http://www.youtube.com/watch?v=KUogzf1h2UY
Oswald rocks!
Wat de mensen vaak vergeten is dat Lee Harvey Oswald belachelijk goed kon schaatsen. Man, wat kon die jongen schaatsen! Met van die schaatsen aan zijn voeten. En dan over dat ijs, hoppekee. En sierlijk. Ontroerend bijna. Ja, Oswald heeft eigenlijk het sierlijke schaatsen uitgevonden. Voor Oswald schaatste men zo van blaf blaf. Het zag er eigenlijk niet uit. Maar Oswald heeft de schaatssport dus elegantie gegeven. De truc is dat je een beetje in je knieën gaat hangen. En met je schouders meewijzen.
Het was werkelijk een genot – zeggen ooggetuigen – om Oswald te zien schaatsen. Dan had-ie vaak zo’n oranje muts op. Neus omhoog. Handen op de rug. En dan dat mooie schaatsen. “Wiegen, niet hakken!” zei hij zelf altijd.
Frank Zappa heeft er nog een mooi lied over geschreven. Jammer alleen dat hij de dag erna zijn aantekeningen kwijt was.
Toch is Oswald nooit beroemd geworden om zijn geschaats. We kennen hem natuurlijk als de uitvinder van de kurk. Maar zijn betekenis voor de schaatsport is eigenlijk minstens even belangrijk. En dat zag men later pas. In de tijd van Oswald ging het namelijk niet om mooi bij het schaatsen, maar om hard. Om snel. Vooruit met die ijzers, dat was het!
Na de Elfstedentocht van 1963 heeft Oswald nooit meer geschaatst. Bij Dokkum brak hij zijn duim en moest hij noodgedwongen het parcours verlaten.
Die klap heeft hij nooit goed kunnen verwerken.
Honderden woorden voor sneeuw
Eskimo’s kennen echt belachelijk veel woorden voor sneeuw, zeggen ze.
En dat is dus poep.
De gezellige taalkundige Lufthausen heeft in Wereldoorlog Twee – toen mocht dat nog – structureel eskimo’s gemarteld om zo veel mogelijke woorden voor sneeuw los te peuteren, maar echt ver kwam hij niet. Wel kwam hij erachter dat eskimo’s angstig veel woorden kenden voor praatpaal. En ze kunnen, andersom, met ‘praatpaal’ verdrietig veel bedoelen. Er zijn conversaties bekend tussen eskimo’s, zoals hieronder (een ‘vertaling’).
Eskimo I: Praatpaal praatpaal praatpaal.
Eskimo II: Praatpaal?
Eskimo I: Praatpaal!
Eskimo II: Praatpaal praatpaal praatpaal, praatpaal?
Eskimo I: Praatpaal praatpaal.
Voor niet-eskimo’s is dit niet te volgen, maar er is hier zojuist een flamingo verkocht. Een beetje venijnig, want door de tweede uitspraak van eskimo I zou je anders kunnen vermoeden. De pragmatiek leeft dan ook bijzonder bij de eskimo’s. Zo herkennen eskimo’s elkaar ook. Je moest eens weten hoeveel eskimo’s er in New York en Florida wonen. Of in Hollywood. Ze zijn overal. Je kan geen potlood kopen of een eskimo heeft eerst wel in de gum gebeten, zoiets. Boze tongen beweren zelfs dat de schuld van de huidige kredietcrisis bij de eskimo’s ligt. Andere tongen, zoals die van bijvoorbeeld Kim Holland, doen weer andere dingen. Al met al is het uitkijken geblazen. Boycotten die eskimoproducten, zeg ik dan! Ik koop geen rendierhuiden meer. En ijsklontjes komen ook mijn glas niet meer in. Het zou mooi zijn als we allemaal zo maatschappelijk begaan dachten als ik. Dromen is geen zonde, zei Stalin al.
Nee wacht, ik bedoel niet messias, ik bedoel mesjogge.
