Het nieuwe slapen, een sprookje

Er waren eens twee buren en er hoefde slechts een van hen te verhuizen om te zorgen dat geen van hen meer andermans buur was. Freddie de zombie was geen van hen.
‘Mijn god, wat zie je er weer uit!’ kreeg Freddie te horen van de zombies uit zijn peergroup. ‘Zo ga je vannacht echt niet met ons op pad.’
‘Ach,’ zuchtte Freddie. ‘Wat zeuren jullie weer? Even vandaag geen vitamines en mineralen meer en ik ben zo weer het zombietje.’
Er klonk geroezemoes in het verlaten pakhuis dat Freddie en zijn kornuiten hun thuis noemden.
‘Nee,’ zei de opperzombie. ‘Nee, Freddie, het is genoeg geweest. Door jou krijgen we een slechte naam. Iedereen hier doet zijn best. Maar jij? Wat doe jij? De hele nacht slapen en de hele dag vullen met bewegen en gezond eten. Vind je dat normaal?’
‘Tja,’ zei Freddie. ‘Wat moet ik dan? Ik zit eerlijk gezegd niet zo lekker in mijn vel. En ik ben eigenlijk meer een ochtendzombie…’
‘Geen gemaar!’ zei opperzombie.
‘Ik zei geen maar,’ onderbrak Freddie de opperzombie.
‘Eh,’ vervolgde de opperzombie zijn betoogje, ‘geen ge-tja dan! Freddie, luister. Er zijn hier zombies die het wel leuk vinden en die het zombieschap ook heel serieus nemen. En ik spreek namens alle zombies hier als ik zeg dat je fris ruikt.’
Freddie bleek de ernst van de situatie niet in te zien en probeerde zich – zoals altijd – te verdedigen door zijn opvattingen over gezond leven te spuien. Maar tja, de lieden uit zijn roedel kenden zijn riedel inmiddels wel. De waarheid lag ergens tussen anorexia en vetzucht, volgens Freddie. Te pas en te onpas, zowel op de loopband als aan de lopende band, meende Freddie zijn medezombies uitleg te moeten geven over de relatie tussen voedsel, gezondheid en lichaamsgewicht. Over dikte viel dan ook veel te zeggen, vond Freddie. Je kon het zien in de lengte en in de breedte. Hij had ooit voor de algemene zaak en totaal zonder eigenbelang een dik mens op sleeptouw genomen. Ze gingen varkens tellen, was zijn idee. Maar na twee varkens was hij al moe en hij zag ook eigenlijk liever IJslandse meisjes of zo. Bij Restaurant Speedy hebben ze toen om pen en papier gevraagd en ze waren het er samen over eens dat het er minstens vier moesten zijn (varkens dan) en dat hebben ze toen zo ook naar de overheid toegezonden.
‘Nog steeds geen reactie gehad, overigens, maar men kan begrijpen dat het tellen van spaanplaten voor de overheid voorrang heeft,’ zei Freddie.
Hij keek om zich heen. Zijn vrienden waren weg. Hij was alleen. Er stond alleen nog een bericht te lezen in knipperende neonverlichting (met letters die ongeveer tot schouderhoogte kwamen) dat hij geroyeerd was en dat iedereen in de groep liever had dat hij niet dood was en dan dood zou gaan.
Freddie kreeg het gevoel dat hij niet meer echt geliefd was.
Om zijn smaak van onbehagen weg te slikken, besloot hij koers te zetten naar de supermarkt om een pot multivitaminen te gaan kopen. Bij de buurtsuper kwam Freddie de echte Spongebob tegen – of all sponges! In zijn vrije tijd is Spongebob een ongelofelijke chagrijn, bleek.
‘Ach, krijg toch balkanker en trek een maillot aan, simpele kutpijper!’ riep hij bijvoorbeeld toen Freddie hem allervrolijkst groette met: ‘Hallo, Spongy-Bob!’
‘Spongebob, Spongebob, altijd maar die Spongebob. Mensen vergeten vaak dat ik ook dingen als The Godfather gedaan heb,’ zei Spongebob.
‘Wie speelde je dan in The Godfather?’ vroeg Freddie.
‘Nou ja, The Godfather dan misschien niet, maar ik heb meer gedaan dan alleen die tekenfilm. Ik heb levenden gespeeld, doden en de combinatie daarvan ook. Van alles dus.’
‘Films die ik ken misschien?’ vroeg Freddie.
‘Nou ja, nog niet, bedoel ik eigenlijk. Ik bedoel eigenlijk dat ik veel meer ben dan alleen maar die Squarepantseikel! Vroeger op school kon ik heel goed rekenen, als ik een ruggengraat had had ik in het eerste kunnen voetballen en ik durf te wedden dat ik verdulleme meer zeemannen ken dan Rod Stewart!’
Precies op hetzelfde moment sprong er een ader in zijn oog en een luis in zijn nek.
Zwijgend keek Freddie toe hoe Spongebob uit stomende woede zijn winkelwagentje platdrukte. Daarbij wilde Freddie de dolk waar Spongebob mee aan het zwaaien was ook liever niet in zijn milt krijgen.
De ontlading bleek te werken en Spongebob kwam tot rust.
‘Ach, het spijt mij,’ zei hij. ‘Ik heb mijn dag niet vandaag. Als uitvinder ben ik ook nooit serieus genomen. Ik kreeg vanochtend een brief van het octrooibureau dat mijn techniek van het Nieuwe Slapen is afgewezen als ertoe doende noviteit.’
‘Het Nieuwe Slapen?’ vroeg Freddie, terwijl hij precies een kilo erwtjes aan het afwegen was.
‘Ja!’ riep Spongebob al oplevende. ‘Het Nieuwe Slapen is een verrassend mooie, maar toch simpele techniek. Je hebt er twee kussens voor nodig. Een kussen leg je onder je hoofd en het andere kussen hou je tegen je borst. De truc is om het tweede kussen stevig vast te pakken. Meer kan ik er eigenlijk in dit stadium niet over zeggen. Copyrights en zo.’
‘Je hebt al genoeg informatie gegeven,’ zei Freddie. ‘Ik herken je stijl. Want ben jij niet de held achter de techniek van het Symmetrisch Inzepen en de methode van het Parallelle Ontbijtdiner?’
‘Ben ik!’ zei Spongebob.
Freddie vroeg Spongebobs handtekening, nam afscheid en toog naar het octrooibureau. En nog geen drie maanden van financiële transacties later wilden al zijn oude vrienden hem weer kennen. Maar Freddie had zijn lesje geleerd: Wat je steelt moet je niet delen met anderen!
En hij leefde nog dood en gelukkig.