn peuken in kan doen? Ik rook namelijk beroepsmatig en sowieso kun je ook als burger de accijns van je niet gerookte tabak terugvragen bij de overheid.”
“Dat wist ik niet.”
“Wist je niet dat je in een ruktent werkte?”
“Nee, dat je de belasting van je peuken kon terugvorderen.”
“Het is ook niet voor niets dat je in een ruktent werkt, toch? Weet je wat? Doe mij nog maar van hetzelfde: simpele rode wijn en een bourbon. En laat dat eten maar zitten. Nou ja, glaasje geperste zuurkool dan erbij.”
“Ik ben zo bij u.”
“Ik hoop zo dat u niet meer bij mij bent…”
Verbeterd en aangepast: Planktonvriendelijk (http://wp.me/p27bxo-UL)
Het zijn altijd aardige mensen
Karst T. zoals de Suzuki Swift bestuurder heette die afgelopen koninginnedag furore maakte door, inclusief hemzelf, op live-televisie zeven doden te produceren, was volgens de mensen die hem kenden een hele aardige man. Het zijn altijd aardige mensen. Lee Harvey Oswald schijnt dagelijks gemiddeld vijftien oude vrouwtjes de straat over geholpen te hebben, actief lid te zijn geweest van de padvinderij én jaarlijks bijna vijf procent van zijn inkomen aan goede doelen te hebben geschonken. Volkert van der Graaf (beter bekend als Volkert van der G.) was vrijwilliger in het plaatselijke bejaardenhuis waar hij wekelijks de Bingo verzorgde. En ook Mohammed Bouyeri (beter bekend als Mohammed B.) deed vaak thuis de afwas zonder dat het hem gevraagd was. Ook stond hij bekend om zijn fantastische Michael Jackson imitatie (uit de tijd dat hij nog zwart was) en op feestjes en partijen was hij altijd maar wat graag bereid om de mensen ermee te verblijden. Een hele aardige jongen. Om nog maar te zwijgen over Matti Juhani Saari. De Fin die in Kauhajoki een bloedbad aanrichtte, had ooit een groot bedrag gewonnen in de loterij en het grootste deel van dat geld gaf hij aan de armen. Daarnaast gaf hij kinderen uit zijn dorp gratis schietles. Ze hoefden niet eens voor de kogels te betalen!
Aardige mensen, zo moet de moraal van het verhaal zijn, zijn niet te vertrouwen. De AIVD zou, bij het opstellen van risicoprofielen, daar maar eens rekening mee moeten houden. Laat de klootzakken maar links liggen, die gaan vast en zeker niks doen. Ze zijn al klootzak genoeg dus die hebben weinig krediet om te verspillen. Als iemand écht aardig is en niets op zijn kerfstok heeft -een echte modelburger dus- dan zou ik me maar eens zorgen gaan maken. Kijk maar eens om je heen… ken je zo iemand? Geef hem dan direct aan bij de plaatselijke autoriteiten.