Er is een dag dat je van twee handen ineens naar een hand gaat, als het om drinken gaat. Dat train je dan en je verbetert jezelf. Plan, do, check, act. Deming-cyclus. Dat soort dingen en je wordt er een completer mens van, zeggen de andere mensen. Structuur in je leven is goed. Ik kan bijvoorbeeld helemaal niet tegen een oneven aantal biertjes in mijn koelkast. Als er bijvoorbeeld tien biertjes in mijn koelkast liggen en ik wil er een drinken, dan zorg ik altijd dat ik in ieder geval een lauwe bijvul of ik haal er een extra uit als er geen lauwe meer op de gang staan. Zoiets creëert rust. Met mijn biertjes in de koelkast maak ik gebruik van het LORB-systeem. Linksonder, rechtsboven. Lauwe biertjes komen linksonder de koelkast in, kouwe biertjes komen rechtsboven de koelkast uit. Soms heb ik bezoek dat mijn LORB-systeem niet begrijpt. Mijn hele dag is dan kapot! Zo moeilijk is het niet! Linksonder, rechtsboven. Linksonder, rechtsboven. Linksonder, rechtsboven. In, uit. In uit. In uit. Hoe vaak moet ik het nog zeggen?
En dan dat laatste biertje. Dat laatste biertje is altijd het moeilijkst. Je hebt nog maar één biertje, dus heeft het dan nog zin om dat te drinken? Je weet dat je daarna geen biertje meer hebt. En één is oneven. Godverdomme, wat een dilemma.
Op de Gazastrook zijn de mensen heel optimistisch. Mijn aartsvijand Rafiq woont daar en zei me: “Maar Bart, dan vul je het laatste biertje toch gewoon uit in twee glazen!” Rafiq heeft een schildpad die hij Achilles heeft genoemd. Ik weet nu waarom.
Een nacht met de groene fee…
Life didn’t come easy on Sweet Pleasant Island. There was less than little really sweet or pleasant about this island, which name was a rather bad joke of the warden of this open air prison. Henry’s house on this island was close to Oakman’s. Well, not really a house. You couldn’t really call it a house. It was a place to keep as warm and dry and as protected as you could get. Henry and Oakman were the oldest lodgers of Sweet Pleasant Island. They both had lived there for ten years. Henry had killed a man. Oakman had killed five and a child. Friendship wasn’t found on Sweet Pleasant Island, but Henry and Oakman had an understanding and gave each other the rights and benefits of being seniors. The seniors ruled the island. And Oakman was their leader. The whole island had about 300 lodgers. Only fifteen of them were seniors. It wasn’t of course very clear how you became a senior, but the seniors stated the system worked. Within the group of seniors Oakman, Henry and Duchateau had the highest ranks. All three of them had a helper. All three helpers had a guide and all three guides had a fixer. Oakman, being the leader, did also have three soldiers. This is how the hierarchy of the seniors of Sweet Pleasant Island was built. With this tight structure and the use of extreme terror the seniors made sure the island was theirs and stayed theirs. And it wasn’t that hard. Most of the lodgers of Sweet Pleasant Island were beaten too many times before they even got to the island. Too many times to revolt. There was a lot of murder going on on the island. Suicide, however, got credit for the most victims. Being a senior had a definite upside, but sure was not definite. It was up to Oakman to kill and replace seniors and he had done so eight times already.
Once in a while new lodgers would arrive on the island. On such an occasion the seniors would greet them and see how they could make use of them. On such an occasion horror and rape were sounding and also seniors could easily get replaced. The seniors had no use for a second party on the island and made this very clear within the first sixty minutes the new lodgers got off the boat. Every new lodger got marked. They either became an outcast, a worker, a family member or – very seldom – a senior. Or a corpse. The outcasts were sent south, to the wilderness, and had small chance of surviving. The workers would get fed, as long as they provided the food themselves and shared it in unequal amounts with the seniors. Family members were mostly women. They were chosen for the comfort of the seniors. Not many women arrived at Sweet Pleasant Island. On the whole island there were only eight women. Oakman had three for his own pleasure. The others were shared amongst the other seniors. Duchateau and Oakman’s fixer did also have two young boys to please them.
