Berichten

Geplaatst op

Mocht u deze brief al ontvangen hebben, beschouwt u dan deze brief als ongeschreven

Johnny CashHet is officieel. Om je te kunnen handhaven in de financiële wereld heb je geen intelligentie nodig. Dat maakte het Liempdes Weekblad gisteren bekend.
Maar geloof niet alleen het Liempdes Weekblad. Kijk ook maar eens bij de functieomschrijvingen op verschillende vacaturesites.
Wat je wel nodig hebt is een houding. Je moet op verschillende manieren ´bladiebla´ kunnen zeggen en daar dan bij kijken alsof je net een openbaring hebt bewerkstelligd.
Wat ook helpt is een tof horloge. Veel bankiers hebben nooit klok leren kijken, maar ze weten wel: tijd is geld!
Hoeren in het Friese land zeggen “tiet is geld” en daar bedoelen ze feitelijk hetzelfde mee.
De zin “had ik maar een vak geleerd” zul je echt nooit uit de mond van een bankier, een verzekeraar of noem een accountant horen komen, want leren was nooit een thema voor hen. Dat zit gewoon in hun karakter.
Financiële rakkers noemen een universiteit ook niet een universiteit maar ‘een hele moeilijke school’.
Maar we moeten het niet te dol maken.
Het is echt niet zo dat alle bankiers maar één bal hebben. De meeste bankiers hebben gewoon twee ballen en mevrouw Wollenberg van de Van Lanschot Bank heeft zelfs drie ballen. Dus we moeten niet zo flauw doen!
Anders kunnen we net zo goed zeggen dat banketbakkers elke dag slagroom snoepen, terwijl we daar geen enkel bewijs voor hebben.
Kom op, zeg!

Toen ik jaren geleden nog voor een reclamebureau werkte, kregen we een opdracht van Interpolis. We moesten het imago opkrikken.
Ik bedacht de volgende, geniale leus.

“De jongen van wie jij denkt dat hij een mongool is,
werkt wel mooi voor Interpolis!”

Dat werd um niet…
De jongens van Interpolis wisten niet wat een mongool is.

Geplaatst op

Schone schijn

De wereld zou een betere planeet zijn zonder calvinisten. Calvinisten zelf vinden dat ook. En wie zijn wij dan om hen tegen te spreken?
Angst kan alleen maar woede worden, als je geen zelfmedelijden mag hebben.
En dus heb je wapens nodig.
Om jezelf te verdedigen.
En de beste verdediging is de aanval.
Je moet niet afwachten tot iemand jou misschien neerschiet. Dat zou dom zijn.
De calvinistische komiek Stefan de Vreught (1555-1601) dacht daar anders over. Hij zette de mensen graag op het verkeerde been.
“Tilt u uw linkervoet maar op, dan trek ik uw rechterschoen aan” was een bekende grap van hem.
Stefan speelde altijd voor uitverkochte zalen. Soms was het zelfs zo afgeladen dat hij er zelf niet meer bijpaste.
En zijn veel verhalen over Stefan in omloop. Zo zou hij een pact hebben gesloten met de duivel. Zwaar overtrokken! Het was geen pact dat hij gesloten had, maar een deur. En het was ook niet met de duivel, maar met Pietje Zandstra.
De duivel zelf schreef hierover in zijn autobiografie: “Ik zou nooit een pact sluiten met die De Vreught. Wat denken de mensen wel niet? Ik vind de humor van die De Vreught absoluut onsmakelijk en bovendien ben ik al in 1433 gestopt met het sluiten van pacten!”
Zowel ooggetuigen als Jehova’s getuigen beamen dit.
calvinisten

—

Verbeterd en aangepast: Kunt u dit bevestigen?
(http://www.hippekut.com/2016/01/29/kunt-u-dit-bevestigen/)

