Een christenhond is een trouwe hond. Hij is extreem eenkennig. Alles wat zijn baasje zegt, neemt hij voor waar aan. Rotsvast vertrouwen. Mooi, zou je kunnen zeggen maar beter van niet. Nee, het is beter dat je dat soort dingen niet zegt.
Als het heeft geregend stinken ze ook, die christenhonden, net als gewone honden. En vergis je niet, ze misinterpreteren je waar je bij staat. Dat komt omdat ze niet begrijpen kunnen. Ze kunnen alleen lezen. In de categorie onzinnige diersoorten staan ze daarom al jaren op de eerste plaats van de ranglijst.
Uitlaten hoeft niet. Ze schijten de boel toch wel onder. Zo gaat dat. Want zo ging het altijd. Dus nu nog.
Afblijven
Als iets voor de hand ligt, is dat met één kleine beweging achter de rug te krijgen. Immers, in het land van braille zitten blinden overal met hun smerige tengels aan. Kijken, niet aanraken! Wegwezen en vooral niet te lang verder dromen. Dat stinkt.
It’s the beginning of a new age
New
Vidyut
Super-Max
Stainless
Chairman of the bored (deel 11)
“Waar is die kutring, overigens? Ik gooi mijn Handoek erin,” zei Pelle.
“Je bedoelt ‘handdoek’,” zei Jan Jaap.
“Wat?” vroeg Pelle.
“Je zei ‘Handoek’, maar je bedoelde natuurlijk ‘handdoek’,” zei Jan Jaap.
“Ok!” zei Pelle sarcastisch. “En wat bedoel ik nu dan?”
“Hoe bedoel je?” schuchterde Jan Jaap.
“Je weet dus niet eens wat een Handoek is!” blaatte Pelle. “Weet je wat ‘Han’ is?”
“Eh…nee,” zei Jan Jaap, redelijk zachtjes.
“Ha ha!” riep Pelle.
Rick en Mullah rolden over de grond. De een van het lachen, de ander van de tafel.
“Han,” zei Pelle wijs. “Han is een eeuwenoud Bulgaars spel. De bedoeling is tot zeven te tellen. En je hebt hier zes pogingen voor. Maar! Maar je mag het getal 3 niet gebruiken! Het is in de ruim vierhonderd jaar dat dit spel bestaat slechts een keer iemand gelukt het spel te winnen! Vladi Wostock. Vladi is sinds 1944 de trotse eigenaar van de trofee het ‘Handoek’, de prijs der prijzen!”
“Tot zeven tellen?” vroeg Jan Jaap.
“Zonder de 3 te gebruiken,” zei Pelle mysterieus doend.
“En je mag terugtellen? Zo van: 10, 9, 8, 7?” vroeg Jan Jaap.
“Eh…dat weet ik niet,” zei Pelle klein.
“En mag je ook bij 4 beginnen?” vroeg Jan Jaap. “Zo van: 4, 5, 6, 7? Ik bedoel: zijn er niet meer regels dan alleen maar dat je moet tellen?”
“Eh…” zei Pelle.
“Behalve dat Bulgaarse meisjes goed zaad op kunnen vangen met hun wangen, zijn de Bulgaren gewoon klootzakken!” viel Mullah Pelle bij.
“Dank je,” zei Pelle tegen Mullah.
“Hey! ‘That’s what friends are for’ zei Michael Jackson al,” zei Mullah.
“Maar dat is toch niet van Michael?” vroeg Pelle (zich af).
Het lied van de dienstverlener (excerpt)
Je zou denken muesli is een vriend van mij
Maar ’s ochtends eet ik soms ook zachtgekookt een ei
Mijn agenda’s check ik in mijn filestand
Ik denk dan vaak: cent om oog en cent om tand
De koffie wordt me niet genoeg weer aangesleurd
Ik ben al veel te bang dat er echt iets gebeurt
Dat ik me voorstel dat stel ik me heel vaak voor
En dat ik niets voorstel dringt niet goed tot mij door
Dienstverlener! Da’s mijn job
Ik krijg nog geld van iedereen en mijn vis heet Rob
Dienstverlener! Da’s mijn job
Als je mijn voicemail luistert, hoor je grappig ‘blob’
Dienstverlener! Da’s mijn job
En het woordje dat voor ‘bit’ komt dat is ‘hob’
En als je nog eens een salade eet, eet dan die van Cobb
En als je nog eens een salade eet, eet dan die van Cobb!
