Zelfs de door een vrachtwagen overreden zoon van een jurist weet dat je een vrouw kunt herkennen aan twee tieten en een kut. We kennen per slot allemaal het kleuterschoolrijmpje:
Zie je iemand lopen,
dan loop je daarheen,
tel je twee tieten,
en van kutten maar een,
zeg dan niet “hee, pisbakkenhoer”,
want dat is gemeen.
Dat zei ik een paar jaar geleden tegen Walter, tijdens de soep.
Tja, en uit het niets kwam toen Ivo Niehe tevoorschijn die vroeg: is het wit van sperma niet veel mooier na het verorberen van een paar bananen op een Aziatische huid? Ivo Niehe hebben we toen in elkaar geslagen. Hij wist niet waarover en hoe hij het had. Uiteraard hebben we onze excuses aangeboden. Niemand wilde die hebben, maar goed, we hebben ze wel aangeboden. Na Ivo’s arm opgeraapt te hebben was alles weer goed en we startten een discussie over vetzucht in Nederland. Het was dat moment dat ik besefte dat ik alleen was, maar dat lette mij niet snerpend en steevast mijn monoloog voort te zetten. Over dikte valt veel te zeggen. Je kunt het zien in de lengte en in de breedte. In de lengte is bijvoorbeeld dat twee Japanners op elkaar gaan staan in de hoop dat anderen hen met zijn tweetjes als een grote Japanner zien. Negen van de tien keer lukt dat en dan zul je ook net zien dat een van die Japanners toevallig Leng heet en een moeder heeft met de meisjesnaam Te. Dikte in de breedte is een lastiger verhaal. Ik heb ooit voor de algemene zaak en totaal zonder eigenbelang een dik mens op sleeptouw genomen. We gingen varkens tellen, was mijn idee. Maar na twee varkens was hij al moe en ik zag ook liever een IJslands meisje. Bij de Burger King hebben we toen om pen en papier gevraagd en we waren het er samen over eens dat het er minstens vier moesten zijn (varkens dan) en zo hebben we het dan ook naar de overheid toegezonden. Nog steeds geen reactie gehad, overigens, maar ik kan begrijpen dat het tellen van spaanplaten voor de overheid voorrang heeft.
Ik ging in die dagen vaak naar buiten om de ratten in de tuin eten te geven. Die beestjes hadden het maar slecht dat jaar. Er bestond toen nog geen partij voor de dieren en sommige van hen hadden niet eens kleren aan!
—
Verbeterd en aangepast: Het nieuwe slapen, een sprookje (http://wp.me/p27bxo-OE)
Je hoeft niet uit een vluchtelingenkamp te komen om ervaring te hebben met het fenomeen in de rij staan. Uiteraard spreken beelden van uitgemergelde en met de meest uiteenlopende ziektes besmette vluchtelingen die in een of ander lekker warm land met honderden (of wel duizenden) tegelijk in een rij staan voor een beetje voedsel meteen tot eenieders verbeelding. Maar ook in minder exotische contreien, zoals bij ons, komt het rij-staan vaker voor dan je denkt. Bij wie staan niet die inhumane beelden in het geheugen gegrift met al die arme consumenten die en masse de nieuwe iPhone wilden kopen en daarvoor urenlang in de rij moesten staan terwijl het buiten bijna vroor. Verschrikkelijke taferelen zie je ook op zondagen in de stad. Bij pinautomaten staan ellenlange rijen mensen zich te verdringen om er een paar zuurverdiende fluteuro’s uit de muur te trekken. En in de in spruitjeslucht grossierende warenhuizen wacht de hele plebejische goegemeente in een der talloze rijen om hun tokkie-achtige tyfustroep af te kunnen rekenen. Of het nou gaat om het verkrijgen van essentiële hulpgoederen om je in leven te houden of ordinaire overconsumptie, of je nou wel iets of niets hebt, je zult hoe dan ook in rijen staan!