Televisite

Van alle politiefilms die Julie Andrews gemaakt heeft, is Mary Poppins wellicht de meest overtuigende; het verhaal rammelt evenwel van alle kanten, behalve daar waar dat juist zou moeten. Men zou kunnen zeggen, tussen neus en lippen door bij de bushalte of op een middelbareschoolreünie, dat Julie dit genre gewoon niet echt in de vingers heeft. Haar meest recente film, Exaggerated Vengance, maakt wat dit betreft haar hele carrière echter dubbel en dwars goed. In deze blockbuster speelt ze een jonge politieagente die infiltreert in een grote criminele organisatie in de buitenwijken van Glastonbury. Maar schijn bedriegt. Het misdadigersnetwerk is eigenlijk een overheidsinstantie die onderzoek doet naar dubieus gebruik van statistische gegevens, en de jonge politieagente blijkt een vijftigjarige stratenmaker die per ongeluk een politiebureau was binnengewandeld. Intrige volgt op intrige, en ongeveer het enige dat constant blijft in de film is de politiehond, die gedurende het verhaal steeds slapend op de gang van het bureau gefilmd wordt en belachelijk veel weg heeft mijn hondje, een zonder uitzondering inches en centimeters met elkaar verwarrende kromfohrländer.
Een standaardpolitiefilm volgt voorspelbare en herkenbare ritmes, ongeveer zoals een ongeborene wordt gerustgesteld met de hartkloppingen van diens moeder, maar Exaggerated Vengance kent een ronduit tegendraadse accentenopbouw vergelijkbaar met de voorslagbreaks, de tempoverdubbelingen en ander baanbrekend trommelgeluid waar drummer Stewart Copeland (o.a. van Engelse rockband The Police) bekend om is.
Zo’n achttien minuten na de titelsong kijkt Julie over de camera heen en zegt ze: ‘In het echt valt er tegen de meeste risico’s uitsluitend achteraf iets te doen. Het is gewoonweg onmogelijk om kranten te stoppen in de scheuren van ruiten nog voordat die scheuren er zijn.’ En dan begint ze met schieten. En niet zomaar! Maar liefst tweeëndertig minuten aan een stuk zie je Julie Andrews met haar belagers in een vuurgevecht. Nu al heeft deze film daarom een cultstatus, zoals dat bij het Steve McQueen-vehikel Bullit het geval is betreffende auto-achtervolgingen.
Aan het eind van de rolprent worden de slechteriken (een bende kindermeisjes) opgepakt, maar wellicht verklap ik nu al te veel.