Eigenbelang is goud waard
De pre-raad van pre-commissarissen hield een pre-meeting; althans hun assistenten deden dat. Sommige assistenten stuurden hun hulpjes, want zelf hadden ze het te druk met ergens naartoe rijden of al koffie nuttigend netwerken.
Op de pre-meeting werden opties geponeerd over komende vergaderingen en/of bijeenkomsten. De hel was er niks bij, zo vermoeiend was zo’n pre-meeting. Het kon ook niet de hele tijd doorgaan. Daarom was er na elk kwartier snoeihard babbelen steeds een half uur pauze. Benen strekken en dingen van die strekking.
Aan het eind van elke pre-meeting was er altijd een soort vragen- en/of ideëenronde. En geweldige mogelijke noviteiten gingen over tafel de laatste zes jaar! Zo was er een spinsel over het ontwikkelen van groene garnalen. Want die kun je makkelijk in het bos verstoppen. Of wat dacht je van het bedenksel ‘zeep met zweetlucht’? Zodat het net lijkt of je gesport hebt.
U zult begrijpen dat zelfmoord onder de genodigden meer regel dan uitzondering was.
Op een dag had een of andere knakker, Jan-Pieter Knakker om precies te zijn, weer een idee. Ging over belastingverlaging. Hij zei: “Als we het belastingniveau nou eens verlagen naar 1800 euro, ik bedoel: iedereen die 1800 euro of minder per maand verdient moet belasting betalen en iedereen die meer verdient niet.”
Nog nooit werd er zo lang geklapt tijdens een vergadering (pre-meeting). Er werden tissues uitgedeeld en eeuwige vriendschappen werden gesloten.
Daarna ging iedereen gezamenlijk naar parenclub ‘De Ark van Noah’. Maar die club was alleen voor stelletjes.
En het plebs zal er nooit, nooit en nooit achterkomen
Pay Foon kon zijn geluk niet op. Nooit eerder was hem gevraagd iemand te vertegenwoordigen en al zeker niet een blanke.
Blanken waren sowieso schaars in zijn familie. Ok, zijn oma was ooit verkracht door een blanke, maar daar kwamen geen kinderen van. Zijn oma liet zich in die tijd wel elke week door iemand verkrachten. Het is in feite knap dat ze daar niet echt iets aan overgehouden heeft. Behalve Pay Foons vader dan.
Pas sinds een week of zes werkte Pay Foon nu bij De Nederlandse Bank. Beetje post rondbrengen was zijn taakje. Niks bijzonders. Maar hij deed het blijkbaar erg goed, want vanaf volgende week stond zijn agenda helemaal vol met het ontvangen van internationale bankiers en politici.
Het begon allemaal zo.
Afgelopen maandag nodigde de president-directeur Dr. Nout Wellink Pay Foon uit in zijn kantoor.
“Zo, daar bent u meneer Foon!” zei Wellink.
“Ach, zegt u maar gewoon Pay, hoor, dr. Wellink,” zei Pay.
“Ok,” zei Wellink, “maar dan wil ik dat je mij Nout noemt. Deal?”
Pay knikte.
“Ga zitten,” zei Wellink en ging zitten. “Pay, je weet dat we hier allemaal stronthard werken. Jij bent daar een dondersgoed voorbeeld van.”
“Ik doe mijn best, meneer,” zei Pay.
“Ik doe mijn best, ik doe mijn best? Ik werk me de pest! zul je bedoelen,” lachte Wellink.
Pay glimlachte wat ongemakkelijk terug.
“Nee, Pay, wij bankiers hebben het maar zwaar te verduren de laatste maanden, of niet?” Wellink keek Pay strak, maar toch redelijk sympathiek aan.
