Onder ‘normale mensen’ wordt meestal verstaan een lijst van entiteiten die door de Europese Unie zijn toegestaan als toevoeging in voor alledaagse doeleinden geschikte leefmethoden. Hans Klein Breteler is zo’n normale, al gaat hij wel prat op een nogal omslachtige manier om erachter te komen hoe laat het is.
Voor stap I van deze tijdvorsing zet hij een klinisch psycholoog (verkorte opleiding!) in een doos. Deze stapt dan uit de doos, want hij heeft uiteraard nog net geleerd dat het kies is om outside the box te denken (waarbij het daadwerkelijke denken facultatief is). Maar door z’n onhandigheid laat deze psycholoog bij het uit de doos stappen een vaas vallen in een aantal stukken dat door een begaafd autist te tellen is.
Deze inmiddels kapotte vaas is van Tante Toos die, na het zien van de ravage, zo boos wordt dat ze zelfs haar in deze kwestie onschuldige Marokkaanse buurman beledigt met het hebben van een minuscuul geslachtsorgaan en/of ego.
Natuurlijk – vaste prik – gaat de buurman hiervan aangifte doen en in het politiebureau slaat hij daarom op de receptiebel van het loket dat speciaal ingericht is om aangiftes van beledigingen aan het adres van Marokkanen af te handelen.
Het geluid van deze bel wordt die dag niet goed verdragen door adjudant De Kok (met kaa-oo-kaa) die met z’n migraine ook nog een routineverhoor moet afnemen betreffende een aanranding door de CEO van de XY Drogistengroep BV. In al zijn chagrijn geeft De Kok die CEO die dag eens niet het voordeel van de twijfel.
Dat levert uiteraard direct schuifspel op in jobhoppersland (voor het ongetrainde oog in één beweging) waarbij de volgende functies betrokken zijn: areamanager bij YZ Retailgroup BV, formulemanager bij ZX Holding Netherlands, commercieel directeur bij XZ Supermarkten, marketingmanager bij ZY Royal Food, manager vastgoed & franchise bij YX Retailunie BV, formatmanager bij XX Kruideniers BV, prijs- en assortimentsmanager bij YY Superretailers BV en retailmanager bij ZZ Nederland Mooi & Health BV. Die laatste retailmanager is daar dan zo blij mee dat hij zijn moeder belt om het goede nieuws te vertellen.
Als reactie haalt moeder haar oudste en onveiligste strijkijzer van zolder, plugt deze in het stopcontact en laat zo per ongeluk haar huis afbranden.
De brandweerauto rukt namelijk niet op tijd uit omdat iedereen nog op brandweerman Peter aan het wachten is, maar die heeft die dag een cursus bedrijfshulpverlening (waar hij overigens met glas en pimpel voor slaagt). Maar omdat de brandweer te laat is kunnen ze toevallig wel een lift naar de andere kant van de stad geven aan twee brave achttienjarige meisjes die de bus gemist hebben.
Een van de meisjes krijgt tijdens de rit ineens last van een acute depressie, waardoor de auto als de wiedeweerga naar het ziekenhuis koerst.
Zo passeren ze de woning van Rudy van Beurden die als beloning dat hij die week al vijfentwintig brandweerwagens heeft mogen tellen zich naar de bakker begeeft om een feesttaart te halen. En in dat deegwarenhuis staat ook de ex van Rudy – die zijn ex is omdat hij zijn scheten achter zich verbrandde – te shoppen. Ze raken aan de praat en zij vertelt dat ze eigenlijk in de stad is om een verpakking met batterijen om te ruilen omdat in de verpakking die zij onlangs heeft aangeschaft de batterijen blijkbaar niet inbegrepen zijn. Rudy besluit dan met haar en met zijn kennis over spanning mee te gaan naar de bewuste batterijenwinkel.
En als de twee de bakkerij uit lopen, botsen ze tegen Robert Redford aan die zo ontzettend blij is met zijn nieuwe horloge en dat hij nog dingen kan dat hij pardoes vertelt hoe laat het is.
Voor stap II – dat de door Robert Redford uitgesproken tijd weer bij onze Hans Klein Breteler belandt – moet Hans nog een machine bedenken. En voor iemand die altijd poep in zijn ogen heeft is dat niet gemakkelijk. Zeker niet als mensen hem te pas en te onpas vragen of hij soms poep in zijn ogen heeft.
Want als je eruitziet als een idioot en je loopt als een idioot en je klinkt als een idioot en je hebt zelfs idioterie gestudeerd, dan wil dat nog niet zeggen dat je geen idioot bent, natuurlijk; hetzelfde geldt voor normale mensen, maar dan anders.
ik was vandaag zeer ter neer geslagen zonder een klap te hebben gekregen. maar dit stuk van jou betekent voor mij: Herwonnen Levenskracht. Gelukkig heb ik in mijn op het moment, ondanks de herwonnen levenskracht, het waardeloos aanvoelende toekomstleven, nog net het belangrijke besef, dat ik nog mee ga maken, dat ik op het podium naast je mag staan als je de Nobelprijs voor Literatuur krijgt, omdat ik meteen bij je eerste tekst naar je heb geschreven (ik heb er een copie van): Prachtig Bart, origineel en intelligent en vol humor geschreven. nog nooit eerder iets gelezen wat in de verste verte dit niveau heeft. ja, wel een paar al heel beroemde amerikanen/amerikaansen. Ga zo door neefje!)
als altijd, eer aan de schrijver Bart Jan Godfried Bruijnen. Je kunt je naam ook nog altijd bijstellen als: B.J.G van ’t Bruijnen. maakt misschien opeens indruk op…ja, op wie?