Glashard, pishelder

17 april 2009

Geachte heer Cobain,

U meldde een zelfmoord bij ons op 5 april 1994. Wij schakelden een aantal van onze altijd briljante experts in.
Vandaag beoordeelde ik het rapport van een van onze experts en de overige informatie met betrekking tot deze schade. En met deze brief informeer ik u over ons voorlopig standpunt.
Op basis van de informatie die wij nu tot onze beschikking hebben vergoeden wij de schade aan uw lichaam en uw leven niet.
Graag licht ik dat aan u toe.
Op 5 april 1994 pleegde u zelfmoord. Van deze zelfmoord is een melding binnengekomen bij de particuliere alarmcentrale. Deze hebben vervolgens meteen geprobeerd om u te informeren over deze melding, maar kregen pas de volgende ochtend na 09.00 uur contact.
Op uw polis is clausule “Clausule zelfmoord” van toepassing. In deze clausule staat onder andere dat u verplicht bent zorg te dragen voor een snel en adequaat optreden na een zelfmoordmelding.
In dezelfde clausule staat dat de verzekering geen dekking geeft als aan deze verplichting niet is voldaan, tenzij wordt aangetoond dat de schade daardoor niet is veroorzaakt of daarmee op geen enkele manier verband houdt.
Op basis van onze informatie concluderen wij dat er geen zorg is gedragen voor een snel en adequaat optreden na een zelfmoordmelding. U was niet snel bereikbaar en trad dus ook niet snel en adequaat op.
De schade aan uw lichaam en leven vergoeden wij alleen wanneer deze ontstaan is door een gedekte gebeurtenis, wat niet het geval is.
Wellicht ten overvloede informeer ik u dat wij de schade aan uw vuurwapen wel vergoeden. Zodra onze expert deze heeft vastgesteld informeer ik u over de verdere afwikkeling daarvan.
Ik begrijp dat het een teleurstelling is voor u dat wij dit standpunt hebben ingenomen. Toch reken ik op uw begrip hiervoor.
Als u nog vragen heeft kunt u ons altijd bellen.

Het team van Interpilosinterpilos1

Bloemetjes en bijtjes…

Mijn goede vriend en goeroe Geert Wilders zei vroeger altijd “kom, laten we de bijtjes binnenhalen”. Volgens hem was dat een stuk praktischer dan de bloemetjes buitenzetten en bovendien stelde hij – terecht – dat binnen neuken een stuk aangenamer is dan buiten ergens tegen een boom aan schorsen.
Ik spreek hier over het pre-internettijdperk. De generatie van mijn leeftijd heeft nog perioden van complete desillusie meegemaakt. Ik weet nog goed – ik moet een jaar of tien zijn geweest – dat mijn vader naar mij toe kwam en zei “zoon, wij moeten eens over de bloemetjes en bijtjes praten.”
“Ho, ho, vader,” riep ik. “Een paar jaar geleden vertelde je me dat Sinterklaas niet bestaat en dat de Paashaas fake is. Je gaat me nou toch niet vertellen dat neuken ook een verzinsel is, ouwe? Ik had me er net zo op verheugd!”
Kijk, tegenwoordig hoef je dat soort gesprekjes niet meer te voeren met je zoon. Google maar eens op ‘bloemetjes en bijtjes’ en je vindt tal van prachtig geschoten filmpjes waarin precies uit de doeken wordt gedaan wat de vrouwtjes allemaal fijn en lekker vinden.
Een beetje sturen mag natuurlijk wel. Daar ben je vader voor! Op een goede dag roep je je zoon bij je en zeg je “zoon, we moeten eens over laptops en modems praten”…
Naar mijn smaak is dat ook mooiere beeldspraak. Ik bedoel: plaatjes zeggen meer dan woorden. Hetzelfde zeggen ze ook wel eens van bloemen, maar of deze de plaatjes kunnen overtreffen, betwijfel ik ten zeerste en daar durf ik best een weddenschap over af te sluiten.
Het voordeel dat het ‘laptops en modems’-praatje tevens heeft, is dat het lastige vragen en opmerkingen van eigenwijze zoons kan omzeilen. Je wil het toch niet meemaken dat je veel te snuggere zoon tegen je zegt “ja, pa, je hebt het over bloemen en bijen, maar het fenomeen ‘bijballen’, wat er uiteraard iets te maken mee moet hebben, mag wat mij betreft nadere uitleg krijgen” of “maar pa, is een honingpot dan net zoiets als een stroopflikker?”…
In het dagelijkse leven zie ik bijen overigens als strontirritante wezens. Het meest vervelende aan bijen vind ik toch wel dat ze geen teksten kunnen onthouden. Dan komt er weer een bij aan en je weet gewoon dat hij ‘Born to be wild’ wil gaan zingen. Maar denk je dat zo’n beest vier regels tekst zich eigen kan maken? Vergeet het maar! Meer dan wat neuriën – of, ik zou het eerder zoemen noemen – komt zo’n gedrocht niet. En dan praten we nog niet eens over het volgen van de melodielijn. Een beetje laf en monotoon wat klanken voortbrengen is het enige dat ze kunnen, die kutbijen.
Aan de andere kant hebben bijen ook wel hun goeie dingen. Bier, bijvoorbeeld, heeft naast het lessen van de dorst een prima bijwerking…