“Kijk, en nou hebben mijn directieleden en de divisiedirecteuren de komende weken even geen tijd. Even rust! Stond al meer dan een jaar zo gepland,” zei Wellink wat vuriger. “Maar houdt iemand daar rekening mee? Nee hoor!”
Pay kreeg een gênant gevoel dat hij daarvoor nog nooit had gehad.
“Pay, ik zal het kort maken,” zuchtte Wellink. “Pay, wij hebben maar een paar keer per jaar een maand vrij. En we zoeken eigenlijk iemand representatiefs die onze bank kan vertegenwoordigen. Gewoon een paar buitenlandse investeerders ontvangen, een paar linkse politici… Dat soort mensen. Formaliteitje eigenlijk. En de voltallige directie dacht meteen aan jou!”
Pay leefde op.
“Dus als je hier even tekent en de komende weken gewoon blijft herhalen dat je overal achterstond en zo, dan krijg je als ik terugkom een slagroomtaart van me,” bulderde Wellink.
“U bent te aardig,” zei Pay.
“Ik weet het,” zei Wellink. “Was er nog post?”
PS: Pay kende Michael Jackson van nummers als ‘Ben’ en ‘Thriller’.
Gothverdomme
Als de temperatuur buiten dik boven de twintig graden is, vallen ze op straat altijd zo ontzettend op, die Goths. Waar slanke vrouwen met een egaal bruine huid in korte rokjes, spaghettibandjes en teenslippers (of helaas ook Bikkembergs) de norm zijn, is het namelijk nogal lastig om niet de aandacht te trekken met je lange zwarte jurk, je dode, zwartgeverfde haar en je zwarte lederen kisten. Dat het in meer dan de helft van de gevallen om een lelijk wijf met substantieel overgewicht gaat, vind ik niet alleen opmerkelijk maar zeker ook heel erg ranzig. Mijn maag staat me niet toe er lang bij stil te staan maar in mijn gedachten wil ik nog wel eens overpeinzen hoe het er onder al die lange zwarte kleren aan toe moet gaan als zo’n log, duister geval zich met zomerse temperaturen een weg door de stad baant. Waar overgewicht is, zijn huidplooien. Waar huidplooien zijn, is zweet en geïrriteerde huid. Al helemaal wanneer het zomer is, en al helemaal wanneer het zomer is en je draagt zes lagen afdankertjes van de kringloopwinkel over elkaar. Hoe onaantrekkelijk ruim de kleding ook mag zijn, toch zijn er plekken waar het textiel ongemakkelijk schuurt tegen je huid met alle dermale ongemakken van dien. Zie je het voor je, die klamme, zweterige, bleke huid met hier en daar een rode irritatieplek?
Je zult je misschien afvragen ‘maar wat heeft dat met Michael Jackson te maken?’ Het antwoord is, niets. Of althans, niet veel.
Chairman of the bored (deel 10)
“Een avontuur uit een jongensboek, “ zei Rick peinzend, “eens kijken of ik… maar natuurlijk. Ik heb natuurlijk nog deze ring.” Rick liet een vrij eenvoudige ring zien aan het gezelschap om hem heen. “Het schijnt dat deze ring magische krachten bezit. Ik kreeg hem van een tovenaar met een grote grijze baard met het verzoek een gezelschap van vier man samen te stellen en erop uit te trekken naar een gevaarlijk land heel ver van hier. Ons doel is een grote vulkaan precies in het midden van dat land. Daar moeten we heen om de ring, die kwade krachten bezit, te vernietigen. Als jullie zin hebben kunnen we dat wel gaan doen.”
“Hoe lang gaat het duren?” vroeg Mullah. “Niet dat ik geen tijd heb ofzo –ik ben immers onsterfelijk- maar gewoon voor mijn beeld.”
“Ik schat toch zeker een paar jaar.” Was de eerlijke repliek van Rick.