Nights were restless on Sweet Pleasant Island. Although clawback was fierce new lodgers were always trying to seize power. They – of course – never succeeded. Still, being careless was not an option for the seniors. Henry had the least to fear. He was considered the friendliest of the seniors. He had saved quite some new lodgers from certain death or uncertain future. Having been on the island for ten years had made Henry mild. Unlike the other seniors he hadn’t grown hatred. Having been on the island for ten years actually softened him, made him think about compassion, dream about love and hope for better times.
On a day of new arrivals a woman and her child, a little boy, got off the boat. The woman had a beautiful face. She also had a beautiful body; what was left of it. Her legs got cut off. Her legs got cut off to make it easier for her interrogators to rape her. They made her little son watch. One day he tried to attack his mother’s attackers. This day they crippled him. This woman’s name was Lily. This boy’s name was Ruben. Oakman had no use for Lily or Ruben. The seniors had no use for Lily or Ruben. But Henry took them in his comfort. Not to use them. Not to fuck them. No: to take care of them. Filling his home with Lily and Ruben made Henry’s longing for ’the good that must be’ become flesh. His composition of an enjoyable world, an acceptable world got form. And with this obvious joy of Henry the other seniors redeveloped that sad emotion called jealousy.
Because Henry was sweet and thoughtful and tender Lily came to love him. Little time did it take for Lily, Ruben and Henry to become as close as they could get to a real family. Joy was a daily happening in Henry’s cabin – and everybody felt it. Lily’s and Ruben’s immobility was a big weight on Henry’s shoulders.
A weight he didn’t feel. …
Glashard, pishelder
17 april 2009
Geachte heer Cobain,
U meldde een zelfmoord bij ons op 5 april 1994. Wij schakelden een aantal van onze altijd briljante experts in.
Vandaag beoordeelde ik het rapport van een van onze experts en de overige informatie met betrekking tot deze schade. En met deze brief informeer ik u over ons voorlopig standpunt.
Op basis van de informatie die wij nu tot onze beschikking hebben vergoeden wij de schade aan uw lichaam en uw leven niet.
Graag licht ik dat aan u toe.
Op 5 april 1994 pleegde u zelfmoord. Van deze zelfmoord is een melding binnengekomen bij de particuliere alarmcentrale. Deze hebben vervolgens meteen geprobeerd om u te informeren over deze melding, maar kregen pas de volgende ochtend na 09.00 uur contact.
Op uw polis is clausule “Clausule zelfmoord” van toepassing. In deze clausule staat onder andere dat u verplicht bent zorg te dragen voor een snel en adequaat optreden na een zelfmoordmelding.
In dezelfde clausule staat dat de verzekering geen dekking geeft als aan deze verplichting niet is voldaan, tenzij wordt aangetoond dat de schade daardoor niet is veroorzaakt of daarmee op geen enkele manier verband houdt.
Op basis van onze informatie concluderen wij dat er geen zorg is gedragen voor een snel en adequaat optreden na een zelfmoordmelding. U was niet snel bereikbaar en trad dus ook niet snel en adequaat op.
De schade aan uw lichaam en leven vergoeden wij alleen wanneer deze ontstaan is door een gedekte gebeurtenis, wat niet het geval is.
Wellicht ten overvloede informeer ik u dat wij de schade aan uw vuurwapen wel vergoeden. Zodra onze expert deze heeft vastgesteld informeer ik u over de verdere afwikkeling daarvan.
Ik begrijp dat het een teleurstelling is voor u dat wij dit standpunt hebben ingenomen. Toch reken ik op uw begrip hiervoor.
Als u nog vragen heeft kunt u ons altijd bellen.
Het team van Interpilos
Nanda weet reet
Lieve Nanda
Ik ben de trotse eigenaresse van een set reetleren ovenwanten. Ze zijn van echt Ghanees reetleer en al generaties lang in de familie. Je kunt begrijpen dat ik niet graag wil dat er iets vervelends met de ovenwanten gebeurt!
Nu kwam ik laatst een aardige meneer tegen via internet en sindsdien zijn de ovenwanten helemaal uitgelubberd en zitten er allemaal teer- en zeepresten op. De naad van de linkerovenwant laat zelfs los. Help me, Nanda. Hoe krijg ik de ovenwanten nu weer terug in de oude staat?
Toosje v. D. uit V.
