In Hollywood worden ook weleens slechte films gemaakt. Dat weten niet veel mensen. Toch is het zo. Een acteur als Michael Caine, die zelfverzekerd genoeg is om te weten dat de fout altijd buiten hemzelf ligt, heeft daar niet zo veel moeite mee, maar er zijn filmmakers die hun wanprestaties willen verdoezelen. Bij een echt beroerde film laat een regisseur soms gewoon zijn naam weg. Deze wordt dan vaak vervangen door de naam Alan Smithee. Koks hebben een dergelijke uitvlucht niet. Er bestaan (nog) geen gerechten die vernoemd zijn naar deze fictieve Alan Smithee. Als er iets in de keuken mislukt, krijgt die pulp hooguit de naam van de hond die in de steeg ernaast woont. Lukt er, aan de andere kant, een bepaalde nieuwe schotel juist erg goed en wil men hier ruchtbaarheid aan geven, dan is het erg slim om deze te dopen met de naam van een (plaatselijke) bekendheid.
En wie kent er wat dat betreft het roereirecept (met veel boter) dat Gertrude Stein en Alice B. Toklas naar de kubist Francis Picabia genoemd hebben niet? Egg Peter O’Toole als ontbijt, ook zo’n klassieker: een whisky met een hardgekookt ei ernaast, waarbij het ei niet noodzakelijk is.
Toch is het niet altijd koek en ei. De Franse componisten en vertegenwoordigers van de romantiek Hector Berlioz en Georges Bizet hebben beiden bijvoorbeeld een nogal suf eigerecht naar zich vernoemd gekregen. Oeufs Berlioz is eigenlijk gewoon een zachtgekookt eitje in een pasteibakje, waar je dan de champignons en hertoginnenaardappelen (je weet wel, van die aardappelpuree in een bloemetjesvorm uit de oven) van de dag ervoor omheen legt, overgoten met wat maderasaus om het niet té knullig eruit te laten zien, en oeufs moulés Bizet komt feitelijk neer op het in een bakje au bain-marie garen van een ei dat je dan serveert op een gebakken artisjokkenhart, met nog wat fijngehakte ingemaakte tong en truffels hier en daar voor de leuk, dus zo veel eer hebben de heren ook weer niet door hun strot geduwd gekregen.
De bekendste naar een persoon vernoemde eierdis is wellicht eggs Benedict. Wie de naamgever precies is, blijft dubieus. Er zijn bijvoorbeeld tal van jongedames (luisterend naar Elizabeth, Nathalie, Nicolette, Stephanie, en zo meer) die door de acteur Dirk Benedict wijs zijn gemaakt dat hem de eer van het hapje toekomt, maar een meer met de waarheid strokend verhaal is dat ergens in het New York van 1894 de beurshandelaar Lemuel Benedict het Waldorf Hotel binnenliep en aan de kok opdroeg om een ontbijt te maken van toast, spek en gepocheerde eieren, met een hollandaisesaus ernaast, omdat hij een kater had en liefst niet over wilde geven.
De acteur Benedict Cumberbatch schijnt het gerecht overigens zeer goed te kunnen imiteren.
Tja, maar soms gaat het met de naamgeving nogal mis. Iedereen weet wel dat bij het recept paasei pigmenten gebruikt worden om de schaal van een kleur te voorzien, maar weinigen weten nog dat het vernoemd is naar Jan-Willem van der Paas, de enige man zonder Wikipediapagina.
In het verlengde daarvan: er was eens een kok, die, als tijd en voorzieningen het hem toelieten, eerst eigeel en eiwit scheidde, en daarna de twee goedjes bakte in twee pannen, waarbij hij er goed voor zorgde dat de dooier heel bleef en dat er in midden in het eiwit een ronde opening zat waar later, op het bord, de dooier precies in zou passen. Leuk recept, dat wel, maar het mag geen naam hebben.