Geplaatst op

Als God wilde dat we na het klaarkomen nog door blijven pompen had hij wel Viagra ontwikkeld

viagraDe dag dat ik veertien werd was ik dertien geweest. En toen ging ik ook voor het eerst neuken. Met Niche. Niche was een gat in de markt en zelfs als je niet van pap hield lustte je van de tieten van Niche wel pap.
Het is gewoon zo moeilijk.
Toen ik terugkwam uit Vietnam was de wereld zo anders.
Je moest je scheren, dat soort dingen…
Drie maanden geleden werd ik moeslem. Ongeveer een week geleden blies ik mezelf uiteraard op.
In het hiernamaals telde ik mijn maagden. Dat was de afspraak.
Ik telde er negenenzeventig.
“Negenenzeventig. Negenenzeventig. Wat is dit nou weer voor een bullshit!” zei ik.
Negenenzeventig maagden doen het voor mij niet; dan had ik net zo goed katholiek kunnen blijven!
Allah begon over de kredietcrisis.
Dat alles duurder was geworden.
“Maar waarom verkleed jij je dan niet als vrouw?” vroeg ik Allah. “Ik zal je niet aanraken, want ik ben niet zo’n flikker als jij die zich verkleedt als vrouw, maar mijn tachtigtal is dan wel compleet!”
“Ja, maar, ik ben geen maagd meer,” zei Allah.
Ik zweeg. Verbazing en dorst vochten een spelletje uit.
“Ken je Dirk?” vroeg Allah.
“Toch niet die pizzakoerier?”
“Ja. Hij is de liefde van mijn leven.”

Geplaatst op

Is there an Al here, last name Coholic?

Ik anders ben anders. Ik kijk bijvoorbeeld graag naar ‘The Thirsty Traveller’.
En nog voor ik mijn eerste serieuze maagbloeding kreeg, vertelde een mentor me dat alle leden van de Baader Meinhof Gruppe beter waren dan ik. Of was het een monteur? Ja, ik had in die dagen vaak problemen met mijn Puch.
Het kwam zo dat ik ineens hooikoorts kreeg.
In diezelfde tijd was er ook een ‘special’ van Larry David op tv, dus ik maakte me er niet druk om.
“We moeten de witte was scheiden van de bonte was, maar we hebben wel een spaceshuttle,” denk ik soms, maar niemand luistert. Heel gek vind ik dat niet, want het zou heel verontrustend zijn als iemand kan horen wat ik denk.
En iedereen denkt dat ik een gestoorde gek ben. Gestoord, misschien. En gek, ok. Maar de combinatie, daar pas ik voor!
Gisteren ben ik gestopt met roken. Ik moest wel. Ik verbrandde mijn poot en heb nu een enorme blaar op de vinger die zegt “neuk je moeder”.
Vandaag ben ik weer begonnen.
Ik mocht weer weg, zeiden de mensen in het ziekenhuis. En die kunnen het weten.

En als ik ooit op een onbewoond eiland terecht raak zal ik zingen “I’m a sole man”, totdat niemand het hoort.

Geplaatst op

Sunwalk

sunwalkVan zijn geschiedenisleraar op school had Keilbout geleerd dat het altijd de daders zijn die het verleden willen vergeten, nooit de slachtoffers.
(Keilbout heette Keilbout omdat hij bij zijn geboorte precies leek op een schroef en zijn vader zo atechnisch was dat hij nog geen schroef van een keilbout kon onderscheiden.)
Jaren later krabde Keilbout zich achter zijn oren. Nou ja, oren, het waren nog een stel lobjes. Meer niet. Na een sunwalk of zeven waren Keilbout zijn voeten min of meer een soort verdikking van zijn enkels geworden en waren zijn oren hooguit flapjes of zo te noemen.
Krabben kon je het ook niet echt noemen eigenlijk. Normale mensen verstaan onder krabben iets doen waarbij je je vingers of zelfs nagels gebruikt. (Jutters op Terschelling verstaan weer iets anders onder krabben, maar daar viert de inteelt hoogtij en dat is ook de reden waarom ze de Van Lanschot bank opgericht hebben, maar dit geheel terzijde.)
“Ik moest toch maar eens bij mijn ouwe geschiedenisleraar langsgaan om verhaal te halen,” dacht Keilbout, want praten kon hij niet meer. “Ik voel me redelijk een slachtoffer en het verleden is niet bepaald een vriend van mij.”
“Volgens mij is er wel meer niet waar van wat ik vroeger geleerd heb. Volgens mij kun je AIDS ook gewoon kopen en hoef je helemaal niet allerlei ingewikkelde toeren uit te halen om het te krijgen.”
Verveeld kroop Keilbout naar de keuken en keek in de pan wat zijn moeder aan het bereiden was.
“Bah, weer mussolini in tomatensaus!” probeerde hij door zijn gedegenereerde stembanden te persen. “Het wordt tijd dat ik eens laat zien wie hier de baas is!”
En Keilbout pakte zijn zaklamp en scheen op een man die op een fraaie reetlederen bureaustoel zat.