“Een paar jaar?” zei Pelle verontwaardigd. “Een paar jaar? Dat is geen avontuur uit een jongensboek maar een heel epos. Eerlijk gezegd heb ik daar nou ook weer geen zin in. Ik bedoel, we moeten allerlei heldendaden verrichten een aantal van ons zal het niet overleven en dan heb je uiteindelijk je doel bereikt en dan? Dan val je in een enorm gat. Vertel mij wat.” De argumentatie van Pelle leek aan te slaan want Jan Jaap en Mullah knikten instemmend. “Dat klopt zei Jan Jaap, na mijn laatste epos heeft het maanden geduurd voordat ik mezelf weer een beetje in het gareel had.”
“Maar wat gaan we dan doen?” vroeg Rick.
“Heb je nog geneukt?” probeerde Jan Jaap, oplossingsgericht als hij was.
“Zo vaak, ik kan geen kut meer zeggen.”
“Wat zei je nou tussen geen en meer?” vroeg Mullah.
“Kut,” zei Rick.
“Ik versta je nog niet.”
“Kut.”
“Wat?”
“Jongens, jongens. Blijf focussen, “ brak Pelle in, “laten we ons concentreren op het probleem. Het probleem is dat we geen avontuur hebben om te beleven. Hoe lossen we dat op? Iemand een idee?” De rest keek Pelle aan alsof hij zichzelf zojuist helemaal had ondergescheten, wat ook gebeurde toen hij zag hoe men naar hem keek.
“Laten we gewoon mijn dealer Mo bellen en ophouden met dat gezeik,” zei Jan Jaap.
(wordt vervolgd)
Chairman of the bored (deel 9)
“Het wekt iets van verbazing,” zei Mullah tegen Jan Jaap. “Kun je mijn kompas ook zo maken dat hij altijd naar het westen wijst?”
“It’s your party, zeg ik altijd”, zei Jan Jaap. “Zelfs op mijn eigen feestjes!”
“Jouw feestjes zijn altijd om half zeven afgelopen, heb ik gehoord,” zei Rick.
“Ja, en ze beginnen pas om kwart over zes,” zei Mullah.
“Nou, nou, meisjes,” zei Jan Jaap slick. “Niet te stekelig! In de music business heb je dat nou eenmaal.”
“Wat?” riep Pelle uit, richting Jan Jaap. “Ben je toch producer geworden?”
“Present!” glunderde Jan Jaap. “Radio!”
Mullah zette zijn transistorradiootje aan.
De zoete klanken van het lied ‘Your goat fucks better than mine’ van het combo ‘Ome Leo and his Goatbeffers’ klonk over de velden.
“Hee, hee, hee, van mij, hee!” meldde Jan Jaap trots.
“In mijn land zou zoiets niet kunnen,” zei Mullah.
“Nou, het is makkelijk te vertalen, hoor,” zei Jan Jaap tegen Mullah. “En je gaat mij toch niet vertellen dat er in jouw land geen geiten geneukt worden. Waar kom je eigenlijk vandaan? Mullah, Mullah. Klinkt Iers.”
“Antwerpen,” zei Mullah.
Jan Jaap schrok een beetje.
“Ok, Antwerpen,” zei hij. “De laatste keer dat er in Antwerpen een geit geneukt is is toch alweer een tijd terug. Als ik mijn geschiedenislessen goed heb onthouden was de laatste keer in 1632. Geurt de tinnegieter werd toen betrapt. Hij had al een tien jaar loon opgespaard om een geit te kunnen kopen om die daarna te neuken. Maar toen net voor het klaarkomen deed de geitenneukpolitie de deur open. Sindsdien hangt er een zwarte wolk wat betreft geitenneuken over Antwerpen.”
“Hebben jullie een speciale politietak die controleert op het neuken van geiten?” lachtte Mullah. “Bij ons heb je dat alleen bij bomen en sponzen.”
“Kunnen we onderhand eens iets gaan doen?” jammerde Pelle uiterst verveeld. “Ik wil een avontuur uit een jongensboek meemaken, niet mijn leven verkloten!”
(wordt vervolgd)