Bos baalt en Deckers zegt sorry

bos-deckers1Laat ik beginnen met zeggen dat al het leed van de wereld mij spijt en dat ik er niks aan kan doen. Dit komt recht uit mijn hart.

Medemensen van mij hebben fouten gemaakt. Dat geef ik grif toe. Er zijn bij deze fouten afspraken gemaakt die nog steeds voortduren. Daar kan niemand wat aan veranderen. Dat is nou eenmaal zo. Zo verdienen vrouwen minder dan mannen (voor hetzelfde werk), maar dat is zo gegroeid, dat is de cultuur en het is flauw om daar steeds maar weer over te beginnen. We kunnen het maar beter accepteren.

Het is bijvoorbeeld ook niet echt tof dat er in de meest recente wereldoorlog zo veel Joden uit Nederland zijn afgevoerd. Maar aan de andere kant hadden die Joden in die tijd ook wel eens op het idee kunnen komen om gewoon eens langs de bedrijfsarts te gaan. Deze dokter had dan bij gebrek aan kennis – want zo werken artsen nou eenmaal – de diagnose gesteld dat er sprake was van een conflict en iedere kantonrechter had dan met een hamerslagje de relatie met de Duitsers ontbonden. De betreffende Jood had dan met een paar jaar salaris op zak fijn tripjes kunnen maken.

Mooi systeem hebben we hier in Nederland. Het moet alleen nog gepolijst worden. Onze topmanagers en politici geven het goede voorbeeld. Het moet alleen nog doordringen tot de lagere regionen.

Wordt u binnenkort aangehouden door een politieagent wegens te hard rijden, dan moet u gewoon zeggen “sorry, meneer de politieman, ik baal er echt van dat ik te hard gereden heb”.

Het zou vreemd en on-Nederlands zijn als u daarna nog een boete krijgt.

Nanda weet reet

images
Lieve Nanda
Ik ben de trotse eigenaresse van een set reetleren ovenwanten. Ze zijn van echt Ghanees reetleer en al generaties lang in de familie. Je kunt begrijpen dat ik niet graag wil dat er iets vervelends met de ovenwanten gebeurt!
Nu kwam ik laatst een aardige meneer tegen via internet en sindsdien zijn de ovenwanten helemaal uitgelubberd en zitten er allemaal teer- en zeepresten op. De naad van de linkerovenwant laat zelfs los. Help me, Nanda. Hoe krijg ik de ovenwanten nu weer terug in de oude staat?
Toosje v. D. uit V.

Lieve Toosje,
Ik krijg deze vraag vaker. Ghanees reetleer is niet zo bewerkelijk om te onderhouden als men zou vermoeden. Ik raad je aan de ovenwanten gewoon eens met de bonte was mee te wassen. Wel op de eco-stand, natuurlijk; we moeten aan het milieu denken! Je zult merken dat ze dan weer zo goed als nieuw ogen en ook ruiken alsof ze vers van de Ghanees zijn afgesneden.
Tijdens de bloemencorso binnenkort kun je dan weer de blits maken. Veel succes!
Nanda

Lieve Nanda,
Vorige week ried je me aan mijn antieke, echt Ghanees reetleren ovenwanten mee te wassen met de bonte was. Het resultaat is nogal niet wat je me voorgeschoteld had. Mijn mooie erfstukken zijn nu helemaal geruïneerd! Ik heb eergisteren via internet weer een aardige meneer ontmoet, maar dit keer sloeg het afspraakje echt nergens. op. Je begrijpt dat ik flink boos op je ben.
Ik zou graag willen weten wat je hierop te zeggen hebt.
Een boze Toosje

Boos Toosje,
Nanda is deze week ziek – ze heeft een heftige dyslexie-aanval gehad – en dus neem ik, Cindy, het deze week van haar over. Mijn vermoeden is dat Nanda wat voorbarig is geweest in haar advisering. We leren tijdens de cursus in les 1 dat bij vragen over Ghanees reetleer altijd eerst moet worden vastgesteld of het betreffende reetleer uit het noorden of het zuiden van Ghana komt. In 99% van de gevallen zal het over het makkelijk te wassen reetleer uit Noord-Ghana gaan, maar dat het ook het totaal onbehandelbare Zuid-Ghanese reetleer kan betreffen, mag men natuurlijk niet uitsluiten. Uw ovenwanten komen dus blijkbaar uit Zuid-Ghana. Sorry voor het ongemak, maar u moet het positief zien: u weet nu wel meer over de herkomst van uw familietrots.
Groetjes, Cindy