PS: Keilbout was overigens dankzij zijn handicap wel blij dat niemand hem meer uitlachte omdat hij twee verschillende sokken aanhad. Vroeger had hij namelijk nogal vaak twee verschillende sokken aan. Een linker- en een rechtersok.

—

Verbeterd en aangepast: Kunt u dit bevestigen?
(http://www.hippekut.com/2016/01/29/kunt-u-dit-bevestigen/)

Geplaatst op

Roem cola

Jesse gaf zich op voor de auditie van een nieuw kookprogramma. Waarom? Omdat Jesse goed kon koken. Hij kon er ook leuk over vertellen. Vrienden van hem zeiden “Je zou eens een auditie voor een kookprogramma moeten doen.” Jesse hield niet van discussies dus hij gaf zich op voor een auditie van een kookprogramma.
Jesse had zijn culinaire talent van zijn moeder. Zij kookte thuis elke dag. Jesse kookte nooit en toch kon hij beter koken. Waarschijnlijk omdat hij het organisatorische talent van zijn vader had. Jesse’s vader gebood Jesse’s moeder om elke dag eten op tafel te zetten. Jesse combineerde beide talenten. Hij was een goed georganiseerde kok.
Op de dag van de auditie zat Jesse in de wachtruimte van de televisiestudio. Links van hem zat een donkere jongen die een beetje om Humberto Tan leek. Rechts van hem zat een zwetende vrouw van rond de veertig. Zo een die nooit seks maar wel veel hobby’s heeft. Tegenover hem zaten nog meer mensen. Ze waren druk met elkaar in gesprek. Het ging over de auditie en wat men zoals ging bereiden. Jesse schonk ze geen aandacht.
“Ik vind dit soort momenten altijd zo zenuwslopend, “ zei Humberto op het moment dat Jesse per ongeluk oogcontact met hem maakte.
“Je bedoelt kwart over elf in de ochtend?” vroeg Jesse.
“Nee, ik bedoel dat wachten voor een auditie,” zei Humberto.
“Ik zou het niet weten,” zei Jesse, “ik heb nog nooit een auditie gedaan.”
“Ik ook niet,” zei Humberto, “maar nu is het in ieder geval wel zenuwslopend. Ik wil zo graag bekend worden.” Daar kon Jesse dus niets mee. Een reactie, fysiek dan wel verbaal, bleef geheel uit. Dit was zo’n moment dat je kon duiden als een pijnlijke stilte. Ware het niet dat de zwetende buurvrouw deze gelegenheid maar wat graag aangreep om zelf wat te zeggen.
“Ja!” Riep ze veel te enthousiast. “Spannend allemaal!” Ze stonk ook uit haar mond, merkte  Jesse. “Ik heb tot vier uur vannacht geoefend, “ ging ze weer verder met luide doch trillerige stem, “daarna was ik zo hyper dat ik niet kon slapen, toen heb ik een halve fles sherry gedronken voordat ik weer kalm genoeg was, het was toen al half zes en om zes uur moest ik op, want ik moest om kwart voor zeven de trein hebben anders kon ik hier nooit op tijd zijn. Ik kom namelijk helemaal uit…”
“…wat heb je eigenlijk in die tas zitten?” vroeg Jesse aan Humberto om de vrouw te doen stoppen met praten. Humberto noemde de inhoud van de tas in alfabetische volgorde op. Jesse hoorde niet wat Humberto zei.
“Ik heet trouwens Wim, “ zei Humberto.
“Ik heet Elske,” floepte de zwetende vrouw er enthousiast uit.
“Leuk dat jullie kennis met elkaar maken,” zei Jesse. Voor hem speelde zich een handenschudtafereel af. Jesse zag hoe Humberto daarna zijn rechterhand afveegde aan zijn broek.
De tijd verstreek. Mensen gingen trillend de autitieruimte in en kwamen in verschillende gemoedstoestanden naar buiten, variërend van opgelucht tot overstuur. Toen Jesse werd gevraagd om de auditieruimte te betreden, wensten Humberto en de vrouw met de stinkbek hem succes. ‘Waarom?’ dacht Jesse.
De auditie liep als een gesmeerde bliksem. Jesse ging vakkundig te werk en tegelijkertijd deed hij daarbij helder en vakkundig verslag. “Met de stoompijp van mijn espressomachine maak ik een dikke schuimlaag op het sap van de granaatappel, waarna ik als de wiedeweerga de levertraancompote erbij giet.” Waar nodig gaf Jesse handige tips: “Let er op, dames en heren, dat u de kalfsrecta maar dertig seconden aan iedere kant bakt, ze worden nogal snel taai.” Boven alles wist Jesse ieder ander moment met handige weetjes op te vullen. “Wist u dat de granaatappel, ook wel Punica granatum genoemd, familie is van de kattenstaarten die hier ook in Nederland groeien?” Een topauditie!
Jesse kreeg de baan. Het programma werd een succes. Jesse werd bekend. Humberto heeft nog talloze audities gedaan voor de meest uiteenlopende programma’s. Uiteindelijk werd hij presentator voor een lokale omroep van een kleine gemeente in Friesland. Hij presenteerde een programma over de lokale rioolbuizenindustrie. Helaas beging Humberto een enorme blunder die zelfs De TV draait door haalde. Zijn televisiecarrière was voorgoed voorbij.  De zwetende vrouw had ooit bijna de finale van Lingo gehaald. Ook heeft ze eens met een belspelletje meegedaan. Ze had niet gewonnen maar haar stem is wel op televisie geweest. Jesse denkt nooit meer over beiden na. Hij is vergeten dat ze bestaan. Humberto en de vrouw kennen Jesse nog wel.
Op feestjes noemen ze hem nog steeds een kennis.

