Belegen

Gisteren gooide mijn vrouw een pak reclamefolders weg. En die had ik nota bene van mijn opa gekregen!
Ik weet het nog goed. Hij zei: ‘Hier, jongen, een bundeltje reclamefolders voor jou. Als dit straks het laatste papier op aarde is, is het veel geld waard!’
Mijn opa was niet de eerste de beste; voor hem leefden er sowieso ook al mensen, en het predicaat ‘beste’ is veruit te min om zijn geweldigheid uit te drukken. Een groot deel van zijn leven was hij nogal gefascineerd door de activiteit liggen. Zo bedacht hij een manier om staande klokken ook rustend op een zijkant te kunnen gebruiken, voor mensen met een laag plafond. Of wat te denken van horizontale programmering? Zijn idee! En het zal ook geen verrassing zijn dat mijn opa de uitvinder is van de pyjamatras. U weet wel, dat handige gebruiksvoorwerp dat men zowel kan gebruiken om ziek mee op de bank te verpozen als om in een vrolijke bui op te rollen.
Mijn opa en ik waren zielsverwanten; als wij ergens een buik zagen, dan legden we er, zonder dat we dat vooraf hadden afgesproken, automatisch onze handen op. (In die tijd kon dat nog.) En hij had vroeger net zo’n hond als ik nu ook heb: een roodgele groenhond met lichtblauwe vacht (en mauve halsband) – de kleur van die beesten valt meestal wat okerbruinachtig uit, en in het donker kunnen ze soms zelfs helemaal zwart zijn.
Liggen is niet helemaal mijn ding, maar liegen – en daarmee kom ik sommige dialectsprekers feitelijk tegemoet – kan mij vaak wel bekoren. En in die lijn geeft het mij bijvoorbeeld ook plezier om te vertellen dat mijn opa samen met Willie Nelson het nummer ‘Geef de wereld nog een kans’ wilde opnemen, maar dat Willie het uiteindelijk niet kon verkroppen dat de wereld meer aandacht kreeg dan Amerika. De tekst van het lied moest aangepast worden naar ‘Geef de wereld én de Verenigde Staten van Amerika met in het bijzonder de staat Texas nog een kans’, maar metrisch kwam dat de song helemaal niet ten goede. Sterker nog, door de toevoeging van deze overdaad aan woorden haalde de muziek de tekst als het ware in, waardoor de zang nog een paar regels doorging, terwijl de verschillende instrumenten hun partijen al gespeeld hadden. Volgens Willie lag dat aan mijn opa, en mijn opa met zijn waardering voor liggen vond dat dus prima.

— — —
welkomthuispagina.nl

4 antwoorden op “Belegen”

  1. ik ben heel gelukkig met dit mooie verhaal. vakmanschap heet het, wanneer iemand zo met woorden kan componeren zodat elk stuk een sonate wordt. ik heb je opa gekend. een originele wijze man. om zijn doorbloeding op peil te houden liep hij bij slecht weer een vaste route in zijn grote huiskamer. ongeveer 20 keer dezelfde route. bij prettig weer wandelde hij met klompen aan en een wandelstok , een iets te lange mantel aan, en een hoed op, over de weg waaraan hij en vijf andere gezinnen woonden. hij liep die weg een aantal keren .

  2. Alles goed en aardig, maar gaat er nog een keer een verhaal over bier brouwen, of hoe zit dat?

Reacties zijn gesloten.