Kevin de foetus – vrijdag

Kevin had al tien minuten na het middaguur zijn ochtendmaaltijd op. Sperziebonen en gepocheerde maag. Hij probeerde vurig enige uren samen met twee even minderjarige buurmeisjes een neukraadsel op te lossen, maar hij kwam er maar niet uit.
De vader van een van de buurmeisjes was fakir. Naar hem kon je altijd glaswerk brengen en hij liet over zich heen lopen. Kevin ging even bij zijn buurman verhaal halen. “Hoe wordt jouw dochter het liefst geneukt?”, vroeg Kevin aan de fakir. “Alstublieftas” voegde ‘Kevin er nog bij, want hij wilde natuurlijk wel netjes blijven!
De fakir had net een kilo spijkers gehaald en wilde daar iets mee doen. “Dat kun je beter aan mijn broer vragen,” zei de fakir, “ik ben nu iets aan het doen met spijkers.”
Dus Kevin naar de broer van de fakir. Die was notaris. “Hoi Dirk,” zei Kevin. “Een goede middag voor jou,” zei Dirk van Spierenstein tot Langhoven. Kevin stelde zijn vraag. Dirk ging allerlei lades opentrekken en daarna een telefoontje plegen. Toen ging hij heel wijs kijken. “Tja, Sanne,” zei hij toen. “Sanne wil volgens mij helemaal niet geneukt worden. De laatste tien keer dat ik haar neukte liet haar twaalfjarige gezichtje weinig van enthousiasme zien.”
Kevin gooide de as van zijn sigaar op het veel te duur betaalde tapijt. “Interessante observatie,” zei Kevin, “is dat generaliseerbaar?”
Dirk liet de haren van zijn secretaresse los. “Mja,” zei hij, “ik denk soms wel eens dat het beter is om meisjes pas na hun achttiende te neuken.”

Kevin de foetus – donderdag

Het was al meer dan drie uur dat Kevin zijn mojo kwijt was. Nou ja, kwijt: Osama Bin Laden wilde hem lenen. En dingen lenen vinden wij allemaal prima, maar toch niet langer dan drie uur?
En dus ging Kevin maar naar Helmond om bij Osama zijn mojo terug te halen. Ik bedoel: dan heb je geld als water, en dan heb je ook nog water, en dan moet je toch nog iemands mojo jatten! Dat gaat te ver. Dat kan niet.
Iemand moet die Osama eens vertellen dat hij sommige dingen gewoon niet kan maken! Een fiets, bijvoorbeeld. Tussen maart 2003 en juli 2007 zijn er wel 231 kapotte fietsen bij Osama afgeleverd en hij heeft er niet eens een van kunnen maken.
Of neem nou handschoenen. De moeder van Teun had last van een kapotte linkerhandschoen. De naad, natuurlijk, altijd weer de naad! En Osama zei dat hij het wel kon maken. En dat is nou acht jaar geleden!
Toen Kevin bij Osama aanbelde deed laatstgenoemde pissig open. “Ik ben net aan het bidden!” zei hij. “Ik toch ook,” zei Kevin, “of zie je dat niet, kutmoeslem?” Osama verontschuldigde zich, terecht. “Zie je de moeder van Teun nog wel eens?” vroeg hij. “Haar linkerhandschoen is klaar.”
Kevin stopte een verse kogel in zijn pistool.”Weet je dan niet dat de moeder van Teun haar linkerhand al drie jaar kwijt is?” zei Kevin. “Een weddenschap. Ze heeft wel die dag nog zes rechterhanden gewonnen.”
“Kut!” zei Osama. “Inderdaad!” zei Kevin.