Geplaatst op

Alleen nog een beetje zout erbij…

strontVolgens Tiffany ging de laatste screentest goed. Het was misschien jammer dat de camera niet aanstond, maar al met al werd ze niet echt uitgelachen.
Het toneelstuk “Het geheim van stront en kauwgum” was een klassieker. Nota bene Nelson Mandela had het naar het Nederlands vertaald vanuit het Fries.
In het Fries was het een historisch stuk over ene Radboud die een pen zocht.
In het Nederlands bleek het een klucht met heel veel deuren, een banketbakker en een reisagent.
Regisseur Wicky Bannenberg was al tien jaar bezig het project van de grond te krijgen. Het moest zijn meesterwerk worden. Hij wilde dan ook graag iets origineels toevoegen. En dat originele was dat in de bewuste opvoering alle mannenrollen ook daadwerkelijk door mannen werden gespeeld en dat alle vrouwenrollen ook daadwerkelijk door vrouwen werden gespeeld. Prijzenregen was een garantie.
De tv-rechten waren al verkocht nog voor er een acteur of actrice gecast was!
Maar toen gebeurde er iets wat niemand had voorzien.
Ineens werd het mode en regel openluchttentoonstellingen te houden.
En “Het geheim van stront en kauwgum” speelde zich binnen af. In de openlucht zou het nergens op slaan.
Wicky zat met zijn handen in zijn haar. (Zijn schaamhaar, uiteraard, want hij was zo kaal als een neet en zelfs zijn wenkbrauwen had hij niet meer.)
Vrienden wilden Wicky wel helpen en kwamen met ideeën aan. “Als je van die rat nou eens een bever maakt!” Of: “Je kan hen in die scene toch ook gewoon tomatensoep laten eten!”
Wicky zag er allemaal geen heil in.
Maar op een koude winternacht zag Wicky het licht. Hij pakte het script en begon met schrappen. Alleen de vragen liet hij staan. Er bleef nog maar tien minuten van het stuk over en Tiffany had geen rol meer, maar Wicky schreef geschiedenis.

Geplaatst op

It’s the beginning of a new Aids

Er is een nieuwe Aids.
Je kunt eraan likken en het is nog lekker ook. En: het komt in allerlei smaken. Vooral bosbessen is populair.
Ach man, ik wou dat ik het bedacht had, maar dit is gewoon geweldig.
Sinds de uitvinding van de schaar voor gemeenschappen is er niet meer zoiets geweest.
Schuurwerk hier en daar, ok. We gaan elkaar geen mietje noemen.
Maar, godverdomme, wat een glas rode wijn voor de mensheid!
Onze kinderen zullen dansen en dochters zullen geneukt worden tot en met.

