Voor een hypochondrische flip als Flip, die zijn bestaansrecht vooral haalde uit zuchten en puffen, was het die dinsdag nogal uitstekend met zijn gezondheid gesteld. Het hoesten lukte hem aardig en al het slijm, dat gewoonlijk de hele dag stug bleef zitten, rochelde hij moeiteloos weg. Maar helemaal oké was het allemaal niet. En aangezien Flip morgen toch zelfmoord pleegt, kunnen we het volgens mij best vertellen. Flip kon namelijk geen grappen maken. Nou ja, hij kon wel grappen maken, maar alleen heel erg slechte. Meestal lukte het hem om ze aan Youp van ’t Hek te slijten, al had ook die zijn grenzen nu en dan. De pots die hij dinsdag had geschreven echter, nee, daar zou zelfs een dode papegaai van vluchten, zo belabberd was die. Slechtegrappenverzamelaar Nando T. had misschien wat wisecracks die in de buurt kwamen, maar die bewijslast opzoeken in zijn archief zou toch echt wel een week of twee duren, dus dat laten we hier begrijpelijkerwijs achterwege. Grollen van een vergelijkbare slechtheid, wist Nando uit zijn hoofd, had hij pertinent niet in zijn bezit.
Toch, er waren in het verleden door Flip geschreven grappen geweest die zeker door een beugel naar keuze konden. Zo was er dat gebbetje over die verzekeringsagent. Dat was zelfs zo leuk dat-ie door veel andere grappenschrijvers pseudogeplagieerd werd. Voor verzekeringsagent werd dan wel iets anders ingevuld, uiteraard, zoals Zeeuw, traiteur of grasmaaier. De gag verloor helaas alle kracht en betovering toen een onervaren komiek iets te overmoedig voor verzekeringsagent tv-kok invulde. De grap raakte aan lagerwal, maar was gelukkig ook nog betrokken in een seksschandaal; de bewuste komiek deed echter alsof zijn reukorgaan bloedde. Dat is min of meer de tragische afloop van dat verhaaltje. En of het zin heeft om hier de precieze constructie van deze mop uit te leggen, valt te betwisten. Het is immers sowieso meer dan vijf jaar geleden dat deze kwestie speelde.
Terug naar de grap van dinsdag. Flip was er zelf allereerst nogal van geschrokken dat deze witz zo slecht was dat Duitse komieken er zelfs geen geld voor over zouden hebben. Sterker nog: ze zouden ’m niet eens willen hebben als-ie gratis werd geleverd bij een worst (of dat nou een Brühwurst, een Kochwurst of een Rohwurst is). Flip besefte dat en na drie keer herlezen van de uitzonderlijk slechte frats die hij juist daarvoor had opgeschreven, nam hij een ferm besluit. Hij zou de grap weggooien. En dus trok hij snel zijn broek aan en liet hij, bij het uitstappen van de bus, de poets op z’n stoel liggen. Toen de bus weer optrok en wegreed, voelde Flip een last van zijn schouders vallen. Hij raapte zijn tas weer op en zuchtte diep.
‘Good riddance!’ zei Flip, John Cleese slecht imiterend. Hij draaide zich om en liep de Pia Dijkstraat in.
Honderd meter (109,36 yards) verderop hoorde hij een luid geclaxonneer achter zich dat alsmaar dichterbij leek te komen. Hij keek om en zag de bus waar hij zojuist uit was gestapt op hem afkomen. Alle inzittenden keken vrolijk zijn richting op. De deur ging open en er klonk een dwingend enthousiasme vanuit het voertuig.
‘Meneer, meneer, uw bent uw briefje vergeten!’ schreeuwden de buschauffeur en zijn passagiers zowat in koor en ze keken daar eng voldaan bij.
Flip kreeg zijn joke weer in zijn spreekwoordelijke en inmiddels nogal onrustige maag gesplitst. En voor hij iets kon zeggen was er al meerdere malen ‘geen dank, geen dank’ zijn oren binnengedrongen en was de bus weer bezig met zijn route.
Halverwege zijn verbazing keek Flip om zich heen en maakte hij een prop van het stuk papier dat hij daarna zo nonchalant mogelijk op de grond liet vallen. Snel liep hij de Eberhard Vanderlaan in.
‘Excuseer, maar u verliest uw papiertje,’ hoorde hij nog geen tien seconden later.
Hij keek achterom en zag een redelijk oud vrouwtje hem zijn prop aanreiken.
‘Er rest mij te weinig tijd op deze aarde om u mijn dankbaarheid uit te spreken,’ zei Flip monotoon en liep door met zijn grap in handen. Behalve het voedselvergiftigingsincident tien jaar terug in Chinees-Indisch restaurant Truckstop-Inn, waarbij vijf van zijn stiefvaders omkwamen, had hij nog niet zo’n onwezenlijke reeks van gebeurtenissen op een dag meegemaakt.
Toen het redelijk oude (en achteraf gezien ook kontloze) vrouwtje uit het zicht was gooide Flip het stuk papier in de eerste de beste brievenbus die hij tegenkwam. Stil imiteerde hij John Cleese weer; ditmaal iets beter.
Pas aan het einde van de lange Marijke van Helweg – daar waar die overgaat in de Jeroen Pauweg – geloofde hij dat hij helemaal geen last meer zou hebben van zijn ongein. Om het te vieren trakteerde hij zichzelf die avond op rosbief en met een dikke buik ging hij slapen. Hij droomde van aandacht en werd die nacht drie keer zwetend wakker, maar bleef ook zeker drie keer zwetend slapen.
De volgende dag, zonder aankondiging vooraf, lag er een elegante enveloppe van Kantoor Ernst & Co Bewindsvoerders en Curatoren op Flips deurmat, met daarin het netjes gestreken papiertje van Flips grap en een keurige, begeleidende brief vol synoniemen van het woord bla en tal van letters waar men u tegen zegt, maar tevens een heldere uitleg van hoe men op kantoor Flips adres had weten te achterhalen. Dat bleek toevallig op de achterkant van het papiertje te zijn geschreven. (Een meisje had hem dat de dag daarvoor teruggegeven.) Aan de brief was bovendien met een paperclip een cheque van 100 euro vastgemaakt. Want – zo stond er geschreven – ze hadden bij Ernst & Co nog nooit zo gelachen en daar wilden ze graag voor betalen. Een zekere vorm van ironie is zeker geschikt om het voorval te kwalificeren dat onze Flip de bewuste cheque diezelfde dat nog kwijtraakte en nooit meer terugvond.
Maar nog steeds, elke vrijdagmiddagborrel, is er wel iemand van de curatoren of bewindvoerders van Ernst & Co die de moeite neemt om de bewuste scherts te declameren en het hele kantoor ligt dan weer in een deuk.
Zelfs Hans van der Togt zei ooit,”Het valt niet mee om een goede grap te verzinnen en ik kan het weten!”