Herstellen, schikken

Een, misschien dé jeugdzonde moet ik maar eens bekennen: ook ík heb vroeger een tijdje sociologie gestudeerd. In Amsterdam, aan de UvA – en ik heb zelfs nog les gehad van de grote Johan Goudsblom. Het eerste college al had ik met hem een discussie over tijd; hij vond dat tijd door iedereen anders beleefd wordt, ik vond dat beleving niet voor iedereen hetzelfde is, en na wat voor hem vier jaar duurde en voor mij slechts een, stopte ik met die studie. Sindsdien ben ik gelouterd.
Maar ik heb er wel een onwillekeurige spiersamentrekking van meegekregen. Ik geloof namelijk dat de omstandigheden waarin we iets leren – zeker wat betreft onze culturele bagage – van ondergewaardeerd belang zijn in onze vorming. Het lijstje boeken dat je gelezen hebt, is vooral van betekenis als je het neerlegt bij de omgeving waarin je verkeerde toen je die informatie verwerkte. En met wie was je bijvoorbeeld toen je een bepaalde film voor het eerst keek? In welke setting dat was heeft absoluut invloed op je interpretatie.
Onze manier van opvoeden staat echter werkelijke duiding in de weg met het te ferm onze neus drukken op het invullen van een algemene verwachting. Dat converseert natuurlijk wel een stuk gemakkelijker (op cocktailparty’s en zo); je weet na een paar fonemen al welke mening je gesprekspartner wil gaan spelen.
Op het eerste gezicht (en het vermoeden is dat mensen maar een gezicht hebben) lijkt dat nog niet zo verkeerd, maar die aangeleerde hang naar het gangbare heeft wel als resultaat dat de advocaat speelt dat hij advocaat is, dat de burgemeester speelt dat hij burgemeester is, en dat de clown speelt dat hij clown is; hetzelfde geldt voor alle andere hoedanigheden van de mens die met een letter uit het alfabet beginnen.
En daarom ben ik blij, zo blij dat ze in ons gebiedje binnenkort ontwikkelingshulp komen brengen. Als alle workshops goed gaan, als alle schema’s en verbeterpunten van de kinderen die ons komen helpen lukken, als alle steentjes die worden bijgedragen aan het project ook werkelijk steentjes blijken te zijn, is ook de rest van Nederland aan de beurt; er is per slot heel wat te winnen!
Mijn hondje, een volgens de fokker van Max Weber gewezen poedel, gaat straks voor de eerste keer in zijn leven Bertolucci’s Novecento kijken – met mij, nota bene, de gelukspoeperd.

— — —
welkomthuispagina.nl