Geplaatst op

Horoscoopjesjagerspetje

horoscoopIk las vanochtend in mijn horoscoop dat ik vandaag zou gaan piekeren.
Vreselijk! Mijn hele dag kapot. Want: wanneer ga ik dan precies piekeren? ’s Ochtends al of pas aan het einde van de middag? Misschien zelfs laat op de avond? Hoe moet je dan dingen godverdomme nog plannen met die boodschap?

Ik heb een missie gepland. Ik ga naar de Gazastrook en ik neem een megafoon mee. “Joden en Palestijnen!” roep ik dan. “Joden en Palestijnen! Kom eens hier! Jullie moeten ophouden met ruziemaken. Dat is beter voor iedereen.” Een week later krijg ik de Nobelprijs voor de Vrede!
Nog geen drie dagen later ben ik een gevierd talkshowhost. Ik leg dan dingen aan incestslachtoffers uit als: “Ja maar meisje, als je de verkrachtingen gewoon accepteert in plaats van er een probleem van maken, zul je zien dat alles voor iedereen rustiger wordt!”

Maar vandaag kan ik die missie dus niet uitvoeren.

Even dacht ik vandaag: “Ik ga geen horoscopen meer lezen!” Maar meteen daarna dacht ik: “Nee wacht even. Ik kan natuurlijk best horoscopen blijven lezen. Alleen niet die van mij! Zonder zenuwachtig te worden, kan ik bijzonder prima horoscopen lezen van mensen die precies op dezelfde dag als ik geboren zijn. Ik kan dan weten wat er die bewuste dag met hen gebeurt, maar ik hoef me diezelfde dag om totaal niets druk te maken!”

Ben ik geniaal of niet?

—

Verbeterd en aangepast: Kunt u dit bevestigen?
(http://www.hippekut.com/2016/01/29/kunt-u-dit-bevestigen/)

Geplaatst op

Eyk wijt

250px-Tonny_EykAls je aan een willekeurig persoon op straat vraagt van wie onomstotelijk vast staat dat hij dé allergrootste invloed in de Nederlandse muziek was dan zegt nagenoeg iedereen zonder twijfel dat het de grootheid Teun Eikelboom is, beter bekend als Tonny Eyk.
Het was nog volop oorlog toen hij geboren werd maar dat deerde Tonny niet om tot muzikaal supertalent uit te groeien. Tonny had daarvoor een perfecte beweegreden: vrouwen. Beter gezegd, Tonny’s libido was dé reden om in de muziek te gaan. Muzikanten hebben alle wijven en Tonny was vooral geïnteresseerd in vrouwen dus werd hij muzikant. Met zijn zus –een ontzettend geil wijf- deed hij daarom een of andere laffe accordeonact. Zijn zus Jeanette mocht de naam bedenken. Helaas kwam ze met het nichterige Les deux jeateux maar denk je dat het Tonny wat kon schelen? Nee hoor, het ging hem puur om de vrouwen en dan in het bijzonder om de gemeenschap met vrouwen. En in dit geval ging het om zijn zus. Oké, eerlijk is eerljk, ze was ontzettend neukbaar dus je moet het Tonny nageven dat hij het probeerde, al had hij het natuurlijk niet helemaal goed begrepen. Dat duurde gelukkig niet lang. Want al na een paar optredens begon Tonny zowaar fans te krijgen die zich bij ieder optreden steeds meer aan hem opdrongen. Nou ja, opdrongen. Tonny noemde het hard to get spelen. Door zijn internationale carrière is het zelfs een wereldwijd bekende uitdrukking geworden. Die internationale carrière maakte hij met zijn band Tony Oak and the acorns. Er is in Nederland over het algemeen maar bar weinig bekend van het buitenlandavontuur van Tonny maar reken maar dat er heel wat mensen in West Afrika zijn die weten wie Tonny Eyk is.
Populariteit en Tonny, het leken in die tijd wel synoniemen. Tonny neukte bij het leven en dat leverde hem uiteindelijk, ironisch genoeg, een aandoening aan zijn eikel op. Neuken kon nog wel maar het deed verdomd veel pijn. Tonny ging door een moeilijke periode maar het lukte hem uiteindelijk wel om zijn sexuele energie te focussen op een nieuw doel: totale wereldmacht.
De oplettende lezer weet nu wel waar het naar toe gaat. Inderdaad, het is niet toevallig dat Henny Huisman in die tijd ineens bekend werd.