Vuvuzala is het Zuid-Afrikaans voor “Godverdommekutjebef”. Als je in Zuid-Afrika per ongeluk ietjes te hard flatuleert dan moet je niet raar opkijken als iemand “vuvuzela!” tegen je roept. Dat is cultuur. Wat cultuur betreft hebben Zuid-Afrikanen een rijke historie. Zo zijn ze de uitvinders én de afschaffers van Apartheid. Verder hebben zo nog veel meer cultuurachtige dingen op hun naam staan. Des te meer reden voor de rest van de wereld om die Zuid-Afrikanen ontzettend te mogen. De gemiddelde Zuid-Afrikaan wordt zelfs sympathieker gevonden dan Emile Roemer; kan je het geloven? Geloof me, het is zo.
Zuid-Afrikanen kunnen dus wel een potje breken. En wat zou jij doen als je wel een potje kon breken? Juist ja, je gaat de grenzen opzoeken. Zuid-Afrikanen verschillen wat dat betreft niet veel van de rest.
Het was een koud kunstje om het WK naar Zuid-Afrika te halen. Van alle mededingers was Zuid-Afrika het meest sympathieke land. Dat ze nauwelijks de middelen, infrastructuur en stadions hadden om zoiets te organiseren, deerde niet. Want o wat zijn die Zuid-Afrikanen sympathiek. Dat er een hoop criminaliteit in dat land was, werd om dezelfde reden ook maar even voor lief genomen want, zoals de FIFA zei: “Er wordt wel bovenmatig veel gemoord, verkracht en beroofd in dat land maar zelfs de slachtoffers vinden dat het op uiterst sympathieke wijze gebeurt.”
Maar goed, die vuvuzela dus. Het instrument is ontwikkeld in een van de vele townships die het land rijk is. Iemand zat daar in de bagger, had zin om muziek te maken, raapte een stuk plastic pijp van de grond, blies er op en hatsikidee, de vuvuzela was een feit. De naam, al lijkt hij vergezocht, ontstond vanzelf. Eerst dachten voorbijgangers namelijk dat de uitvinder van het instrument in kwestie een soort schetensimulator had bedacht. In Townships wil het namelijk nogal stinken waardoor men dacht dat het net uitgevonden instrument ook verantwoordelijk was voor de stank die alomtegenwoordig was. Vandaar dat voorbijgangers allemaal riepen: “vuvuzela man!” En zo was de vuvuzela een feit.
Er lag genoeg rotzooi op straat. Het duurde dan ook niet lang voordat meerdere mensen uit een stuk afval hun eigen vuvuzela hadden geproduceerd. Toen was het hek van de dam.
Iedereen wilde ineens een vuvuzela. Handige zakenmensen speelden daar snel op in door kindertjes aan het werk te zetten en en masse van deze plastic kutinstrumenten te laten produceren. Dat er ondertussen een WK was georganiseerd, kwam daarbij bijzonder goed uit.
Wij westerlingen moeten echt niet denken dat Zuid-Afrikanen dit voor de lol doen. Nee, de vuvuzela is een verkapt politiek protest. Wat ze er eigenlijk mee willen zeggen is: “Wij hebben schijt aan jullie allemaal!” En wij maar denken dat die sympathieke Zuid-Afrikanen muziek aan het maken zijn. “Ach, het is cultuur en wij begrijpen dat soort dingen niet,” zei Maxime Verhagen laatst nog. Nee Maxime, we worden keihard met een vuvuzela in onze collectieve aars genaaid.
In de townships lachen talloze minder vermogende Zuid-Afrikanen zich rot als ze (met het geluid op mute) naar de voetbalwedstrijden kijken. Ondertussen klinkt op de straten heerlijk ritmische muziek. Zoals ze dat daar gewend zijn.
“Nou snap ik waarom ze het ‘wij-schijt’ noemen,” zei de mollige, roodharige politica. “Omdat ik een spraakgebrek heb en er iets mis is met mijn oren.”