Kevin de foetus – woensdag

Kevin dacht toch echt dat het vrijdag was en hij ging kijken of hij iets nutteloos in zijn keukenkast kon vinden. En het lukte. Kevin vond een kam.
“Een kam? Een kam?” riep hij tegen zijn goudvis. “Die is zeker van jou, klootzak!” Kevin gooide de kam tegen de kom.
“Weet je dan niet dat de broer van mijn loodgieter dood is gegaan aan een kam?” Kevin viel op de grond met een potje method acting van heb ik jou daar.
“Altijd hetzelfde!” jammerde Kevin en hij balde een soort van vuist. “Denk je een keer dat het vrijdag is en dan legt je goudvis weer een kam in je keukenkast!”
Zijn verdriet nam vormen aan, waar alle emoties betreffende het voorval in Auswitz bij verbleken. Kevin zette zijn laptop aan en surfte naar een zelfhulpforum voor mensen met een depressie. Zeker vier uur lang heeft hij toen medeforumgasten proberen te overtuigen dat het goed is om zelfmoord te plegen. In vijf gevallen had hij succes. Kevin is zo gek nog niet!
Maar na een uur of vier en een zelfmoord of vijf vond Kevin het wel welletjes. “Die flauwekul met die zelfmoord ook altijd”, zei hij terwijl hij zijn rits dichtmaakte, “ik ga me eens bezighouden met hoe aardappels zichzelf kunnen schillen!”
En dat deed hij. Als geen ander.
Drie uur later had hij het voor elkaar dat er een aardappel was die een videoband kon schillen. Meer tijd wilde Kevin er niet insteken. Het pakte een biertje en zei “het is mooi geweest vandaag!”

Kevin de foetus – dinsdag

De telefoon ging om tien over elf en de wekker zou pas zes minuten later gaan.
“Godverdomme,” nam Kevin de telefoon op. Het was de manager van AC/DC – alweer, de zoveelste keer deze week – , die vroeg of Kevin tekstschrijver van de band wilde worden.
“Nee,” gilde Kevin in de telefoon, “en ik droomde net van een moeslima die een varken aan het pijpen was, dus nu helemaal niet meer!”
Maar toen ging de manager van AC/DC op het sentiment spelen. Hij was vroeger ook foetus geweest; enfin, u kent het wel. En toen ging (zelfs!) Kevin door zijn te worden knietjes.
Niet lang en een nieuwe villa voor Kevin daarna zongen bijna alle kindertjes van de wereld de hit ‘Take A Shit, But Give No Shit’ vrolijk mee. Het was een typische win-win-situatie: belangrijke dingen voor de wereld doen en daarnaast ook nog eens amper tot geen belasting betalen.
Kevin zette zijn telefoon uit en zijn wekker wat later en hij hield er wel van.

Kevin de foetus – maandag

Kevin langs bij de buren; de buurtjes gaven een party. De buurman had namelijk een mijlpaal bereikt – en dat al op zijn zevenenvijftigste!
Op de party trof Kevin een kantonrechter en hij vroeg deze enige vragen. Simpele vragen natuurlijk! Op moeilijke vragen zijn kantonrechters niet gebouwd. “Hoe krijg je bessensap uit kleding?” en “Hoeveel poten hebben spinnen?”, dat soort vragen.
“Ee, val die kantonrechter eens niet lastig,” schreeuwde de moeder van Kevin tegen Kevin. “Die moet ik nog pijpen als we geld nodig hebben!”
Respectvol nam Kevin afscheid van de kantonrechter met de woorden: “Ik wist niet dat u een man was”.
Toen Kevins moeder haar poepgat (zelf noemde ze het haar ‘second opinion’) aan werkelijk alle gasten had laten zien, maar ze nog steeds niet voldoende drank genuttigd had, togen Kevin en zijn moeder naar huis.
“Iedereen was bijzonder aardig,” zei Kevin onderweg. “Vorig jaar was het neuker,” zei zijn moeder en viel.

Kevin de foetus – zondag

Vandaag was Kevins vrijwilligersdag; zo stond het in zijn agenda. “Alles moet een keer meegemaakt worden en het maakt daarbij niet precies uit door wie!” was Kevins motto. Maar vandaag vond Kevin de foetus het nodig om eens te gaan collecteren voor een goed doel. En wel voor het goede doel ‘Stichting Mannen Boven De Zestig Die Ook Wel Weer Eens Een Keer Met Een Meid Van Achttien Willen Neuken’ – kortweg SMBDZDOWWEEKMEMVAWN.
Maar voor Kevin bij het eerste huis was om aan te bellen, bedacht hij zich: “Hee, is het niet juist die groep van achttienjarige meiden die in dezen vrijwilligsters moeten zijn en niet ik?” Kevin zag de Nobelprijzen al zijn kant op vliegen met deze gedachte en rende snel naar huis voor papier en potlood.
Na drie minuten had hij een belachelijk secuur uitgewerkt schema over hoe de meisjes van de samenleving tot een bepaalde leeftijd de mannelijke helft zouden kunnen behagen – desnoods tegen betaling.
Vol trots e-mailde Kevin dit plan naar de minister-president. Binnen twintig minuten had Kevin een e-mail terug waarin beschreven dat dat idee al bestond, maar ook met hartelijke groeten en ‘bedankt voor de moeite voor het denken voor de samenleving’.
“Tja, voor mij dus geen vrijwilligerswerk meer,” mompelde Kevin een joint rollende.