Als reageerbuisbaby al was Pelle zo verveeld dat zelfs kantklossen hem geen bevrediging meer gaf.
“Och, was ik maar een volwassen reageerbuis,” zuchtte hij vaak, “dan had ik in ieder geval een deel al gehad.”
De enige die Pelles leven nog enigszins verdraaglijk maakte, was zijn moeder. Al vond hij haar enthousiasme wel af en toe vervelend.
Op een dag zei de moeder van Pelle weer eens: “Oh Pelle, kijk eens naar jezelf! Ik ben zo trots als een…” “Pauw!” klonk het in een keer. Een kogel trof de moeder van Pelle precies in haar harses.
Het bleek een verdwaalde kogel en Pelle had stantepede een doel in zijn leven: hij zou de verdwaalde kogel helpen en terug naar huis brengen.
Zonder pardon liet Pelle zijn plan om werkelijk waar alle gedichten van Baudelaire te lezen varen en hij pakte zijn reetleren rugzak, stopte daar de kogel in en ging op weg.
Lang duurde het niet. De kogel – een uiterst vriendelijke kogel, overigens, luisterende naar de naam Sander (hoewel hij eigenlijk Rick heette) – bleek allergisch voor reetleer.
“Als je hier nu links gaat,” zei Rick, “kom je bij een boerderij waar ze teflon rugzakken verkopen voor een prima prijsje.”
“Ik word er onderhand wel moe van,” zei Pelle verveeld. “Maar goed, voor deze keer.”
Bij de boerderij aangekomen bleken de teflon rugzakken uitverkocht.
De wereld van Pelle en Rick stortte in.
“Toe, toe,” probeerde de boerin de vrienden op te vrolijken. “Er zal altijd wel een wegopstopping naar Rome zijn. Weet je wat? Ik was net aanmaaklimonade aan het aanmaken. Als jullie me meehelpen, krijgen jullie een glaasje van me!”
(wordt vervolgd)
Moeten ze die Pelle niet zijn keel doorsnijden?
Het is maar een verhaalidee…