Volwassenen voor volwassenen


Het gebeurde op de kruising van de Van den Endelaan en de De Molstraat. Ineens: klak!
Het was een donderdagmiddag en het twee-uurjournaal was net afgelopen; dat hoorde hij op zijn autoradio. Eerst dacht hij nog dat hij zich vergiste. Hij hoopte dat hij zich vergiste. Dat het geen klak was, maar een klik of misschien een smak. Maar die avond bij het diner – slavink met worteltjes – gebeurde het weer. Klak! En zijn vrouw bevestigde het door te zeggen: “Deed jij nou klak net?”

Hem deed het enigszins denken aan die keer dat hij zijn grap kwijt was. Sommige mensen barsten van de grappen. Hen maakt een grap meer of minder niet uit. Maar voor hem waren grappen waardevol. Hij had er namelijk maar één. En mensen met maar één grap zijn bij het kwijtraken van een grap veel meer onder de indruk dan zeg een Youp van ’t Hek. Nee, wacht… Verkeerd voorbeeld. En ik kan zo snel niet een goed voorbeeld bedenken, maar ik bedoel dus dat mensen met maar één grap het kwijtraken van een grap veel belangrijker vinden dan mensen die meer grappen bezitten.

Eigenlijk leek het helemaal niet op die keer dat hij zijn grap kwijtraakte. Die grap vond hij immers de week daarna weer vrolijk terug – hij zat erop – maar het in zijn schoot geworpen krijgen van een klak veranderde zijn hele leven irreversibel.
Tot die bewuste donderdagmiddag aanvaardde hij zijn hele leven altijd alles klakkeloos. Maar nou kon hij dat dus nooit meer zeggen. Een klak is per slot van rekening niet ongedaan te maken. Daar zijn boeken vol over geschreven!

En het bleef ook niet bij die paar klakken op die goddeloze donderdag. Hij klakte voortaan te pas en te onpas, waardoor hij uiteindelijk zijn baan op zijn buik kon schrijven (al was dat met zijn slordige handschrift amper voor iemand leesbaar). Hij was namelijk bedrijfsarts en als je ergens klakkeloos te werk moet gaan dan is het wel in de arbeidsgeneeskunde. Zegt iemand x dan is het de bedoeling om x aan te vinken en niet om je af te vragen of het echt wel x is.

Arme hij. Zijn klakken en soms zelfs geklak werd echt een ziekte. Hoorde hij bijvoorbeeld zijn zwager opperen dat de afstand van Amsterdam naar New York hemelsbreed groter is dan de afstand van Amsterdam naar Londen, dan zei hij klak en pakte hij een passer of een meetlat en een willekeurige Wereld Bosatlas (2e editie, ISBN10 9001970044, Noordhoff Uitgevers B.V.) om het na te meten. Als hij op de radio Vader Abraham hoorde zingen dat hij de smurfen aan het interviewen was, dan deed hij van klak (daar kon je de klok op gelijkzetten) en belde hij zowel Pierre Kartner als de grote smurf om te vragen of dat waar was en of dat überhaupt wel kon.
Hij klakte hier, hij klakte daar. Hij klakte dat het een lieve lust was en dat het een aard had. Op den duur konden alleen sprekers van het Xhosa er nog kaas van eten, maar onder andere door hun lactose-intolerantie hadden ze daar verrekt weinig trek in. Zelfs de Bantoebureaucratie moet het van de klakkeloosheid hebben!
Ontklakker hielp niet. Niet die ene van Unilever. Ook niet al die andere van Unilever.

En zo stierf onze held lang en gelukkig voor ons niet op gehoorsafstand.

Moraal: Leer je kinderen nooit klakken, want klakkeloos gaat het leven makkelijker!
En dan de modulatie: Leer je kinderen nooit klakken, want klakkeloos gaat het leven makkelijker!

Eén antwoord op “Volwassenen voor volwassenen”

Reacties zijn gesloten.