Lieve Toosje,
Ik krijg deze vraag vaker. Ghanees reetleer is niet zo bewerkelijk om te onderhouden als men zou vermoeden. Ik raad je aan de ovenwanten gewoon eens met de bonte was mee te wassen. Wel op de eco-stand, natuurlijk; we moeten aan het milieu denken! Je zult merken dat ze dan weer zo goed als nieuw ogen en ook ruiken alsof ze vers van de Ghanees zijn afgesneden.
Tijdens de bloemencorso binnenkort kun je dan weer de blits maken. Veel succes!
Nanda
Lieve Nanda,
Vorige week ried je me aan mijn antieke, echt Ghanees reetleren ovenwanten mee te wassen met de bonte was. Het resultaat is nogal niet wat je me voorgeschoteld had. Mijn mooie erfstukken zijn nu helemaal geruïneerd! Ik heb eergisteren via internet weer een aardige meneer ontmoet, maar dit keer sloeg het afspraakje echt nergens. op. Je begrijpt dat ik flink boos op je ben.
Ik zou graag willen weten wat je hierop te zeggen hebt.
Een boze Toosje
Boos Toosje,
Nanda is deze week ziek – ze heeft een heftige dyslexie-aanval gehad – en dus neem ik, Cindy, het deze week van haar over. Mijn vermoeden is dat Nanda wat voorbarig is geweest in haar advisering. We leren tijdens de cursus in les 1 dat bij vragen over Ghanees reetleer altijd eerst moet worden vastgesteld of het betreffende reetleer uit het noorden of het zuiden van Ghana komt. In 99% van de gevallen zal het over het makkelijk te wassen reetleer uit Noord-Ghana gaan, maar dat het ook het totaal onbehandelbare Zuid-Ghanese reetleer kan betreffen, mag men natuurlijk niet uitsluiten. Uw ovenwanten komen dus blijkbaar uit Zuid-Ghana. Sorry voor het ongemak, maar u moet het positief zien: u weet nu wel meer over de herkomst van uw familietrots.
Groetjes, Cindy
Spongebob en het Nieuwe Slapen
Gisteren de ‘echte’ Spongebob tegengekomen. Bij de buurtsuper. Wat een chagrijn is dat in zijn vrije tijd, zeg!
“Ach, krijg toch balkanker en trek een maillot aan, simpele kutpijper,” mompelde hij toen ik hem allervrolijkst groette met ‘Hee Spongy-Bob!’. “Mensen vergeten vaak dat ik ook dingen als The Godfather gedaan heb. Drie keer raden wie er in het pak van Darth Vader zat. Jack Nicholson logeert godverdomme elk weekend bij mij. Ik ben niet alleen maar die Squarepantseikel!”
Het leek mij enigszins op zijn plaats om iets van verontschuldigingen aan te bieden, want de dolk die ‘Spongebob’ liet zien, wilde ik niet graag in mijn milt hebben.
Ach, het spijt mij ook,” zei hij daarop tegen mij. “Ik heb mijn dag niet vandaag. Als uitvinder ben ik ook nooit serieus genomen. Ik kreeg vanochtend een brief van het octrooibureau dat mijn techniek van het Nieuwe Slapen is afgewezen als ertoe doende noviteit.”
Het Nieuwe Slapen?” vroeg ik, terwijl ik precies een kilo erwtjes aan het afwegen was.
“Ja,” riep hij al oplevende, “het Nieuwe Slapen is een verrassend mooie, maar toch simpele techniek. Je hebt er twee kussens voor nodig. Een kussen leg je onder je hoofd en het andere kussen hou je tegen je borst. De truc is om de twee kussen stevig vast te pakken. Meer kan ik er eigenlijk in dit stadium niet over zeggen. Copyrights en zo.”
Je hebt al genoeg informatie gegeven,” antwoordde ik, “Ik herken je stijl. Want ben jij niet de held achter de techniek van het Symmetrisch Inzepen?”
“Ben ik!” zei hij vrolijk.
Ik vroeg zijn handtekening, nam afscheid en toog naar het octrooibureau.
—
Verbeterd en aangepast: Het nieuwe slapen, een sprookje (http://wp.me/p27bxo-OE)